ซุปเปอร์ครูฝึก นิยาย บท 13

บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัด แม้กระทั่งเสียงเข็มตกกระทบลงกับพื้นก็ยังได้ยิน

ลูกเตะธรรมดา ๆ แค่ลูกเตะธรรมดาเพียงครั้งเดียว กลับทำให้ลูกศิษย์ที่นับว่ามีฝีมือโดดเด่นคนหนึ่ง ถูกเตะจนลอยกระเด็นออกไป กระดูกขาหัก กระดูกซี่โครงหัก กระอักเลือด และหมดสติลงที่พื้น !

อะไรที่เรียกว่าน่าเกรงขาม ?

เช่นนี้จึงจะเรียกว่าน่าเกรงขาม !

หวู่เถิงที่วินาทีก่อนหน้ายังคงอวดเบ่งว่าจะเอาชนะเซียวหยุนหลงให้ได้ภายในกระบวนท่าเดียว แต่วินาทีถัดมากลับถูกเซียวหยุนหลงเตะลอยกระเด็นออกไป นี่ช่างเป็นความแตงต่างที่ชัดเจนขนาดไหนกัน ?

เหตุการณ์ทั้งสองเกิดห่างกันเพียงแค่เสี้ยววินาที

ลูกเตะของเซียวหยุนหลงควรถูกเรียกว่ากระสุนปืนใหญ่ที่ยิงโจมตีออกไปน่าจะเหมาะสมกว่า

บนสังเวียน แววตาของเซียวหยุนหลงลึกล้ำดุจสายน้ำ เต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ รัศมีที่แผ่ซ่านออกจากตัวของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ราวกับอสูรยักษ์ในตำนานที่จู่ ๆ ก็ตื่นขึ้นจากการหลับใหล และยิ่งดูเหมือนการกลับมาของราชาปีศาจ ร่างกายของเขาดูราวกับเต็มไปด้วยพลังเวทและเจตนาฆ่าที่รุนแรง

เซียวหยุนหลงขยับร่างกาย และกระโดดลงจากสังเวียน และตรงเข้าไปหาหวู่เถิงที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น แววตาของเขาฉาบไปด้วยประกายอำมหิต

หวู่เจี้ยนส่งคนเข้าไปหาหวู่เถิงแล้ว เมื่อเห็นเซียวหยุนหลงกระโจนเข้ามา เขาก็มีสีหน้าตกใจทันที และรีบตะโกนออกมาว่า : “นายคิดจะทำอะไร ?”

“หลีกไป !”

เซียวหยุนหลงตะคอกเสียงดัง เจตนาฆ่าอันรุนแรงพุ่งเป้าไปที่หวู่เถิง รัศมีที่เปล่งประกายออกมาจากตัวเขาเป็นความน่าสะพรึงกลัวที่ไร้ขอบเขต รัศมีนั้นปกคลุมไปทั่วบริเวณโดยรอบ ราวกับราชาปีศาจยักษ์ใหญ่ที่ยืนตระหง่านอยู่ และกวาดสายตามองไปโดยรอบ โดยไม่มีใครสามารถสั่นคลอนอำนาจของเขาได้

ความสามารถของหวู่เจี้ยนไม่นับว่าอ่อนแอ ถึงแม้เขายังไม่บรรลุถึงขั้นปรมาจารย์ แต่ก็นับว่ามีชื่อเสียงด้านความสามารถเป็นที่น่านับถือในเมืองเจียงห่าย

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเซียวหยุนหลง ม่านตาของหวู่เจี้ยนกลับหดลงในทันที เกิดความกลัวที่สามารถบรรยายได้ แพร่กระจายไปทั่วร่างของเขา เขาสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวของเซียวหยุนหลง ดูราวกับการโจมตีที่พุ่งตรงออกมาจากกองซากศพและทะเลเลือด ทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นใจอย่างยิ่ง

“หยุนหลง ใจเย็นก่อน”

เซียวว่านจวินเดินเข้ามา แล้วยื่นมือไปฉุดแขนของเซียวหยุนหลงเอาไว้