ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 12

บทที่ 12

หลี่ฝานได้ฟังประโยคนั้นของหลี่เสว่ ใบหน้าก็ดำอย่างกับก้นหม้อ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้คุกเข่า แต่ประโยคนั้น เมื่อเทียบกับการคุกเข่าแล้ว ก็ทำให้เขาอับอายซะยิ่งกว่า

หลังจากหลี่เสว่ออกจากห้อง ก็ได้รับโทรศัพท์ของหลิวจื่อหยุน

“ช่างเป็นลูกสาวที่ดีของฉันจริงๆ! คาดไม่ถึงว่าจะเจรจาการจัดหาเงินทุนสำเร็จจนได้จนได้เงินมากขนาดนี้ แม่ภูมิใจจริงๆเลย! เย็นนี้กลับมาทานข้าวที่บ้านนะ! แม่จะเลี้ยงฉลองให้กับคุณ!”

หลี่เสว่พยักหน้าแล้วตอบกลับว่า: “ค่ะ”

สงสัยพี่สาวจะเอาข่าวมาบอกแม่ หลังเรื่องราวที่เกิดขึ้นทุกครั้งแม่จะต้องโทรศัพท์เข้ามาหาทันที

หลังจากหลี่เสว่กลับถึงอพาร์ทเม้นท์ เห็นกับข้าวถูกจัดวางไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ในครัวอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของกับข้าว

มองไป๋ยี่เฟย แล้วจึงกล่าวด้วยความรู้สึกผิดว่า: “แม่ให้พวกเรากลับไปทานข้าวที่บ้าน”

ไป๋ยี่เฟยนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย แล้วจึงพยักหน้าทันที: “โอเค”

ครั้งนี้ก็งงเล็กน้อย ทำไมไป๋ยี่เฟยรับปากอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้? อาหารบนโต๊ะนี้เขาก็ทำเองทั้งหมด เขาไม่โกรธหรอ?

หลังจากกลับถึงบ้าน หลิวจื่อหยุนกระตือรือร้นกับหลี่เสว่เป็นพิเศษ ดึงหลี่เสว่มานั่งบนโซฟา เสว่เอ๋อคือความภูมิใจของฉันจริงๆ! หลันโปกั่งล้วนให้การเจรจาแล้ว มีอนาคตกว่าคนเหล่านั้นตั้งเยอะ!”

หลี่เสว่ยิ้มๆ แล้วมองไปยังไป๋ยี่เฟย

ไป๋ยี่เฟยเห็นหลี่เสว่ยิ้มให้มา ก็ยิ้มกลับเป็นธรรมดา

แต่หลิวจื่อหยุนเห็นแบบนี้แล้วก็โกรธทันที “คุณยิ้มอะไรห๊ะ? อยู่บ้านเฉยๆทั้งวัน เวลาเห็นเสว่เอ๋อลำบากก็ช่วยเหลือไม่ได้ ไร้ประโยชน์สิ้นดี!”

“แม่….” หลี่เสว่ขมวดคิ้ว เรื่องนี้ถ้าไม่ใช่เพราะไป๋ยี่เฟย ก็คงเจรจาไม่สำเร็จหรอก

แต่ไป๋ยี่เฟยเห็นสถานการณ์แบบนี้แล้วก็ทำได้เพียงแค่ยิ้ม แล้วกล่าวว่า: “ฉันไปทำอาหารเย็นนะ”

หลี่เสว่นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ไป๋ยี่เฟยเดินไปกระซิบข้างๆเธอว่า: “อย่าพูด”

ไป๋ยี่เฟยไปยังครัว

หลี่เสว่มองไป๋ยี่เฟยด้วยความงุนงง หลังจากนั้นก็พูดคุยกับหลิวจื่อหยุนต่อ

ภายในห้องครัว ไป๋ยี่เฟยก็พบกับหลี่เฉียงตง ยิ้มๆแล้วพูดว่า “พ่อก็อยู่หรอ”

หลี่เฉียงตงตอบอื้มมาคำนึง “ทำด้วยกันแล้วกัน!”

คนทั้งสองทำอาหารเย็นอย่างไม่พูดไม่จา

ในห้องรับแขก หลิวจื่อหยุนกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “เชอะ! ผู้ชายบ้านอื่นเค้ามีความสามารถตั้งมากมาย แล้วดูบ้านพวกเราสิ แต่ละคนไม่ได้เรื่องเลย!”

ไป๋ยี่เฟย：“......”

หลี่เฉียงตง：“......”

ช่วงเย็น มีรถออดิ้คันนึงจอดอยู่หน้าคฤหาสน์ตระกูลหลี่

หลี่ฝานถือกล่องของขวัญกล่องใหญ่เข้าไป “คุณปู่ ทั้งหมดนี้มอบให้คุณ”

นายท่านหลี่ยิ้มแล้วกล่าวว่า: “มีกะจิตกะใจ”

หลังจากหลี่ฝานนั่งลง ก็กล่าวด้วยท่าทีที่ร้อนใจว่า: “คุณปู่ อันที่จริงฉันมาก็เพื่อเรื่องนี้”

“พูดมา” นายท่านหลี่มองไปยังหลี่ฝานแล้วกล่าว

หลี่ฝานจิตใจร้อนรุ่มกระสับกระส่าย “คุณปู่ คุณก็รู้ว่า โครงการใหม่นี้สำคัญมาก สะเพร่าไม่ได้ ถ้าให้หลี่เสว่รับผิดชอบ เกรงว่าจะจัดการได้ไม่ดี!”

“หลี่เสว่เป็นพนักงานตัวเล็กๆมาโดยตลอด ไม่เคยมีการติดต่อเรื่องเหล่านี้ คุณปู่วางใจที่จะมอบงานให้เธอจริงๆหรอ?”

นายท่านหลี่กล่าวอย่างนิ่งๆว่า: “แต่การจัดหาเงินคุณก็คือเธอที่เจรจามาได้ ไม่ให้เธอจะให้ใครล่ะ?”

“คุณปู่ นั่นคือเธอโชคดีต่างหากล่ะ บังเอิญที่หลันโปกั่งต้องการหาที่ลงทุนพอดี ที่จึงทำให้เธอคว้าโอกาสนี้ไว้ได้ ฉันมีเพื่อนนักเรียนที่เป็นผู้จัดการอยู่ที่หลันโปกั่ง ถ้าฉันไปล่ะก็ ต้องเจรจาได้ดียิ่งกว่า ไม่แน่ว่ายังสามารถจัดหาเงินทุนได้มากกว่านี้อีกด้วย”

นายท่านหลี่ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไร “หาได้มากกว่าร้อยล้านหรอ?”

หลี่ฝานชะงักไปเล็กน้อย กล่าวว่า: “ถึงแม้ว่าจะไม่มากกว่าร้อยล้าน ถ้าฉันไปอย่างน้อยที่สุดก็คือหนึ่งร้อยล้าน!”

“อีกอย่าง คุณปู่คุณก็รู้ว่า ถ้าไม่ใช่เพราะหลี่เสว่แต่งงานแบบสายฟ้าแลบ กับคนจนๆไม่มีประโยชน์อย่างหมอนี่ ตอนนี้พวกเราก็คงไม่ถึงขั้นต้องยากแค้นถึงขนาดต้องมาอยู่ในสถานภาพจัดหาเงินทุนหรอก”

“ประโยชน์สักนิดล้วนก็ไม่มี กินล้างกินผลาญครอบครัวพวกเราตลอดทั้งวัน รอจนถึงหลังจากนี้ต่อไป…….”

หลี่ฝานรีบหยุดปาก