ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 82

ในมือของนางมีสบู่ทั้งหมดสองก้อน ก้อนหนึ่งเป็นสบู่กลิ่นดอกไม้ อีกก้อนเป็นสบู่นมแพะแบบย้อมสี แถมยังมีสบู่นมแพะแบบธรรมดาที่สุดอีกก้อนด้วย

กู้เย่ว์พูดด้วยความกระตือรือร้น แสดงให้เห็นว่านางชอบสบู่นี้มาก แต่ตอนที่นางแนะนำ ทั้งสามคนพี่น้องที่อยู่ตรงนั้นกลับมีสีหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย

"พี่สี่ ท่านทำหน้าแบบนั้นทำไม?" กู้เย่ว์เห็นท่าทางที่อยากจะพูดแต่ก็ลังเลของเขาจึงถามขึ้น

ซูอวิ๋นใช้มือทั้งสองข้างถูไปมาบนต้นขา แสดงให้เห็นว่าตอนนี้เขากระอักกระอ่วนมาก เขารู้อายแทนนางจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี

"เอ่อ... คือว่า... เย่ว์เย่ว์เอ๋ย เจ้าอาจจะยังไม่รู้ว่า สบู่นมแพะพวกนี้จริงๆ แล้วหวานหว่านเป็นคนทำ นางเป็นคนคิดค้นสบู่นี่ขึ้นมา เป็นคนทำสบู่นมแพะกับสบู่กลิ่นดอกไม้ที่ใช้ดีพวกนี้ออกมา แถมยังช่วยที่บ้านใช้หนี้เงินกู้นอกระบบของเถ้าแก่จางจนหมดอีกด้วย ไม่คิดเลยว่าเจ้าก็ใช้สบู่นี่อยู่เหมือนกัน!"

กู้เย่ว์ได้ยินดังนั้น ก็หัวเราะไม่ออกในทันที กลับกลายเป็นนางที่รู้สึกกระอักกระอ่วน หน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย

นางวางสบู่ลงบนโต๊ะอย่างเงียบๆ ในเวลานี้นางรู้สึกว่ามันเหมือนกับมันเทศร้อนๆ ที่กำลังจะลวกมือ

นางเหลือบมองซูหว่านแวบหนึ่ง ซูหว่านกลับยิ้มให้นางอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทำให้นางกำมือที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อแน่นขึ้นด้วยความโกรธ

"คุณหนูกู้ เมื่อครู่ท่านบอกว่าเสียดายที่หาซื้อสบู่สระผมไม่ได้ ข้ายังมีของสำรองอยู่สองสามก้อน เดี๋ยวจะยกให้ท่านสักสองก้อนเอาไปลองใช้ดู ของที่ทำใหม่กำลังตากอยู่ หากท่านชอบมากถึงเพียงนี้ ต่อไปข้าจะเก็บไว้ให้ท่านโดยเฉพาะเลย จะได้ไม่ต้องกลัวว่าจะหาซื้อไม่ได้อีก!" ซูหว่านยิ้มอย่างจริงใจ คำพูดที่เอ่ยออกมานั้นไม่กลัวเลยว่าจะทำให้ใครโมโหจนเป็นลมล้มไปตรงนั้น

"ถ้าอย่างนั้น ก็ขอขอบคุณเจ้าล่วงหน้าเลยละกัน!" เมื่อพูดออกไปแล้ว กู้เย่ว์ก็ทำได้แค่ยอมรับ

คาดไม่ถึงเลยว่าวันนี้ที่นางอุตส่าห์มาถึงที่นี่ ก็เพื่อมาขายหน้าแท้ๆ เดิมทีตั้งใจจะทำให้ซูหว่านรู้สึกต่ำต้อย แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นตัวเองเสียอย่างนั้น

ไม่ได้อะไรเลย นอกจากหาเรื่องอับอายขายหน้าเอง!

รอยยิ้มบนใบหน้าของกู้เย่ว์ดูฝืนจริงๆ ซูหว่านเข้าไปในห้องเพื่อนำสบู่มาให้นางแล้ว

"โชคดีที่ตอนนั้นข้าเก็บไว้หลายก้อนเพื่อใช้เอง เจ้ามาเร็วไม่สู้มาถูกจังหวะจริงๆ!"

ซูหว่านยังห่อสบู่ให้อย่างประณีตก่อนที่จะยื่นให้นางด้วย

"ใช่แล้ว ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเก่งกาจขนาดนี้ สามารถทำของที่ดีขนาดนี้ออกมาได้ ข้าล่ะนับถือจริงๆ!"

กู้เย่ว์ไม่ยื่นมือออกไปรับ แต่ใช้สายตาส่งสัญญาณให้สาวใช้ชิวเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ ออกไปรับ

ชิวเอ๋อร์ก้าวเข้าไปคว้าสบู่จากมือของซูหว่านในทันที เล็บของนางเผลอขูดผิวหนังที่หลังมือของซูหว่านจนถลอกเป็นรอยเล็กน้อย บนมือที่ขาวเนียนของซูหว่านจึงเกิดรอยแดงขึ้นในทันที และมีเลือดซิบๆ ออกมาด้วย

ซูหว่านส่งเสียง ‘ซี้ด’ ซูเฉินเห็นดังนั้นก็รีบเดินเข้ามาจับมือของนางดูในทันที ส่วนซูอี้กับซูอวิ๋นก็เด้งตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้

"หวานหว่าน เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?"

"ข้าทราบแล้ว ขอบคุณแม่นางซูที่เตือน!" ชิวเอ๋อร์ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจนัก และเบะปากราวกับถูกบังคับ

ซูอี้ได้นำยาทาแผลออกมาทาให้ซูหว่านแล้ว

"อาจจะเจ็บนิดหน่อย หวานหว่าน เจ้าทนหน่อยนะ!"

"พี่ห้า ท่านอย่าได้วิตกขนาดนั้นเลย ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย อีกไม่นานก็คงจะหายแล้ว" ซูหว่านยิ้มอย่างจนใจ เมื่อเห็นความห่วงใยที่พี่ห้ามีให้นาง ในใจก็รู้สึกมีความสุขยิ่งนัก

"เลือดออกแล้ว จะไม่ร้ายแรงได้อย่างไร?" ซูเฉินกล่าวเสริมอยู่ข้างๆ

ภาพนี้ทิ่มแทงใจกู้เย่ว์ สีหน้าของนางก็ยิ่งซีดเผือดขึ้นไปอีก

ซูอวิ๋นที่เห็นว่าซูหว่านไม่เป็นอะไรแล้ว จึงหันมาปลอบกู้เย่ว์แทน

"เย่ว์เย่ว์เจ้าอย่าโทษตัวเองเลย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า!" พูดพลาง เขาก็จ้องมองชิวเอ๋อร์อย่างดุดัน

กู้เย่ว์ได้ยินดังนั้น ก็เพียงแค่ยิ้มอย่างฝืนๆ ให้เขา เวลานี้นางรู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนกองไฟ แทบอยากจะลุกขึ้นจากไปในทันที

ทุกคนนั่งอยู่ในลานบ้านต่ออีกพักใหญ่ บรรยากาศเริ่มกระอักกระอ่วนเล็กน้อย จนกระทั่งเฉินอิ้งหงวิ่งมาด้วยความดีอกดีใจอย่างสุดขีด