ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 87

อย่างไรก็ตาม ซูหว่านก็เป็นหนึ่งในสมาชิกของกลุ่มที่ชอบซุบซิบนินทาอยู่ข้างลำห้วยของหุบเขาซานหยาง พวกนางยังคงให้เกียรติมาก เพราะซูหว่านให้ประโยชน์แก่พวกนางไม่น้อยเลย

อย่างเช่นสบู่นมแพะที่ขายดีและแพงมากในตัวอำเภอ พวกนางซื้อได้ในราคาที่ถูกมาก

พอซูหว่านได้ยินพวกนางพูดเรื่องที่ฟังดูเหลวไหลขนาดนั้น นางก็ปวดขมับทันที และรีบอธิบายว่า

“เข้าใจผิดแล้วเจ้าค่ะ เข้าใจผิดแล้ว ญาติผู้พี่ของข้าก็แค่มาเยี่ยมเยียนพวกพี่ชายเฉยๆ แล้วก็ช่วยงานพวกเรานิดหน่อยด้วย ข้ายังเด็กอยู่เลย จะไปหมั้นหมายกับใครได้อย่างไรกัน!”

"ไม่เด็กแล้วนะ อายุสิบสามก็กำหนดเรื่องการหมั้นหมายได้แล้ว พวกเจ้าจะได้คบหากันให้ดีๆ สักสองปี ค่อยๆ ปรับอารมณ์นิสัยเข้าหากัน อนาคตแต่งงานไปแล้วชีวิตถึงจะราบรื่นยิ่งขึ้น"

ตามธรรมเนียมโบราณก็ถือว่าใกล้ถึงเวลาแล้วจริงๆ สาวๆ ในชนบทอายุสิบห้าสิบหกก็แต่งงานกันเยอะแยะ ส่วนอายุสิบแปดสิบเก้าก็จะถูกเรียกว่าสาวเทื้อแล้ว

“เข้าใจผิดจริงๆ เจ้าค่ะท่านป้าจ้าว ไม่มีเรื่องอะไรเช่นนั้นหรอก” ซูหว่านรีบร้อนอธิบาย

เจียงอวี้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาดึงหญ้าหางสุนัขข้างทางมาคาบไว้ในปากอย่างสบายๆ เท้าข้างหนึ่งเหยียบบนเกวียน ส่วนอีกข้างห้อยลงมา ทำท่าทางกร่างๆ ดูเหมือนจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

เขาไม่ช่วยอธิบายเลย แถมยังเพิกเฉยต่อสายตาขอความช่วยเหลือของซูหว่านอีกด้วย

ซูหว่านโกรธมาก แอบเอามือบิดแขนเขาเบาๆ ไม่แรงมากแต่ก็ไม่น้อยเกินไป ถือเป็นการระบายความแค้น

แต่เจียงอวี้กลับไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว มุมปากของเขาเพียงยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ลมพัดเส้นผมของเขาปลิวปัดป่ายโดนใบหน้าของซูหว่านเป็นครั้งคราว ทำให้รู้สึกคันยุบยิบ นางจึงปัดออกด้วยความหงุดหงิด

ซูหว่านอธิบายอย่างไรก็ไม่ชัดเจน จึงเลิกอธิบายไปเลย พอเห็นคนทั้งสองเป็นเช่นนี้ ป้าจ้าวก็หัวเราะที่หนุ่มสาวคู่นี้หยอกเย้ากันได้อย่างน่ารักเสียจริง คิดถึงช่วงเวลาที่ตนเองยังสาวแต่ก็หวนกลับไปไม่ได้แล้ว

ดังนั้น ซูหว่านจึงได้ฟังพวกนางบอกเล่าถึงข้อดีของการแต่งงานเร็วตลอดทาง จนถึงเรื่องลูกเลยด้วยซ้ำ

ตาเฒ่าหงที่อยู่ข้างหน้าก็เทียมเกวียนไปพลาง หัวเราะไปพลาง และฟังไปพลาง บรรยากาศบนเกวียนค่อนข้างดีเลยทีเดียว

ในที่สุดก็มาถึงตัวอำเภอ เจียงอวี้แบกของขึ้นไปบนไหล่ หญ้าหางสุนัขเส้นนั้นถูกเขาทิ้งไปแล้ว ขณะที่กำลังมุ่งหน้าไปยังตลาด ซูหว่านก็ถามเขาว่าทำไมถึงไม่ยอมอธิบาย

เจียงอวี้ตอบกลับราวกับเป็นเรื่องธรรมดาว่า

“เข้าใจผิดแบบนี้ก็ดีแล้ว ต่อไปพวกนางจะได้ไม่เอาแต่คิดจะแนะนำผู้หญิงและผู้ชายให้พวกเราอีก จะได้สงบสุขสักที”

“แล้วถ้าต่อไปพวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว ก็ต้องถูกพวกนางพูดถึงในทางไม่ดี พูดว่าข้าถูกท่านทิ้งไป ข้าเป็นผู้หญิงนะ ไม่เหมือนพวกผู้ชายอย่างท่าน ชื่อเสียงของผู้หญิงอย่างเราๆ สำคัญมากนะ!”

สิ่งที่ซูหว่านพูดก็ไม่ใช่เรื่องโกหก หากข่าวลือแพร่ออกไปแล้ว แต่สุดท้ายไม่ได้อยู่ด้วยกัน คนอื่นก็จะพูดได้ว่านางถูกทอดทิ้ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน