ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 145

บทที่ 145

ไป๋ยี่เฟยมองดูเขา เอ่ยขึ้นอย่างเยือกเย็น “อ๋อ? งั้นหรอ?”

หลิ่วอู๋ฉงเห็นไป๋ยี่เฟยไม่แยแส ก็โมโหขึ้นมาในชั่วขณะ “ไป๋ยี่เฟย！อย่านึกว่าแกมีโหวจวี๋ก็จะไม่กลัวเพราะมีที่พึ่งพิงได้ ฉันจะบอกแกให้ โหวจวี๋เป็นเพียงแค่บริษัทเดียว แข็งแกร่งยังไง ก็แข็งแกร่งไม่เท่าพลังที่สิบกว่าบริษัทรวมเข้าไว้ด้วยกันได้！”

ดวงตาของไป๋ยี่เฟยโน้มต่ำลงเล็กน้อย คิดอะไรขึ้นได้ เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับเอ่ย “พูดแบบนี้ แกกำลังลงมือแล้ว? งั้นฉันก็อยากจะลองดูสักหน่อย ผลลัพธ์จะเป็นยังไง?”

“หึ！ไป๋ยี่เฟย แกรอก็แล้วกัน！” หลิ่วอู๋ฉงประชิดเข้ามาใกล้ไป๋ยี่เฟย “พวกเราเริ่มจากเขตนอกเมืองใต้ที่ดินผืนนั้นก่อน ลองดูว่าสุดท้าย ดอกไม้จะตกลงที่บ้านใครกันแน่?”

เขตนอกเมืองใต้ที่ดินผืนนั้น?

ไป๋ยี่เฟยอยู่ๆคิดขึ้นมาได้ว่าหลงหลิงหลิงดูเหมือนเคยเอ่ยถึงเขตนอกเมืองใต้ที่ดินผืนนั้นมาก่อน เดิมทีคือโหวจวี๋กับเถ้าแก่เฉาพัฒนาไปด้วยกัน แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะถูกประมูลแล้ว

ช่วงนี้เขาเป็นกังวลเกี่ยวกับยาถอนพิษของหลี่เสว่อยู่ตลอดเวลา เรื่องที่เกิดขึ้นที่โหวจวี๋ ส่วนมากต่างก็ฟังผ่านๆแล้วก็ลืม แต่เขาก็รู้ว่า ระยะนี้โหวจวี๋ถูกลูกค้าจำนวนมากปฏิเสธ ยังมีผู้ร่วมลงทุนฝ่ายตรงข้ามมากมายก็ปฏิเสธการร่วมลงทุน สรุปก็คือปัญหาต่างๆมากมาย

ที่แท้คือเขาที่ทำเรื่องบ้าๆ！

“งั้นพวกเราคอยดูก็แล้วกัน”

ไป๋ยี่เฟยไม่มีอารมณ์ที่จะอยู่ต่อไป จึงได้หมุนตัวออกไปเลย เพียงแต่เพิ่งจะเดินได้ไม่ถึงสองก้าว คิดไม่ถึงว่าจะเห็นหลี่เสว่ที่สวมชุดเดรสสีขาวเดินเข้ามา

หลี่เสว่ทำไมถึงได้มาที่นี่?

และหลี่เสว่ก็มองเห็นไป๋ยี่เฟย มีข้อสงสัยเช่นเดียวกัน ไป๋ยี่เฟยทำไมถึงได้อยู่ที่นี่?

“เสว่เอ๋อ”

เสียงนี้ไม่ใช่ไป๋ยี่เฟยที่เรียก แต่เป็นหลิ่วจาวเฟิง

ที่จริงแล้ว ก็เป็นหลิ่วจาวเฟิงที่เรียกหลี่เสว่มา

“คุณเรียกฉันมาทำอะไร?” หลี่เสว่ไม่ได้มีสีหน้าที่ดีอะไร

หลิ่วจาวเฟิงเพียงแต่หัวเราะขึ้นพร้อมกับเอ่ย “แน่นอนว่าต้องมีเรื่องสำคัญจะบอกกับคุณน่ะสิครับ”

เขาส่งข้อความให้กับหลี่เสว่ พูดว่าจะบอกเรื่องเกี่ยวกับไป๋ยี่เฟยกับเธอ หลี่เสว่แคร์ไป๋ยี่เฟย ฉะนั้นถึงได้มา

ไป๋ยี่เฟยได้ฟังดวงตาก็หนังอึ้ง คือหลิ่วจาวเฟิงที่เรียกหลี่เสว่มา?

“ผมคิดว่าเรื่องนี้ต้องนั่งลงพูดกันดีๆ ทุกคนต่างก็ยืนอยู่ตรงนี้ ไม่ดีเท่าไร” หลิ่วจาวเฟิงเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม

ไป๋ยี่เฟยเดินมาถึงข้างกายของหลี่เสว่ จับมือของหลี่เสว่พร้อมกับเอ่ย “ที่รัก พวกเรากลับกันเถอะ！”

หลี่เสว่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในขณะที่กำลังจะพยักหน้า ก็ได้ยินหลิ่วจาวเฟิงเอ่ย “ไป๋ยี่เฟย แกกำลังกลัวฉันจะพูดอะไรกับหลี่เสว่ล่ะสิ? รีบเร่งพาเธอไปขนาดนี้? ร้อนตัวแล้ว?”

ไป๋ยี่เฟยหันหน้ามามองเธอ จากนั้นเอ่ย “เสว่เอ๋อต้องรู้อะไร ฉันในฐานะสามี สามารถบอกกับเธอด้วยตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้คนนอกอย่างแกมาสอด”

“เดิมทีแกก็จงใจที่จะปิดบังเธอ แกยังจะบอกกับเสว่เอ๋อ?”

พูดจบ หลิ่วจาวเฟิงก็เอ่ยขึ้นกับหลี่เสว่อีก “เสว่เอ๋อ คุณอย่าเชื่อคำที่มันพูด มันต่างกำลังโกหกคุณ มันไม่ใช่แบบที่คุณเห็นเลยแม้แต่น้อย”

หลี่เสว่ได้ฟังก็จ้องเขม็งไปที่หลิ่วจาวเฟิงพร้อมกับเอ่ย “ไป๋ยี่เฟยคือสามีของฉัน เขาเป็นยังไงฉันรู้ดี ไม่ต้องให้คุณมาพูด อีกอย่างฉันได้พูดเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่า ฉันไม่มีทางที่จะชอบคุณ！”

พูดจบ หลี่เสว่ก็จะดึงไป๋ยี่เฟยจากไป

ในเวลานี้เอง อยู่ๆหลิ่วอู๋ฉงก็เอ่ยส่งเสียงออกมา “ไป๋ยี่เฟย แกแคร์เมียของแกมาก?”

ไป๋ยี่เฟยหันหน้าไปอย่างกะทันหัน ดึงหลี่เสว่ไปไว้ที่ด้านหลังของตนเอง “ฉันขอเตือนแก ทางที่ดีที่สุดอย่าแตะต้องเธอ ไม่เช่นนั้น ฉันมีวิธีการนับพันให้แกได้รู้ว่าอะไรที่เรียกว่าเสียใจในภายหลัง！”

หลิ่วอู๋ฉงไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย “คำพูดอย่าพูดเต็มมากจนเกินไป ถึงเวลาก็ไม่แน่ว่าจะเป็นใครที่เสียใจในภายหลัง！”