ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 167

บทที่167

หลังจากนั้น ไป๋ยี่เฟยก็ถามไถ่ฝั่งของไอ้หัวล้านหลิวบ้าง “คนที่ผมให้พวกคุณตามหาได้เบาะแสอะไรมาบ้าง?”

“นายครับ พวกเรากำลังพยายามอยู่ครับ แต่ตอนนี้ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย” ไอ้หัวล้านหลิวตอบกลับมาจากอีกฟากของโทรศัพท์ ด้วยความที่กลัวไป๋ยี่เฟยจะโกรธเขาจึงรีบพูดขึ้นว่า “แต่นายวางใจได้เลยครับ ผมจะผลัดเวรกัน24ชั่วโมงเลย เมื่อมีความคืบหน้าอะไรแล้วผมจะรีบรายงานท่านทันทีครับ”

ไป๋ยี่เฟยตอบ อืม แล้ววางสายไป จากนั้นก็โทรหาฉินหัวด้วยคำถามเดิม และคำตอบที่ได้ก็เหมือนเดิม

ไม่มีเบาะแสอะไรจากทั้งสองฝั่งเลย ไป๋ยี่เฟยรู้สึกร้อนรน เขากลัวจริงๆ ถ้าก่อนที่จะหาตัวคนวางยาเจอ แล้วหลี่เสว่เกิดทนถึงตอนนั้นไม่ได้ล่ะจะทำยังไง?

………

ภายในวิลล่า เย่อ้ายที่เพิ่งสงบสติอารมณ์ลงได้ จึงได้หยิบมือถือขึ้นมาเพื่อที่จะโทรหาใครบางคน คนโง่เง่าอย่างหลี่ฝานเธอจะไม่ใช้แล้ว หาคนที่เธอไว้ใจได้ดีกว่า

แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ ต่อให้เธออยากใช้งานเขาก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว หลี่ฝานตอนนี้พิการไปแล้ว

แต่เมื่อเธอหยิบมือถือขึ้นมาเสียงกริ่งที่หน้าประตูก็ดังขึ้น

เย่อ้ายเก็บมือถือแล้วไปเปิดประตู

“นี่คุณมาได้ยังไงเนี่ย?” เย่อ้ายหันหลังแล้วเดินกลับเข้าบ้าน

หลิ่วอู๋ฉงที่ยืนอยู่นอกประตูก็เดินตามเธอเข้ามา แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เรื่องของโหวจวี๋ผมรู้เรื่องแล้วนะ”

“แล้ว?” เย่อ้ายนั่งลงบนโซฟา จากนั้นก็รินไวน์แดงให้ทั้งคู่

หลิ่วอู๋ฉงรับมันมา จิบไปทีหนึ่ง “ดังนั้น คงได้เวลาที่เราจะมาร่วมมือกันแล้วสินะครับ”

เย่อ้ายขำออกมา “ฉันเองก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะคะว่า การที่คุณสามารถทำให้ทั้งหกบริษัททำตามที่คุณบอกได้นั้นมันก็เก่งใช้ได้เลย แต่เรื่องส่วนตัวของฉัน ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นมายุ่งหรอกค่ะ”

เมื่อมีเรื่องของหลี่ฝานให้ดูเป็นตัวอย่างแล้ว นอกจากคนของตระกูลเย่แล้วเย่อ้ายก็ไม่เชื่อใจใครทั้งนั้น

หลิ่วอู๋ฉงทำเสียงฮึดฮัด “คุณเย่ครับ คุณอย่าเพิ่งรีบปฏิเสธสิครับ ผมว่าผมมีเหตุผลมากพอที่จะทำให้เราต้องมาร่วมมือกันนะครับ”

“งั้นคุณก็ลองพูดมาดูสิค่ะ ช่วยอธิบายให้ฉันเข้าใจที” เย่อ้ายพูดลอยๆ

หลิ่วอู๋ฉงควงแก้วไวน์ในมือแล้วพูดขึ้นว่า “ผมสนใจในตัวคุณมากนะครับ”

“คุณเย่ไม่เพียงมีหน้าตาที่งดงาม แถมยังฉลาดและมีหลักการ ผู้หญิงทั่วไปไม่มีทางเทียบคุณได้เลยครับ”

“ดังนั้น คุณเย่ไม่สนใจที่จะมาเป็นคนของผมเหรอครับ?”

เย่อ้ายถลึงตาใส่เขา “นี่คุณฝันกลางวันอยู่รึเหล่าคะ?”

เธอไม่ใช่คนแบบที่เพื่อบรรลุเป้าหมายที่ตัวเองตั้งไว้ แล้วจะยอมเอาตัวเข้าแลกหรอกนะ และที่สำคัญ ไป๋ยี่เฟยต่างหากที่เป็นคนที่เธออยากได้มากที่สุด การที่ร่วมมือกับหลิ่วอู๋ฉงรันแต่จะทำให้เธอห่างไกลจากไป๋ยี่เฟยมากขึ้นเท่านั้น

หลิ่วอู๋ฉงจ้องมาที่เย่อ้าย “ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่? คุณชอบไป๋ยี่เฟยใช่ไหมครับ?”

เย่อ้ายยอมรับอย่างเปิดอก “ใช่ แล้วมันจะทำไมคะ?”

หลิ่วอู๋ฉงพูดขึ้นมาลอยๆ “ผมไม่สนหรอกนะว่าคุณจะชอบใคร ถ้าคุณอยากที่จะได้ไป๋ยี่เฟยมาอยู่ในครอบครอง ผมอาจจะช่วยให้คุณได้เขามาจริงๆ ก็ได้”

เย่อ้ายจ้องหน้าหลิ่วอู๋ฉง เธอไม่สามารถรู้ได้เลยว่าชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ปากก็บอกอยู่ว่าอยากให้เธอเป็นของเขาแต่ก็จะช่วยให้เธอสมหวังกับไป๋ยี่เฟย น่ารำคาญชะมัด

หลิ่วอู๋ฉงเห็นถึงความลังเลของเย่อ้าย “ผมมันแตกต่างจากคนทั่วไป คนทั่วไปมักจะสนใจแต่ตำแหน่ง เงินทองหรือไม่ก็อำนาจ แต่สิ่งที่ผมสนใจมีเพียงแค่คนเท่านั้น”

“ผมรู้สึกถูกใจคุณมาก ผมจึงอยากได้คุณมาครอบครอง และผมก็ใจกว้างกับคนของตัวเองมากด้วยนะครับ ผมยินดีที่จะเสียสละความอดทนอดกลั้นที่ตัวเองมีให้กับคนของตัวเองได้”

คำพูดของหลิ่วอู๋ฉงนั้นทำให้เย่อ้ายรู้สึกถึงความอันตรายที่แอบแฝงอยู่ คนแบบเขา มันน่ากลัวและบ้าบิ่นซะยิ่งกว่าคนที่สนใจแต่เงินทองหรืออำนาจเสียอีก

“ต้องขออภัยด้วยนะคะ ฉันขอปฏิเสธค่ะ” เย่อ้ายอยากจะตัดสัมพันธ์กับหลิ่วอู๋ฉงให้หมดสิ้น

เมื่อ หลิ่วอู๋ฉงได้ยินอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้รู้สึกโกรธ เขาแค่ยิ้มออกมาอย่างเจื่อนๆ” คุณเย่ครับ ผมคิดว่าต่อให้คุณปฏิเสธไปมันก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ เพราะไม่ว่าอะไรที่ผมอยากได้ มันก็จะต้องเป็นของผมเสมอครับ”

“นี่คุณหมายความว่ายังไง?” เย่อ้ายรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย

หลิ่วอู๋ฉงยิ้มออกมา “ทำตัวสบายๆ ครับ ต่อให้ผมทำอะไรกับคุณ คุณก็ขัดขืนไม่ได้หรอกครับ จริงไหมครับ? คุณเองก็รู้ว่าผมใช้วิธีอะไรในการทำให้ประธานของทั้งหกบริษัททำตามที่ผมสั่งได้ยังไง?”

เย่อ้ายไม่ตอบ มันต้องไม่ใช่วิธีที่ดีแน่ๆ

“นั่นก็เพราะผมวางยาพวกเขาไงครับ คนเราหน่ะ ถึงแม้จะมีความต้องการที่จะไขว่คว้าเงินทองหรืออำนาจที่มากมายเพียงใด แต่ก็ไม่มีใครที่ไม่รักชีวิตหรอกจริงไหมครับ?”