ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 75

“ข้าคิดอย่างนี้ ตามต้นทุนวัตถุดิบที่เราซื้อมานั้น ราคาคงตั้งให้ต่ำเกินไปไม่ได้ ต้องมีกำไร หรืออย่างน้อยๆ ก็ต้องไม่ขาดทุน เรื่องนี้ข้าจะลองคิดดูให้ดีก่อนแล้วค่อยมาบอกพวกท่าน

ตอนนี้ยังเหลือเวลาอีกสองเดือนกว่าจะถึงวันตรุษจีน เราสามารถแบ่งกำลังเป็นหลายสายได้ ด้านหนึ่งให้นำไปขายที่ตลาด อีกด้านหนึ่งให้นำไปเร่ขายตามหมู่บ้านใกล้เคียง เราจะทำธุรกิจกับคนในเมืองอย่างเดียวไม่ได้ คนชนบทก็ต้องให้พวกเขารู้จักขนมข้าวซอยตัดนี้ด้วย รอจนกว่าตลาดใหญ่ช่วงตรุษจีนจะเปิด เมื่อทุกคนพากันหลั่งไหลไปซื้อของเตรียมงานตรุษจีนที่ตัวอำเภอ เราค่อยนำขนมข้าวซอยตัดไปขายรวมกันที่ตลาด"

ขั้นแรกให้เราไปเร่ขายตามหมู่บ้านและตำบลต่าง ๆ เพื่อสร้างชื่อเสียงให้เป็นที่รู้จักก่อน ให้หมู่บ้านละแวกอำเภอชิงเหอแถบนี้ได้รู้จักว่ามีขนมข้าวซอยตัดนี้อยู่

ไปแค่ครั้งเดียวก็พอ ถ้าไปบ่อยเกินไป คนเขาจะกินจนรู้สึกเบื่อแล้วก็จะไม่รู้สึกแปลกใหม่อีก พอถึงเวลาที่เราเอาขายที่ตลาด เมื่อพวกเขาไปตลาดแล้วเห็นว่ามีขาย คนที่อยากกิน คนที่ชอบกิน เขาจะยังห้ามปากตัวเองได้อยู่อีกหรือ?

ก็ไม่ใช่ของที่แพงอะไรเป็นพิเศษ ทุกคนกินได้ ช่วงตรุษจีนก็แค่อยากได้ความครึกครื้นก็เท่านั้น!

“หาบของไปขายที่หมู่บ้านอื่นหรือ?” ซูเฉินได้ยินดังนั้น ก็ขมวดคิ้วถาม

ซูหว่านพยักหน้า

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ถึงตอนนั้นพี่สามก็ต้องลำบากสักสองสามวันนะเจ้าคะ ท่านแรงเยอะก็ให้ท่านหาบไปขาย พอได้เงินมาก็จะแบ่งส่วนหนึ่งให้ท่านเก็บไว้เป็นเงินส่วนตัว!”

ซูเฉินไม่ได้ไม่เต็มใจหรอก แต่หลักๆ แล้วเขาเป็นคนพูดน้อย ถ้าพูดแบบสมัยใหม่ก็คือ เป็นคนกลัวการเข้าสังคม ถ้าให้เขาไปตะโกนขายของ นั่นคงจะทำให้เขาลำบากใจอยู่บ้าง

"เรื่องเงินข้าไม่ติดอะไร เพราะเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน เพียงแต่ข้าจะทำได้หรือ? ข้าตะโกนเรียกลูกค้าไม่เป็น กลัวว่าไปแล้วจะขายไม่ออก!"

ซูหว่านรู้ถึงความกังวลของเขา แต่คนเราต้องกล้าก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเอง นางจึงปลอบใจเขาว่า

"ไม่ต้องกังวลหรอกพี่สาม พวกเราก็แค่ทำหน้าหนาๆ หน่อย พอไปถึงหมู่บ้านอื่น ก็เอาไปตั้งไว้ที่คนเยอะๆ ไม่ต้องให้พี่ตะโกนหรอก หมู่บ้านไหนจะไม่มีป้าๆ ช่างเจรจาบ้างล่ะ ก็เหมือนกับป้าๆ ช่างพูดช่างคุยข้างบ่อน้ำในหมู่บ้านเรานั่นแหละ ไม่ต้องให้พี่พูด พวกเขาก็จะเข้ามาถามเอง ถึงตอนนั้นเดี๋ยวข้าเตรียมขนมข้าวซอยตัดให้พี่เอาไปให้ลูกค้าชิม พี่ก็แค่ให้พวกเขาชิมดู ชอบก็ซื้อ ไม่ชอบก็เดินจากไป พวกเราก็ไม่ได้บังคับใครนี่ ใช่ไหมเล่า?"

“ถ้ายังไม่ไหวอีก พี่ก็เอาหน้ากากของเจียงอวี้มาใส่ บังหน้าไว้ จะได้ไม่เขิน พวกเราหาเงินด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง มีอะไรน่าอายกัน?”

ซูเฉินถูกคำพูดของนางทำให้หัวเราะ ส่วนซูอวิ๋นก็รู้สึกว่าสิ่งที่นางพูดนั้นน่าสนใจดี

“ซูหว่าน เจ้าฉลาดมากเลยนะ เรื่องแบบนี้เจ้ายังคิดขึ้นมาได้”

นั่นไม่ใช่การคุยโวเลย การรู้จักพิจารณาในวัยเพียงเท่านี้ ถือว่าเก่งในการควบคุมใจคนจริงๆ

“เช่นนั้นข้าจะลองดูนะ ถ้าไม่ได้ผล เจ้าห้ามโทษข้านะ!” ซูเฉินเกาหัวเล็กน้อย ดูไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน