ชีวิตพลิกผัน ข้ากลายเป็นคุณหนูตัวปลอม นิยาย บท 98

นางรีบถอนผักกาดขาวเล็กหนึ่งกำมือที่พอสำหรับกินทั้งครอบครัวใส่ตะกร้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นนางก็พาเหอเจียวซิ่งกลับไปด้วยกัน

เจียงอวี้เดินนำหน้าตลอด ไม่เคยหันกลับไปมองข้างหลังเลยแม้แต่แวบเดียว ด้วยมารยาทระหว่างชายหญิง ชายหนุ่มไม่ควรมองหญิงสาวที่ตัวเปียกโชกโดยตรง

หลังจากกลับมา ซูหว่านก็ให้เหอเจียวซิ่งล้างหน้า และให้เปลี่ยนมาใส่ชุดของนาง ที่จริงแล้วคือชุดที่กู้เย่ว์เคยใส่

พวกนางอายุและรูปร่างใกล้เคียงกัน ใส่ได้ก็พอแล้ว

ซูหว่านเองก็ไม่อยากใส่ชุดเก่าของกู้เย่ว์หรอกนะ แต่ช่วงแรกนางยังไม่มีเงิน และเสื้อผ้าใหม่ที่สั่งตัดก็ยังไม่เสร็จ

เหอเจียวซิ่งเปลี่ยนเป็นชุดสะอาดแล้วก็เอาแต่พส่งเสียงอ้อแอ้กับซูหว่านไม่หยุด น่าจะกำลังขอบคุณอยู่

"ไม่ต้องขอบใจหรอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย ถ้าตอนนี้ยังไม่อยากกลับ ก็อยู่บ้านข้าต่ออีกสักพัก แล้วค่อยกลับไปก็ได้"

ซูหว่านล้างมือเสร็จแล้วก็บอกกล่าวแค่ประโยคเดียวโดยไม่ได้สนใจนางอีก จากนั้นก็ไปหมกมุ่นอยู่กับการนวดแป้งในครัวต่อ ส่วนเหอเจียวซิ่งก็ไม่ได้อยู่นานนัก ไม่นานนางก็หอบชุดสกปรกของตัวเองออกไป เจียงอวี้หลบเลี่ยงนางมาโดยตลอด จนกระทั่งนางจากไปแล้วเขาถึงได้ออกมา

เขาช่วยซูหว่านก่อไฟและทำงานจิปาถะทุกอย่างโดยไม่ปริปากบ่นเลย

หลังจากนั้น ซูอวิ๋นกับซูอี้ก็กลับมา วันนี้ธุรกิจไม่ดีเท่าเมื่อวาน ยังเหลือขนมข้าวซอยตัดที่ยังไม่ได้ขายอีกสิบกว่าห่อ เพราะวันนี้ไปหมู่บ้านที่มีคนน้อย จึงได้เงินมาแค่หกกว่าตำลึง ซูอวิ๋นมองขนมข้าวซอยตัดที่ยังขายไม่หมดด้วยความรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย

ทั้ง ๆ ที่เขาพยายามตะโกนเรียกลูกค้าแทบตาย แต่ก็ยังขายไม่หมดอยู่ดี

"พี่สี่ ถ้าการค้าขายดีทุกวันแบบนี้ จะมีอะไรให้พูดอีก? ถ้าการทำการค้ามันง่ายดายขนาดนั้น เช่นนั้นคนทั้งโลกก็หันมาค้าขายกันหมดเลยน่ะสิ ก็แค่เหลือนิดหน่อยเอง มันจะเป็นอะไรไปล่ะ?"

ซูหว่านรีบปลอบเขา ไม่ให้จมอยู่กับอารมณ์แบบนั้น

"พี่สี่น่ะชอบเอาชนะเกินไป แต่จริง ๆ แล้วจิตใจอ่อนแอ รับความผิดหวังไม่ได้ แบบนี้จะไปรอดได้อย่างไร?"

ซูอวิ๋นพยักหน้า ละทิ้งความคิดที่มืดมนเหล่านั้นไปชั่วคราว แล้วช่วยซูหว่านเตรียมสินค้าที่จะขายในวันพรุ่งนี้

ตอนนี้เขายังเด็ก ประสบการณ์ยังน้อย พอเจอเรื่องที่ไม่เป็นไปตามที่คิดเพียงเล็กน้อยก็ท้อแท้ได้ง่าย

เพราะว่าพรุ่งนี้จะต้องไปยังหมู่บ้านขนาดใหญ่ ขนมข้าวซอยตัดที่ต้องเตรียมเอาไว้ก็เลยต้องมีจำนวนมากขึ้น

ซูหว่านเตรียมไว้หนึ่งร้อยห่อ พรุ่งนี้สองคนพี่น้องจะต้องช่วยกันหาบไปคนละครึ่ง

แม้จะต้องเหนื่อยและลำบาก ต้องเดินทางไกล แต่เขาก็ไม่ปริปากบ่นเลยแม้แต่น้อย

พรุ่งนี้อาจจะเหนื่อยมากขึ้น แต่ก็จะได้รับผลตอบแทนมากขึ้น

เส้นทางนี้เป็นเส้นทางที่ซูอวิ๋นเลือกเดินเอง เมื่อได้เสนอแนวทางให้เขาแล้ว เขาก็ต้องทุ่มเทความพยายามอย่างเต็มที่

เขาเป็นคนที่นิสัยเรียบง่าย ติดจะเถรตรงแบบผู้ชายสายลุย อาจเป็นเพราะฝึกวิชาการต่อสู้มาก็เลยทำอะไรแบบตรงไปตรงมา ไม่กลัวความยากลำบากหรือความเหน็ดเหนื่อย เป็นคนที่มีความกล้าหาญและแข็งแกร่ง

"ไม่ว่าจะอย่างไร สุขภาพก็ต้องมาก่อน พักผ่อนให้เพียงพอถึงจะมีแรงทำงาน"

ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร พรุ่งนี้เขาก็ต้องพักผ่อนอยู่ที่บ้านหนึ่งวันอยู่ดี

หมู่บ้านแถวๆ นี้ หาบของไปขายแค่ไม่กี่วันก็ขายครบทุกหมู่บ้านแล้ว จะช้าจะเร็วก็ไม่เป็นไร

ซูเฉินขัดนางไม่ได้ ก็เลยต้องทำตามที่นางบอก คือพักผ่อนอยู่ที่บ้านในวันพรุ่งนี้

ซูหว่านยังหยิบเงินสามตำลึงออกมาให้เขา

"นี่คือค่าตอบแทนที่พวกท่านช่วยพี่สี่หาเงิน ถือว่าเป็นค่าจ้างที่ช่วยเขาทำงาน"

ซูเฉินไม่เข้าใจการกระทำของนาง

"เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน จะแบ่งเขาแบ่งเราทำไม?"

"ไม่เหมือนกันนะ ครั้งนี้พี่สี่อยากเก็บเงินไปทำธุรกิจ ข้าเลยออกความคิดให้เขา ตอนนี้ทุกคนช่วยเขาทำงาน ก็ต้องมีค่าตอบแทนสิ จะให้ช่วยเปล่าๆ ได้อย่างไร!"