ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 72

นางรู้ว่าคนตระกูลซูไม่ยอมรับการให้ทานของกู้เย่ว์ เห็นว่าสีหน้าของพี่ชายทั้งหลายดูย่ำแย่แล้ว นางจึงรีบก้าวออกมาพูด

“ท่านป้าท่านน้าทั้งหลายเจ้าคะ นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้ว ยังไม่กลับไปทำอาหารเย็นกันอีกหรือ หรือพวกท่านยังจะพูดคุยกันต่ออีก?"

“ยังเหลือเวลาอีกมากโข จะรีบร้อนกลับไปทำไมกัน!” ป้าคนหนึ่งตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

"เช่นนั้นพวกท่านคุยกันไปก่อนนะเจ้าคะ พวกเราจะกลับกันก่อน!”

ซูหว่านโบกมือ แล้วเดินนำพวกพี่ชายทั้งหลาย เร่งฝีเท้าจากไปอย่างรวดเร็ว เพื่อออกจากศูนย์กลางของวงซุบซิบนินทา

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ประตูบ้านถูกปิดไว้แถมลงกลอนจากด้านในอีก จึงต้องเรียกให้เจียงอวี้ออกมาเปิดประตูให้

เขาใช้สบู่สระผมของซูหว่านสระผม ทำให้ผมดูนุ่มสลวยและเงางามยิ่งขึ้น

เขาใช้ผ้าผูกผมมัดรวบผมครึ่งหนึ่งเอาไว้ พอออกมา ลมก็พัดเส้นผมของเขากระเซอะกระเซิง ดูราวกับคุณชายสูงศักดิ์ที่ตกอับอย่างไรอย่างนั้น

พอเปิดประตูบ้าน ซูหว่านก็ยื่นซาลาเปาห่อหนึ่งให้เขา คาดว่าเขายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงแน่ๆ

"ทำไมถึงไปนานขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าตกลงกันไว้จะไปแค่ครึ่งวันหรอกหรือ?" เจียงอวี้หยิบซาลาเปามากินอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วถามไปพลางกินไปพลาง"

”ก็เรื่องมันเยอะนี่นา แถมยังเสียเวลาอยู่ที่สำนักศึกษาของพี่ใหญ่พักหนึ่งด้วย"

“พี่ซูสบายดีไหม?”

เมื่อพูดถึงสหายสนิทของเขา เจียงอวี้ก็ถือโอกาสถามขึ้นมาเล็กน้อย

“เขาสบายดีเจ้าค่ะ แถมยังตั้งใจเรียนมากอีกด้วย” ซูหว่านไม่ได้พูดถึงเรื่องของจ้าวซีอวิ๋น

ตอนนี้ดูแล้ว หากพูดออกไปก็เท่ากับว่าพวกเขาเป็นฝ่ายใฝ่สูงที่จะไปเกาะเกี่ยวคนเขาเอง หากจะรีบร้อนกล่าวว่าจ้าวซีอวิ๋นไม่ใช่คนดี ก็คงไม่มีน้ำหนักพอที่จะทำให้คนเชื่อได้

นางจะคิดหาวิธีเอง อย่างไรก็ตาม นางไม่มีทางที่จะปล่อยให้จ้าวซีอวิ๋นสมปรารถนาหรอก

"เช่นนั้นก็ดีแล้ว พี่ซูมีฝีมือการประพันธ์อันยอดเยี่ยม ทั้งยังมีวิสัยทัศน์กว้างไกล คาดว่าการสอบขุนนางครั้งหน้า การจะเข้าสู่รอบการสอบระดับเตี้ยนซื่อ จะไม่ใช่ปัญหาอย่างแน่นอน!"

ขอเพียงได้เข้าสู่รอบการสอบระดับเตี้ยนซื่อ ก็จะมีอนาคตที่ดีแล้ว

"เช่นนั้นก็ขอให้สมพรปากเถิด!"

ซูหว่านพูดออกไปเช่นนั้นแต่ในใจกลับคิดอย่างภาคภูมิใจว่า 'พี่ใหญ่ของข้าจะได้เป็นถึงท่านทั่นฮวาเชียวนะ!'

จริงด้วย! ไม่พูดก็ลืมไปเลย วันนี้ลืมเตือนเขาให้ไปหาตำราเกี่ยวกับการจัดการภัยพิบัติทางน้ำและภัยธรรมชาติประเภทต่างๆ มาอ่านเพิ่มเติม

ในนิยายกล่าวไว้ว่า ในรอบการสอบระดับเตี้ยนซื่อ ข้อสอบจะออกโดยฮ่องเต้ แต่ในช่วงสองปีที่ผ่านมาเกิดภัยธรรมชาติขึ้นบ่อยครั้งในหลายพื้นที่ทั่วทั้งแคว้น ทั้งน้ำท่วมและภัยแล้งก็มีให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง ทำให้ฮ่องเต้ทรงกังวลอย่างยิ่ง เพราะยังไม่สามารถหาวิธีที่ดีในการแก้ไขได้ ทำให้ประชาชนในพื้นที่ประสบภัยต่างก็ได้รับความเดือดร้อนอย่างแสนสาหัส

ซูหว่านเริ่มนวดแป้ง หากต้องการทำขนมข้าวซอยตัดให้อ่อนนุ่มน่ารับประทานและไม่แตกหักง่าย เรื่องที่ต้องใส่ใจนั้นมีมากมายนัก

อัตราส่วนต้องถูกต้อง ทั้งแป้ง ไข่ และผงฟู ปริมาณน้ำที่ใส่ลงไปนั้นก็ต้องตวงให้ได้ปริมาณที่กำหนดไว้

เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่แม่นยำ ซูหว่านจึงใช้ตาชั่ง ชั่งน้ำหนักแป้งเป็นพิเศษ

ซูอวิ๋นตั้งใจฟัง แถมยังหยิบกระดาษกับพู่กันมาจดสิ่งที่นางพูดอีกด้วย ท่าทางของเขานั้นทำให้ซูหว่านอดจะหัวเราะไม่ได้

“พี่สี่เจ้าคะ เรื่องพวกนี้มันต้องอาศัยการฝึกฝนจนชำนาญ ไม่ใช่การท่องจำ แล้วท่านจะจดไปทำไมกัน?”

“ก็ข้าเพิ่งเคยลองทำเป็นครั้งแรกมิใช่หรือ? ข้าก็ต้องจดให้ดีน่ะสิ!”

ซูเฉินกับซูอี้ก็อยากรู้อยากเห็นด้วยเช่นกัน เลยเข้ามาเรียนรู้ด้วยกันซะเลย แม้แต่เจียงอวี้เองก็ยังเข้ามานั่งช่วยดูไฟให้ที่หน้าเตา

ตอนที่เขาเห็นซูหว่านนวดแป้ง ปากเล็ก ๆ ของนางก็พูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด ทั้งยังแกล้งซูอวิ๋นเป็นระยะๆ แป้งบนมือนางก็บังเอิญไปเปื้อนจมูก ทำให้นางดูน่ารักน่าเอ็นดูอย่างมาก

ซูหว่านหันไปเห็นเจียงอวี้ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามจ้องมองนางตาไม่กะพริบเลย อีกทั้งดวงตาคู่นั้นยังแฝงไปด้วยรอยยิ้มอีก

ใจของนางกระตุกวูบ รีบหลบสายตาของเขาในทันที

"ท่านมองข้าแบบนี้ทำไม? บนหน้าข้าเปื้อนอะไรหรือเปล่า?"