ซุปเปอร์ครูฝึก นิยาย บท 8

ดวงตาทั้งสองข้างของหลิวหรูเยียนดูราวกับน้ำ จ้องมองชายหนุ่มที่อยู่ในแววตาอย่างเงียบ ๆ ราวกับว่าจะประทับผู้ชายคนนี้เอาไว้ในหัวใจของเธอ

เซียวหยุนหลงหลับสนิท เข้าตื่นขึ้นด้วยความงุนงงเพราะถูกปลุก เมื่อลืมตาขึ้น ก็เห็นพนักงานต้องรับบนเครื่องบินที่หน้าตางดงามชวนหลงใหลยืนอยู่ด้านข้าง และเตือนเขาว่าเครื่องบินลงจอดเรียบร้อยแล้ว สามารถลงจากเครื่องได้

เซียวหยุนหลงหันมองด้านข้างโดยไม่รู้ตัว แต่พบเพียงเก้าอี้ที่ว่างเปล่า เพราะหลิวหรูเยียนนั้นจากไปนานแล้ว

เซียวหยุนหลงถือกระเป๋าสะพายของตัวเองขึ้นมา แล้วเดินตามฝูงชนลงเครื่องไป

“นี่คือเมืองเจียงห่ายหรือ ? คือที่ที่แม่เคยอาศัยอยู่ !”

เซียวหยุนหลงเดินออกจากสนามบิน ในใจกลับปรากฏความรู้สึกที่ซับซ้อน อาจพูดได้ว่าที่นี่คือบ้านเกิดของเขา เป็นครั้งแรกที่เขาก้าวเท้าเข้าสู่เมืองเจียงห่าย ในใจกลับไม่รู้สึกคุ้นเคยเลยสักนิด แต่กลับรู้สึกแปลกตาอย่างที่สุด

ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูร้อนพอดี ทำให้อากาศร้อนจัด แต่เมืองเจียงห่ายอยู่ใกล้ทะเล ทำให้ยังมีลมเย็นพัดผ่านท่ามกลางสภาพอากาศที่ร้อนผ่าว

เซียวหยุนหลงสูบบุหรี่หนึ่งมวน มือขวาของเขาถือโกศบรรจุเถ้ากระดูกของแม่ เขาจำได้ว่าแม่ของเขาเคยพูดว่า เมืองเจียงห่ายเป็นเมืองที่งดงามมากเมืองหนึ่ง ทั้งสี่ฤดูเป็นเหมือนฤดูใบไม้ผลิ อยู่ใกล้กับทะเล มีทัศนียภาพที่งดงาม

“แม่ครับ เมื่อก่อนแม่เคยบอกว่า หากผมโตแล้วจะพาผมกลับมาเมืองเจียงห่าย แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า สวรรค์จะเล่นตลกกับเรา ทำให้แม่ด่วนจากไปเสียก่อน ตอนนี้จึงเป็นผมที่ต้องพาแม่กลับบ้านแทน”

เซียวหยุนหลงพูดกับตัวเอง แล้วดับก้นบุหรี่ จากนั้นจึงเรียกรถแท็กซี่แล้วขึ้นนั่ง

เซียวหยุนหลงหยิบกระดาษออกมาหนึ่งแผ่น มีที่อยู่ของตระกูลเซียวเขียนเอาไว้ด้านใน เขาอ่านที่อยู่ให้คนขับแท็กซี่ฟัง

......

คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลเซียว