ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 101

บทที่101

“ไปแล้วก็ดี! อยู่ที่นี่แล้วขวางหูขวางตา!” หลี่ฝานหมุนตัว กำลังจะเดินเข้าวิลล่า แล้วเจอหลี่เสี่ยวพอดี

ส่วนหลี่เสี่ยว เหตุการณ์เมื่อกี้ อยู่ในสายตาเขาทั้งหมด

หลี่เสี่ยวและหลี่เสว่อายุเท่ากัน น้อยกว่าหลี่ฝานสามปี เป็นลูกชายของหลี่ชิวถังลูกชายคนที่สองของตระกูลหลี่ รู้ว่าหลี่ฝานเป็นที่โปรดปรานมาก จึงตามหลังหลี่ฝานมาตลอด

“พี่ชาย เมื่อกี้คืออะไรครับ?” หลี่เสี่ยวถาม

หลี่ฝานประชด “ไม่มีอะไร ก็แค่ไล่แมลงวันเฉยๆ เฮอะ! ก็ไม่รู้ว่าหน้าแมลงวันจะด้านขนาดนี้? ยังกล้ามาที่บ้านตระกูลหลี่?”

หลี่เสี่ยวได้ยินสีหน้าก็เปลี่ยนทันที

ครอบครัวของหลี่เสว่นั้นนายท่านหลี่สั่งให้พวกเขาไปแจ้ง ส่วนหลี่เสี่ยวก็คือคนที่ไปแจ้ง

หลี่ฝานไม่ได้สังเกตสีหน้าของหลี่เสี่ยว เดินตรงเข้าไป

หลี่เสี่ยวระงับอารมณ์ไว้ แล้วตามขึ้นไป

บนรถ หลี่เสว่รู้สึกแปลกใจ “คุณพ่อเหมือนคุณเลย บอกกลับก็คือกลับ”

ไป๋ยี่เฟยหัวเราะ “เขามาไล่ขนาดนี้ พวกเรายังไม่กลับ ก็กลายเป็นคนหน้าด้านจริงๆ แล้ว”

หลังจากกลับถึงวิลล่า หลี่เฉียงตงเรียกไป๋ยี่เฟยไปที่ระเบียงของชั้นบนสุด หลี่เสว่และหลิวจื่อหยุนไปทำอาหารที่ห้องครัว

ที่ระเบียง หลี่เฉียงตงนั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย มองไปที่ทิวทัศน์ที่ห่างไกล พูดเบาๆ “ต้องรีบๆ เข้าแล้ว”

“อะไรครับ?” ไป๋ยี่เฟยไม่เข้าใจ

หลี่เฉียงตงพูดเบาๆ “หลี่ซื่อกรุ๊ป”

ไป๋ยี่เฟยได้ยินคำว่าหลี่ซื่อกรุ๊ปแล้วชะงักเล็กน้อย ยิ้มแห้งแล้วพูด “คุณพ่อ ท่านกำลังพูดอะไรเหรอครับ ผมไม่เข้าใจ?”

หลี่เฉียงตงมองไป๋ยี่เฟย แล้วพูด “ไม่เข้าใจก็ดีแล้ว ไม่เข้าใจก็มีข้อดีของการไม่เข้าใจ”

พูดจบหลี่เฉียงตงก็พูดต่ออีกว่า “พายุกำลังจะมา ต้องเตรียมตัวตั้งแต่เนิ่นๆ”

รอบนี้ไป๋ยี่เฟยไม่เข้าใจคำพูดเมื่อครู่นี้จริงๆ “หมายความว่าอะไรครับ?”

หลี่เฉียงตงไม่พูดอะไรต่อ

……

วิลล่าตระกูลหลี่

ในห้องรับประทานอาหาร มีโต๊ะตั้งอยู่หลายโต๊ะ ทุกโต๊ะนั่งเต็มแล้ว ยังมีอีกหนึ่งโต๊ะที่ยังมีที่ว่างเหลืออยู่

ในเวลาเจ็ดนาฬิกา ทุกคนนั่งลงพร้อมกัน จากนั้นมองมาที่นายท่านหลี่

นายท่านหลี่คือคนที่มีอำนาจสูงที่สุดในบ้าน งามเลี้ยงสำหรับครอบครัวแบบนี้ เขาไม่พูด ใครจะกล้าหยิบตะเกียบ?

แต่แล้วครึ่งชั่วโมงผ่านไป นายท่านหลี่ก็ยังไม่พูด

คนตระกูลหลี่ไม่สามารถนั่งนิ่งอีกต่อไปได้

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

“ไม่รู้สิ!”

“ดูเหมือนกำลังรอใครบางคนนะ!”

“รอใครเหรอ? นี่คืองานเลี้ยงสำหรับครอบครัวไม่ใช่เหรอ?”

“…….”

หลี่ฝานรอจนหิวแล้ว อาศัยตัวเองที่คุณปู่โปรดปรานที่สุด ปริปากพูดคนแรก “คุณปู่ครับ คนมาครบแล้ว พวกเราเริ่มงานกันเถอะครับ!”

หลี่ต้าไห่จ้องไปที่หลี่ฝาน แล้วก้มลงมองดูนาฬิกา

สายตาของนายท่านหลี่มองไปยังที่ที่ว่างอยู่ พูดเบาๆ “รออีกสักครู่”

หลี่ฝานอยากพูดต่อ แต่ว่าโดนหลี่ต้าไห่จ้อง จึงทำได้แต่นั่งรอต่อไป

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

สองชั่วโมงผ่านไป

ทุกคนต่างรอไม่ไหว ตอนนี้เลยเวลาอาหารไปแล้ว