ซุปเปอร์ครูฝึก นิยาย บท 12

ศิษย์นอกสายเลือดของตระกูลเซียวต่างก็รู้สึกตื่นเต้น พวกเขารู้ว่าลูกชายของเซียวว่านจวินกลับมาแล้ว ยิ่งตอนนี้ได้ขึ้นไปยืนอยู่บนสังเวียนในฐานะของตัวแทนศิษย์ตระกูลเซียว พวกเขาจึงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเซียวหยุนหลงจะสามารถทำลายความน่าเกรงขามของตระกูลบูลงได้ และทำให้พวกเขาได้คลายความรู้สึกอึดอัดใจ

หวู่เจี้ยนหรี่ตาทั้งสองข้างลง เขามองดูเซียวหยุนหลงที่ยืนอยู่บนสังเวียน และเกิดประกายสั่งคลอนขึ้นในแววตา

เรื่องที่เซียวว่านจวินมีลูกชายหนึ่งคน คนจำนวนมากในเมืองเจียงห่ายต่างรู้ดี แต่ไม่มีใครเคยพบกับลูกชายของเซียวว่านจวินมาก่อน ตอนนี้เซียวหยุนหลงกลับมาแล้ว เขาเองก็ได้เห็นรูปร่างหน้าตาของเซียวว่านจวิน ซึ่งมีความคล้ายคลึงกับเซียวว่านจวินในสมัยหนุ่มจริง ๆ ดูไปแล้วก็เหมือนกับพ่อลูกโดยไม่ต้องสงสัย

เซียวหยุนหลงต้องการต่อสู้กับหวู่เถิง แต่หวู่เจี้ยนกลับไม่รู้สึกกังวลใจเลยแม้แต่น้อย เท่าที่เขารู้มา เซียวหยุนหลงเติบโตที่ต่างประเทศ แล้วจะแข็งแกร่งขนาดไหนกันเชียว ? เกรงว่าคงจะรู้จักเพียงกระบวนท่าต่อสู้พื้นฐานเสียมากกว่า ? ซึ่งกระบวนท่าต่อสู้พื้นฐานเหล่านี้ ไม่ได้อยู่ในสายตาของตระกูลนักสู้ ที่มีประวัติมาอย่างยาวนานอย่างตระกูลบูเลยแม้แต่น้อย

“หึ ขอดูซิว่านายจะตั้งรับได้สักกี่กระบวนท่า !” หวู่เถิงจ้องเซียวหยุนหลงตาเขม็ง เขาหัวเราะเจ้าเล่ห์ แล้วพูดว่า “อย่าให้ถึงขั้นรับฉันไม่ได้แม้สักกระบวนท่าก็แล้วกัน หากเป็นอย่างนั้นคงต้องขายหน้าไม่น้อย”

“ลงมือเถอะ ไม่อย่างนั้นนายจะไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้ลงมืออีก” เซียวหยุนหลงพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งและเย็นชาอย่างถึงที่สุด

“นายรนหาที่ตายเองนะ !”

หวู่เถิงโกรธจัด เขาตะโกนเสียงดังออกมา และเคลื่อนไหวร่างกาย “ฟิ้ว” เกิดเสียงดังขึ้นของความเร็วที่พุ่งตรงเข้าใส่เซียวหยุนหลง จากนั้นเขาก็เตะขาขวาออกไปอย่างรวดเร็ว

ฟิ้ว !

หวู่เถิงเตะขาออกไปด้วยพลังที่น่ากลัวอย่างยิ่ง แม้แต่อากาศยังถูกบดขยี้จนเกิดเสียงหวีดหวิวขึ้น

“หึ ไม่เลวนี่ ดูเหมือนท่าเตะของหวู่เถิง จะได้รับการฝึกฝนในระดับหนึ่งแล้ว !”

หวู่เจี้ยนมองดูอยู่ด้านล่างสังเวียน แล้วแอบพยักหน้ากับตนเอง เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกพอใจกับลูกเตะของหวู่เถิงบนสังเวียนในครั้งนี้

แต่วินาทีต่อมา สีหน้าของหวู่เจี้ยนกลับหยุดนิ่งทันที เขาอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

ตุบ !

เพราะช่วงเวลาเดียวกันนั้นเอง เซียวหยุนหลงก็เตะขาออกมาเช่นเดียวกัน โดยไม่มีกระบวนท่าและลูกไม้ใด ๆ เลยสักนิด เพียงแค่ยกขาขึ้นมา จากนั้นก็เตะออกไป เพื่อปัดป้องขาของหวู่เถิงที่กำลังฟาดเข้ามา