ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 11

บทที่ 11

แต่ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ?

นี่มันโลกมหัศจรรย์หรอ?

หลี่เสว่นั่งในรถด้วยความงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง เห็นสัญญาเอกสารในมือ ในที่สุดจึงแน่ใจว่า เธอได้เจรจาทางการเงินจริงๆ

หลังจากรอให้ความรู้สึกภายในใจสงบลงอย่างสิ้นเชิง หลี่เสว่ก็ไม่ได้กลับไปที่บริษัท แต่มุ่งตรงกลับไปยังบ้าน

จากจุดเริ่มต้นที่ไป๋ยี่เฟยพยายามให้เธอร่วมมือกันเรื่องนี้ ฉะนั้นเธอจึงคิดว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับไป๋ยี่เฟยอย่างแน่นอน เธอจึงอยากไปลองถามดู

หลังจากถึงบ้าน เป็นไปตามคาดว่าต้องพบไป๋ยี่เฟย เขากำลังทำอาหาร

ไป๋ยี่เฟยมองหลี่เสว่ ยิ้มแล้วกล่าวว่า: “คุณกลับมาแล้วหรอ? วันนี้กลับเร็วจัง?”

หลี่เสว่ตอบอืมมาคำนึง หลังจากเปลี่ยนรองเท้าแล้ว กลับเข้าห้อง หลังจากนั้นก็มายังห้องครัว

มองภาพที่ไป๋ยี่เฟยกำลังยุ่งวุ่นวาย หลี่เสว่กล่าว: “วันนี้ฉันเจรจาทางการเงินสำเร็จแล้ว”

ไป๋ยี่เฟยหัวเราะอย่างเย็นชา: “คุณอยากจะถามอะไรฉัน?”

“ทำไมคุณต้องพยายามให้ฉันไปร่วมมือกับบริษัทโหวจวี๋กรุ๊ปด้วย?” หลี่เสว่ถามออกมาตรงๆ

ไป๋ยี่เฟยเข้าใจในสิ่งที่เธอถามทันที ดังนั้นจึงตอบกลับว่า: “ฉันมีเพื่อนนักเรียนคนนึงอยู่ในนั้น”

หลี่เสว่ได้ยินแล้วก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “เพื่อนนักเรียนคุณมีตำแหน่งใหญ่โตมากเลยหรอ?”

“อื้ม” ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า ไม่ได้พูดถึงว่าอยู่ในตำแหน่งอะไรกันแน่

หลี่เสว่ร้องอ๋อ ไม่ได้ถามอะไรให้มากอีก แต่กล่าวว่า: “ขอบคุณนะ”

ถ้าไม่ใช่เพราะไป๋ยี่เฟยมีเพื่อนนักเรียนอยู่ที่บริษัทโหวจวี๋กรุ๊ป เธอคาดว่าเดิมทีเธอคงเจรจาทางการเงินไม่สำเร็จ

ไป๋ยี่เฟยยิ้มๆ มองหลี่เสว่แล้วกล่าวว่า: “ฉันเป็นสามีคุณนะ ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก”

หลี่เสว่หน้าแดง จ้องมองไป๋ยี่เฟยตาปริบๆ แล้วก็หันกลับเข้าห้องไป

ไป๋ยี่เฟยเห็นแล้วก็ใจเต้นตุบๆ สายตานั้นที่หลี่เสว่จ้องมองเขา ช่างน่ารักซะเหลือเกินจริงๆ

หลี่เสว่กลับไปยังห้อง คลำๆหน้าตัวเองที่ร้อนผ่าวเล็กน้อยอย่างเขินอาย นึกถึงคำพูดไป๋ยี่เฟยเมื่อกี้นี้ ก็อบอุ่นภายในใจ

เช้าวันที่สอง คนของตระกูลหลี่รวมตัวกันที่ห้องประชุม

ทุกคนล้วนท่าทางหน้านิ่วคิ้วขมวด แค่คิดก็รู้แล้วว่า การเจรจาทางการเงินเมื่อวานไม่ค่อยราบรื่นเท่าไรนัก

โดยเฉพาะหลี่ฝาน

เดิมทีหลี่ฝานได้เจรจากับหลิ่วจาวเฟิงไว้อย่างดีแล้ว ผลสุดท้ายดีใจอย่างมาก เดิมทีวงศ์ตระกูลก็จัดการให้หลี่เสว่เข้ามาเจรจากับหลิ่วซื่อกรุ๊ป

ทันทีหลังจากที่หลิ่วจาวเฟิงรู้เรื่องนี้ก็โกรธเป็นอย่างมาก ยังบอกอีกว่า: “ให้หลี่เสว่มาเจรจากับฉัน นอกจากเธอแล้ว ฉันไม่เจรจากับใครทั้งนั้น! ฮึ! พวกคุณล้วนไม่มีคุณสมบัตินี้!”

เวลานี้หลี่ฝานโกรธจนหน้าเขียว อันที่จริงก็ถูกหลิ่วจาวเฟิงเชิญให้มา

จนกระทั่งหลังจากหลี่ฝานเห็นหลี่เสว่เดินเข้ามาในห้องประชุม ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความโมโห จ้องมองหลี่เสว่อย่างจะฆ่าให้ตาย

“ตอนนี้กำลังเป็นช่วงเวลาที่อันตรายไปทุกชั่วขณะ ตอนนี้ทุกคนล้วนไม่สามารถเดินหมากได้ จะมีเพียงหลี่เสว่ก็เท่านั้นที่ยังผ่อนคลายสบายใจ แต่ไหนแต่ไรก็ไม่ได้เอาเรื่องบริษัทอาใส่ใจ เสียแรงที่บริษัทอุปถัมภ์ค้ำชูมาโดยตลอด ช่างใจคอโหดเหี้ยมเสียจริงๆ!”

เพราะด้วยความโกรธอย่างมาก หลี่ฝานจึงพูดไปอย่างไม่ปกปิดเลยแม้แต่น้อย มันเป็นการขายหน้าเป็นอย่างมาก

คนทั้งห้องประชุมนี้ต่างก็ได้ยิน ทั้งหมดล้วนเคยเห็นแล้ว

นายท่านหลี่นิ่งเงียบ ถึงแม้ว่าคำพูดนี้จะน่าขายหน้าเป็นอย่างมาก เขาก็ไม่ปริปากพูดอะไร

คนอื่นๆอีกหลายคนเห็นแบบนี้แล้ว ก็คิดว่านายท่านหลี่ยอมรับแต่โดยดี ต่างก็เริ่มเหน็บแนมหลี่เสว่กันอย่างเซ็งแซ่

“เชอะ! แน่นอนว่าต้องพาลรีพาลขวางอยู่แล้ว รู้ว่าเจรจาไม่สำเร็จ ก็เลยถือโอกาสให้ตนเองลอยนวลไปอย่างสบายใจ!”

“จะบอกฉันว่า หลี่เสว่สามารถไร้หัวจิตหัวใจแบบนี้ บางทีอาจจะยังไม่รู้ว่าตอนนี้บริษัทอยู่ในสถานการณ์อะไร มิน่าล่ะถึงได้ยังเป็นแค่เพียงพนักงานตัวเล็กๆ!”

“ทุกๆอย่าง คือเธอไม่พอใจตระกูลหลี่! รู้สึกว่าตระกูลหลี่ปฏิบัติต่อเธออย่างไม่ยุติธรรม เธอก็ไม่ได้ดูเหมือนกัน ว่าฐานะตนเองเป็นอะไร?”

หลี่เสว่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน คำพูดที่เย็นชาเหล่านี้ เธอเคยชินเสียแล้ว

นายท่านหลี่ปรายตามองคนทั้งหมด กระแอมเบาๆทีนึง คนทั้งหลายจึงไม่ได้ยิน

“ต่างก็พูดถึงสถานการณ์เมื่อวานว่าเป็นยังไง?”

คำพูดจบลง ทุกคนล้วนไม่กล้าเงยหน้า เพราะว่าไม่มีใครประสบความสำเร็จเลยสักคน