ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 118
บทที่118
เมื่อมาถึงที่หมาย หลงหลิงหลิงเดินตามไป๋ยี่เฟยออกจากรถด้วยท่าทางเขินอาย และเดินเข้าไปในโรงแรม
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ไปที่แผนกต้อนรับเพื่อเปิดห้อง แต่พาเธอตรงไปที่ลิฟต์
หัวใจของหลงหลิงหลิงเต้นรัว นี่ห้องที่จองไว้แล้วแต่แรกหรือ?
ปรากฏว่า หลงหลิงหลิงคิดมากไปเอง
เมื่อเขามาถึงห้องส่วนตัว1108 ไป๋ยี่เฟยไม่มีคีย์การ์ดห้อง แต่กลับเตะประตูให้เปิดออก
หลงหลิงหลิงตกตะลึงในที่นั้น ด้วยความอึดอัด
ในห้องมีคนหลายคน และยังเป็นที่คนหลงหลิงหลิงรู้จักด้วย
หลิ่วจาวเฟิง หลิ่วเซียวเหยา เหอหยวนหยวน หวังโหลว
คนในห้อง ต่างมองไปที่ไป๋ยี่เฟย และหลงหลิงหลิงด้วยความแปลกใจ
ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจเรื่องนั้นมากนัก และก้าวเดินเข้ามา สีหน้าดูโกรธมาก
หวังโหลวขึ้นยืนด้วยความตื่นตระหนก และถามว่า: “ไป๋ยี่เฟย นายมาที่นี่ได้ยังไง?”
เขามัวแต่ตื่นตระหนก เพราะคิดไม่ถึงว่าไป๋ยี่เฟยจะมาที่นี่ได้ เขาดูยุ่งลุกลี้ลุกลนและเผลอแก้วไวน์ข้างๆหก
ไป๋ยี่เฟยเมื่อเห็นเช่นนี้ก็ยิ่งแน่ใจในบางสิ่งบางอย่าง และความโกรธของเขาก็เพิ่มขึ้นทันที “เฮ้ ขอโทษจริงๆ รบกวนพวกคุณหรือเปล่า?”
หวังโหลวรีบอธิบาย “ไม่เลย ไม่เลย ฉันก็เพิ่งเจอพวกเขา.....”
ไป๋ยี่เฟยไม่ฟังคำอธิบายของหวังโหลว แต่คว้าคอของหวังโหลว และพูดขู่: “หวังโหลวแกสุดนี่มันสุดยอดจริงๆ ฉันแมร่งอุตส่าห์คิดว่าแกคือน้องชายฉัน แต่แกกลับแทงด้านหลังฉัน!”
“อย่าลืม ตอนนี้ที่แกมีอยู่ทั้งหมด แมร่งฉันเป็นคนให้แก!”
เมื่อเห็นเช่นนี้หลิ่วเซียวเหยาและหลิ่วจาวเฟิงรีบลุกขึ้น “ไกล่เกลี่ย”
“ประธานไป๋ อย่าเพิ่งโกรธ มีอะไรค่อยพูดค่อยจากันก่อนนะครับ!”
ใช่ครับ! ทุกคนก็เป็นเพื่อนกัน อย่ามีเรื่องกันเลย”
ทั้งสองค่อยๆ แยก ไป๋ยี่เฟยและหวังโหลวออกจากกัน
ไปยี่เฟยไม่ยอม แถมยังด่า: “หวังโหลว ฉันดูแกผิดไปจริงๆ แกจะกลายเป็นคนที่เนรคุณ ฉันแมร่งตาบอดเอง!”
“ฉันอุตส่าห์ให้ใจแกไปหมด แต่แกละ? แมร่งกลับใส่ลูกศรเย็น ๆไว้ด้านหลังฉัน!”
“คนเนรคุณ!”
ไป๋ยี่เฟยโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดก็ล้มคว่ำโต๊ะต่อหน้าต่อตา จานและแก้วไวน์บนโต๊ะ ก็แตกกระจายลงพื้นไปทั่ว
เมื่อหวังโหลวได้ยินคำพูดของไป๋ยี่เฟยก็โมโห แล้วตะโกนขึ้นเสียงดัง: “ใช่ เมื่อก่อนฉันได้รับความเมตตาจากนาย ฉันถึงได้มีวันนี้ และฉันก็เป็นคนเนรคุณจริงๆ!”
“แต่นายละ เคยคิดบ้างมั้ย ว่าทำไมฉันต้องทำแบบนี้?”
หวังโหลวขู่ ในห้องก็เงียบลงทันที
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่หวังโหลวด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี “ ดี งั้นแกก็ว่าพูดมา แกทำแบบนี้ทำไม?”
หวังโหลวชี้ไปที่หลงหลิงหลิง “แกให้เงินฉัน ให้ตำแหน่งฉัน ฉันทำงานให้นาย แต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่า ฉันต้องยอมยกผู้หญิงที่ฉันรักให้นาย!”
“นายไม่เคยรู้เรื่องราวอดีตที่ผ่านมาของฉันเลย ช่วงที่แผ่นดินไหวที่เสฉวน พ่อแม่ของฉันเสียชีวิต แล้วตระกูลเฉินก็รับเลี้ยงฉัน พี่สวี่เป็นคนสนับสนุนฉัน ฉันถึงได้เรียนจบจากมหาวิทยาลัยได้สำเร็จ”
“ และหลิงหลิง คือคนที่อยู่เคียงข้างฉันเมื่อฉันอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด เธอให้ความอบอุ่นกับฉัน เธอคือผู้มีพระคุณ และเป็นคนที่ฉันรักมากที่สุดด้วย”
“แต่นายละ สร้างความอับอายให้พี่สวี่ ไล่เธอไป และยัง แย่งคนที่ฉันรักที่สุดมากไปด้วย นายคิดว่าฉันมีต้องความอดทนแค่ไหนถึงจะทนต่อไปได้?”
หวังโหลวตัวสั่นขณะที่เขาพูด
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกสับสนมากขึ้นเมื่อเขาฟัง ทั้งหมดมันนี้คืออะไร?
เมื่อก่อนหวังโหลวและหลงหลิงหลิงรู้จักกันเหรอ? แล้วทำไมเขาไม่รู้? เวลาพวกเขาเจอกันก็ไม่เคยบอกเลย?
หลงหลิงหลิงก็ตกตะลึงเช่นกัน ทำไมเธอเองก็ไม่รู้เลยว่าเธอรู้จักกับหวังโหลวมาก่อนละ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่