ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 118

บทที่118

เมื่อมาถึงที่หมาย หลงหลิงหลิงเดินตามไป๋ยี่เฟยออกจากรถด้วยท่าทางเขินอาย และเดินเข้าไปในโรงแรม

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ไปที่แผนกต้อนรับเพื่อเปิดห้อง แต่พาเธอตรงไปที่ลิฟต์

หัวใจของหลงหลิงหลิงเต้นรัว นี่ห้องที่จองไว้แล้วแต่แรกหรือ?

ปรากฏว่า หลงหลิงหลิงคิดมากไปเอง

เมื่อเขามาถึงห้องส่วนตัว1108 ไป๋ยี่เฟยไม่มีคีย์การ์ดห้อง แต่กลับเตะประตูให้เปิดออก

หลงหลิงหลิงตกตะลึงในที่นั้น ด้วยความอึดอัด

ในห้องมีคนหลายคน และยังเป็นที่คนหลงหลิงหลิงรู้จักด้วย

หลิ่วจาวเฟิง หลิ่วเซียวเหยา เหอหยวนหยวน หวังโหลว

คนในห้อง ต่างมองไปที่ไป๋ยี่เฟย และหลงหลิงหลิงด้วยความแปลกใจ

ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจเรื่องนั้นมากนัก และก้าวเดินเข้ามา สีหน้าดูโกรธมาก

หวังโหลวขึ้นยืนด้วยความตื่นตระหนก และถามว่า: “ไป๋ยี่เฟย นายมาที่นี่ได้ยังไง?”

เขามัวแต่ตื่นตระหนก เพราะคิดไม่ถึงว่าไป๋ยี่เฟยจะมาที่นี่ได้ เขาดูยุ่งลุกลี้ลุกลนและเผลอแก้วไวน์ข้างๆหก

ไป๋ยี่เฟยเมื่อเห็นเช่นนี้ก็ยิ่งแน่ใจในบางสิ่งบางอย่าง และความโกรธของเขาก็เพิ่มขึ้นทันที “เฮ้ ขอโทษจริงๆ รบกวนพวกคุณหรือเปล่า?”

หวังโหลวรีบอธิบาย “ไม่เลย ไม่เลย ฉันก็เพิ่งเจอพวกเขา.....”

ไป๋ยี่เฟยไม่ฟังคำอธิบายของหวังโหลว แต่คว้าคอของหวังโหลว และพูดขู่: “หวังโหลวแกสุดนี่มันสุดยอดจริงๆ ฉันแมร่งอุตส่าห์คิดว่าแกคือน้องชายฉัน แต่แกกลับแทงด้านหลังฉัน!”

“อย่าลืม ตอนนี้ที่แกมีอยู่ทั้งหมด แมร่งฉันเป็นคนให้แก!”

เมื่อเห็นเช่นนี้หลิ่วเซียวเหยาและหลิ่วจาวเฟิงรีบลุกขึ้น “ไกล่เกลี่ย”

“ประธานไป๋ อย่าเพิ่งโกรธ มีอะไรค่อยพูดค่อยจากันก่อนนะครับ!”

ใช่ครับ! ทุกคนก็เป็นเพื่อนกัน อย่ามีเรื่องกันเลย”

ทั้งสองค่อยๆ แยก ไป๋ยี่เฟยและหวังโหลวออกจากกัน

ไปยี่เฟยไม่ยอม แถมยังด่า: “หวังโหลว ฉันดูแกผิดไปจริงๆ แกจะกลายเป็นคนที่เนรคุณ ฉันแมร่งตาบอดเอง!”

“ฉันอุตส่าห์ให้ใจแกไปหมด แต่แกละ? แมร่งกลับใส่ลูกศรเย็น ๆไว้ด้านหลังฉัน!”

“คนเนรคุณ!”

ไป๋ยี่เฟยโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดก็ล้มคว่ำโต๊ะต่อหน้าต่อตา จานและแก้วไวน์บนโต๊ะ ก็แตกกระจายลงพื้นไปทั่ว

เมื่อหวังโหลวได้ยินคำพูดของไป๋ยี่เฟยก็โมโห แล้วตะโกนขึ้นเสียงดัง: “ใช่ เมื่อก่อนฉันได้รับความเมตตาจากนาย ฉันถึงได้มีวันนี้ และฉันก็เป็นคนเนรคุณจริงๆ!”

“แต่นายละ เคยคิดบ้างมั้ย ว่าทำไมฉันต้องทำแบบนี้?”

หวังโหลวขู่ ในห้องก็เงียบลงทันที

ไป๋ยี่เฟยมองไปที่หวังโหลวด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี “ ดี งั้นแกก็ว่าพูดมา แกทำแบบนี้ทำไม?”

หวังโหลวชี้ไปที่หลงหลิงหลิง “แกให้เงินฉัน ให้ตำแหน่งฉัน ฉันทำงานให้นาย แต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่า ฉันต้องยอมยกผู้หญิงที่ฉันรักให้นาย!”

“นายไม่เคยรู้เรื่องราวอดีตที่ผ่านมาของฉันเลย ช่วงที่แผ่นดินไหวที่เสฉวน พ่อแม่ของฉันเสียชีวิต แล้วตระกูลเฉินก็รับเลี้ยงฉัน พี่สวี่เป็นคนสนับสนุนฉัน ฉันถึงได้เรียนจบจากมหาวิทยาลัยได้สำเร็จ”

“ และหลิงหลิง คือคนที่อยู่เคียงข้างฉันเมื่อฉันอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด เธอให้ความอบอุ่นกับฉัน เธอคือผู้มีพระคุณ และเป็นคนที่ฉันรักมากที่สุดด้วย”

“แต่นายละ สร้างความอับอายให้พี่สวี่ ไล่เธอไป และยัง แย่งคนที่ฉันรักที่สุดมากไปด้วย นายคิดว่าฉันมีต้องความอดทนแค่ไหนถึงจะทนต่อไปได้?”

หวังโหลวตัวสั่นขณะที่เขาพูด

ไป๋ยี่เฟยรู้สึกสับสนมากขึ้นเมื่อเขาฟัง ทั้งหมดมันนี้คืออะไร?

เมื่อก่อนหวังโหลวและหลงหลิงหลิงรู้จักกันเหรอ? แล้วทำไมเขาไม่รู้? เวลาพวกเขาเจอกันก็ไม่เคยบอกเลย?

หลงหลิงหลิงก็ตกตะลึงเช่นกัน ทำไมเธอเองก็ไม่รู้เลยว่าเธอรู้จักกับหวังโหลวมาก่อนละ?

หวังโหลวยังส่งเสียงอย่างเย็นชา ซึ่งถือเป็นการทะเลาะกับไป๋ยี่เฟยที่เสียงดังมาก

หลังจากออกจากโรงแรม หลงหลิวหลิงก็หายเป็นปกติ และยังคงมีข้อสงสัยมากมายในใจ แต่เธอเห็นลักษณะท่าทางกำลังคิดทบทวนของไป๋ยี่เฟยแล้ว ก็ไม่กล้าถามอะไรมากกว่านี้

บนรถ ไป๋ยี่เฟยนิ่งเงียบไม่ขยับ หลงหลิงหลิงก็เรียกอย่างระมัดระวัง “ท่านประธานค่ะ?”

อย่างไรก็ตามไป๋ยี่เฟยจมอยู่กับความคิดของเขา และไม่ตอบสนอง

ความหมายของหลี่เฉียงตงคือบอกให้สู้กับหวังโหลวไม่ใช่เหรอ?แต่....

“ท่านประธานค่ะ?”หลงหลิงหลิงก็เรียกขึ้นมาอีกครั้ง

ในที่สุดไป๋ยี่เฟยก็ดึงสติกลับมา และพูดเบา ๆ : “ผมจะส่งคุณกลับละกัน!”

ไป๋ยี่เฟยสตาร์ทรถ แล้วไปส่งหลงหลิงหลิงกลับบ้านก่อน แล้วตัวเองค่อยไปโรงพยาบาล

เมื่อไป๋ยี่เฟยมาถึงโรงพยาบาล พบว่าหลี่เสว่ไม่ได้อยู่ในพักผู้ป่วย

ไป๋ยี่เฟยจึงไปถามพยาบาล พยาบาลบอกว่าหลี่เสว่ออกจากโรงพยาบาลในตอนบ่าย และหลังจากฟื้นขึ้นมาก็เหมือนเดิม และไม่รู้สึกไม่สบายตัวแต่อย่างใด

จำได้ว่าหมอบอกว่าตราบใดที่ไม่ทำให้อารมณ์พลุ่งพล่านก็ไม่อันตรายถึงชีวิต ไป๋ยี่เฟยรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย และขับรถกลับบ้าน

ทันทีที่มาถึงคฤหาสน์ ไป๋ยี่เฟยก็ได้รับโทรศัพท์จากหลงหลิงหลิง

“ท่านประธานคะ ผลการทดสอบคุณภาพของแผงฉนวนกันความร้อนสองประเภทที่เอามาวันนี้ออกมาแล้ว หนึ่งในนั้นคือแผงทนไฟที่ได้มาตรฐานส่วน อีกแผงเป็นแผงสีธรรมดาไม่ได้ตามมาตรฐาน เป็นของที่ประเทศสั่งห้ามใช้ค่ะ”

หลังจากไป๋ยี่เฟยฟังจบก็ตาสว่างขึ้นทันที ทันใดนั้นก็คิดเรื่องราวทุกอย่างได้

จากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็เตรียมการก่อนแล้วค่อยเดินเข้าไปที่คฤหาสน์

แต่ในคฤหัสถ์ก็ไม่มีหลี่เสว่อยู่

ไป๋ยี่เฟยสงสัย หรือว่าหลี่เสว่จะถูกหลี่เฉียงตงพากลับไปที่คฤหาสน์อีกหลัง?

ขณะที่กำลังคิดอยู่ เสียงไซเรนของตำรวจก็ดังขึ้นที่ด้านนอกของคฤหาสน์ และในเวลาเดียวกัน แสงไฟก็กะพริบเพื่อส่องสว่างเข้ามาในคฤหาสน์