ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 77

บ่ายนี้ค่อยทำขนมข้าวซอยตัดพร้อมกัน ทุกคนจะร่วมมือกันทำและห่อขนมให้เรียบร้อย พรุ่งนี้เช้าก็จะนำไปขายได้เลย โดยจะแบ่งกำลังออกเป็นสามทางตามที่ตกลงกันไว้แต่แรก

แต่ในขณะเดียวกัน คนในตระกูลซูก็ไม่รู้เลยว่า จะมีแขกมาที่บ้าน

ที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน มีรถม้าคันหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน เป็นกู้เย่ว์ที่กลับมาแล้วนั่นเอง ครั้งนี้จำนวนคนที่ติดตามนางมาก็มีไม่น้อยเช่นกัน มีคนรับใช้สี่คนอยู่รอบๆ และสาวใช้ส่วนตัวอีกหนึ่งคน

เมื่อรถม้าจอดลงที่บ่อน้ำกลางหมู่บ้าน ซึ่งมีป้าๆ หลายคนกำลังจับกลุ่มคุยกันอยู่ สาวใช้คนสนิทของกู้เย่ว์ก็ถือขนมหลายห่อเดินเข้าไปหา

คนเหล่านั้นกระซิบกระซาบกันเบาๆ

"คุณหนูของพวกเราขอเลี้ยงขนมทุกท่าน เป็นขนมถั่วกวน กับขนมกุ้ยฮวาจากร้านหลิวฟางไจ คุณหนูของพวกเราบอกว่าท่านเติบโตจากที่นี่มาตั้งแต่เด็ก และยังจดจำความผูกพันของทุกคนได้ดี หวังว่าทุกท่านจะรับไว้ด้วยรอยยิ้ม!"

สาวใช้ที่มาแจ้งเชิดหน้าขึ้นสูง พูดพลางหางตาก็ชี้ขึ้นไปข้างบน คนไม่รู้คงคิดว่านางจะมาไล่ขอทาน

ทุกคนต่อหน้าก็ทำตามมารยาทไปอย่างนั้นแหละ รู้ดีว่าอีกฝ่ายมองไม่เห็นหัวพวกเขา

"คุณหนูของบ้านพวกเจ้าเป็นใครกัน?" มีคนไม่เข้าใจว่าเหตุใดมาถึงแล้วไม่ยอมบอกชื่อแซ่

"ในหมู่บ้านของเรายังมีบ้านไหนที่มีคุณหนูผู้สูงศักดิ์อยู่อีกหรือ? ก็คนที่เป็นลูกสาวของบ้านตระกูลซูคนเดิมนั่นแหละ ตอนนี้เป็นคุณหนูกู้ไปแล้ว!"

"โอ้ เช่นนั้นพวกเราก็ไม่เกรงใจแล้วนะ สำหรับคุณหนูกู้เย่ว์ ก็นับว่าพวกเราได้เฝ้าดูท่านเติบโตมาตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนี้ท่านกลายเป็นลูกสาวของเศรษฐีอันดับหนึ่งไปแล้ว ท่านยังจำพวกเราได้อยู่อีกหรือ?"

ป้าที่พูดประโยคนี้ น้ำเสียงแฝงไปด้วยการเหน็บแนม

"แน่นอนว่าจำได้ คุณหนูของพวกเราไม่ใช่คนลืมตัว!" สาวใช้ตอบกลับด้วยท่าทางหยิ่งยโสเช่นเคย

ทุกคนแกะขนมออก แต่ไม่ได้เอาเข้าปากตัวเอง ส่วนใหญ่คิดจะเอากลับไปให้ลูกหลานที่บ้านกิน

หลังจากรถม้าเคลื่อนออกไปไกลแล้ว ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา

"ถุ้ย ดูถูกใครกัน ก็เป็นแค่สาวใช้คนหนึ่งมิใช่หรือ? เป็นแค่หญิงชนชั้นต่ำเท่านั้น อย่างไรเสียพวกเราก็เป็นสุจริตชน นางนึกว่าตัวเองเป็นสาวใช้บ้านเศรษฐีอันดับหนึ่งแล้วจะหยิ่งยโสขึ้นมาได้สินะ ถ้าอย่างนั้นพวกสาวใช้ในวังหลวงจะไม่เหยียบขึ้นฟ้าไปเลยรึอย่างไร?"

"นั่นสิ กู้เย่ว์เอาแต่พูดว่าจดจำชาวบ้านอย่างพวกเราได้ แล้วทำไมถึงไม่ออกมาพูดด้วยตัวเองล่ะ ยังจะนั่งวางท่าอยู่ในรถม้าอีก การแสดงออกภายนอกทำได้ดีจริง ๆ แต่ในใจลึก ๆ ก็ยังคงดูถูกชาวบ้านอย่างพวกเราอยู่ดีไม่ใช่หรือ?"

"แหมๆๆๆ สร้างภาพได้เก่งเสียจริง นี่คงตั้งใจกลับมาอวดรวยล่ะสิท่า?

ถ้าให้ข้าพูดนะ ความประพฤติของนางน่ะสู้ลูกสาวแท้ๆ ของบ้านตระกูลซูที่รู้จักวางตัวไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!"

ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นชอบ ทุกคนก็รู้ดีแก่ใจ จะได้ไม่เสียเวลาด้วย!

แต่ไหนแต่ไรมา นางเอกกับนางร้ายก็ไม่ถูกกันอยู่แล้ว

สาวใช้ประคองกู้เย่ว์ที่สวมชุดกระโปรงรัดอกสีชมพูอมม่วงลงมาจากรถม้า ลายปักดอกสุ่ยเซียนบนชุดนั้นงดงามวิจิตร เส้นด้ายที่ใช้ปักก็เป็นเส้นด้ายชั้นดีที่สุด

บนศีรษะมีปิ่นปักผมดอกไห่ถังที่ไหวเบาๆ ตามการเคลื่อนไหวของนางปักไว้อยู่ ไม่ได้เห็นนางกลับมานาน ผิวพรรณของนางได้รับการบำรุงจนดีขึ้นมาก ขาวขึ้นเยอะเลย

อีกทั้งยังดูอวบขึ้นกว่าเมื่อก่อน ใบหน้าเลยมีเนื้อมีหนังขึ้นมา ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง พอได้แต่งตัวดีๆ บวกกับมารยาทที่ได้เรียนรู้มาในช่วงนี้ รัศมีความสง่างามที่อยู่ในตัวก็ปิดไม่มิดเลยทีเดียว

บวกกับที่ตัวนางเองก็ไม่ใช่คนที่จะเก็บเนื้อเก็บตัวอยู่ด้วยแล้ว

สมแล้วที่เป็นนางเอก ยังคงมีเสน่ห์ดึงดูดใจอยู่บ้าง ซูหว่านยอมรับข้อนี้อย่างใจกว้าง

เมื่อเทียบกันแล้ว ซูหว่านดูยากจนข้นแค้นไปเลย ชุดที่นางใส่อยู่ก็เป็นเสื้อผ้าเก่าของกู้เย่ว์ที่สีซีดจาง บนศีรษะก็ไม่มีเครื่องประดับใดๆ นางถักเปียยาวๆ เพียงเส้นเดียวเพราะเกล้าผมไม่เป็น

ฐานะสลับกันแล้ว ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ซูหว่านไม่ได้รู้สึกผิดหวังหรือน้อยเนื้อต่ำใจเลย ทุกคนได้กลับไปอยู่ในที่ของตัวเองแล้ว ก็ถือว่าดีแล้วไม่ใช่หรือ