ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 2

บทที่ 2

หลี่เสว่เองก็จ้องหลิวจื่อหยุนกลับอย่างสงบนิ่ง : “หนูไม่ได้โง่นะคะ! ตอนนี้มีเพียงต้องขายบ้านหลังนั้นเพื่อที่จะได้เงินมา ไม่อย่างนั้น แม่จะให้หนูทำอย่างไรล่ะคะ?”

คนนะ ไม่ใช่ต้นไม้ ที่จะไม่มีความรู้สึกรู้สาอะไร

สองปีมานี้ ไป๋ยี่เฟยทำตัวหนักเอาเบาสู้มาตลอด แถมยังคอยดูแลเอาใจใส่เธอทุกกระเบียดนิ้ว จนมีครั้งหนึ่งเขายอมโดนต่อยจนจมูกแดงหน้าบวมไปหมด ก็เพื่อเธอ แต่เขากลับยิ้มแล้วบอกว่าไม่เป็นอะไร นี่เป็นเรื่องที่เธอไม่มีทางลืมไปชั่วชีวิตแน่ๆ

และยิ่งไปกว่านั้น ช่วงสองปีที่ผ่านมา เธอรู้สึกอย่างชัดเจนว่าไป๋ยี่เฟยเองก็ค่อยๆ มีการเปลี่ยนแปลงจากจุดเริ่มต้น จนสภาพทรุดโทรมอยู่มาก สิ่งที่เขาเองต้องต่อสู้มานั้นมันมากเกินไปจริงๆ

จนปัจจุบัน ถ้าหากน้องสาวเพียงคนเดียวของเขาไม่อยู่ล่ะก็ เธอเองก็ไม่รู้ว่าไป๋ยี่เฟยจะเป็นอย่างไรไป

“จะทำอย่างไรงั้นหรือ? เจ้าคนไร้ประโยชน์นั่นมันยืมเงินไปเอง ถ้าจะคืนก็ให้เขาเป็นคนคืนเองสิ เอาอะไรมาขายบ้านของตระกูลพวกเรากกัน?” หลิวจื่อหยุนยิ่งพูดกก็ยิ่งอารมณ์ขึ้น

“แม่คะ! แม่ช่วยใจเย็นๆ หน่อย! สิ่งที่พี่หลี่ฝานทำมันดูไม่มีเมตตาเลยสักนิด หนูไม่อยากให้เขาต้องไปตกหลุมพรางของพี่หลี่ฝานของนะคะ!”

เป็นเพราะน้องสาวของเขาเกิดอุบัติเหตุ ทำให้เขาต้องไปยืมเงินอย่างไร้หนทางจริงๆ!

แต่เห็นชัดๆ เลยว่าหลี่ฝานตั้งใจทำให้ไป๋ยี่เฟยลำบากและขายขี้หน้า แล้วแบบนี้เธอจะทำเพียงมองเฉยๆ โดยไม่ทำอะไรได้อย่างไรล่ะ?

“หึ! หลี่ฝานจะมีเมตตาหรือไม่มี แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกเราล่ะ? สิ่งที่เกิดขึ้นก็เพราะเจ้าคนไร้ประโยชน์นั่นเลือกเองทั้งนั้น! กลับกันไม่ว่าจะพูดอย่างไร แม่ก็ไม่เห็นด้วยให้ขายบ้านไปหรอกนะ!”

“แม่คะ!” หลี่เสว่เบิกตาจ้องไปยังแม่ของตัวเองเขม็ง เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า แม่ของตัวเองจะจริงจังถึงขนาดนี้

ส่วนไป๋ยี่เฟยที่ยืนอยู่ด้านนอกตอนนี้ก็ยืนตะลึงอึ้งไป คิดไม่ถึงเลยว่าหลี่เสว่จะออกปากแทนเขาถึงขนาดนี้

พลันหลี่เสว่ก็พูดเกลี้ยกล่อมขึ้นอีกรอบ : “แม่คะ บ้านน่ะ หลังจากนี้ค่อยซื้อใหม่ก็ได้ แต่ถ้าชีวิตคนหายไปแล้ว มันเอากลับมาไม่ได้นะคะแม่!”

“พูดง่ายจังนะ แล้วลูกไม่ดูสภาพของตระกูลเราตอนนี้บ้างล่ะ? พ่อของลูกก็เป็นคนไร้ประโยชน์เหมือนกัน แทบไม่มีตำแหน่งอะไรในตระกูลหลี่เลยด้วยซ้ำ!” หลิวจื่อหยุนหันไปจ้องหลี่เฉียงตงตาเขม็ง ก่อนจะส่งเสียงหึ : “ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเจ้าคนไร้ค่าอย่างไป๋ยี่เฟยเลยด้วย! ถ้าหากว่าเจ้านั่นซื้อบ้านได้ล่ะก็ ตอนนั้นหมูก็คงปีนต้นไม้ได้แล้วล่ะ!”

ทางด้านหลี่เฉียงตงก็นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไร

หลี่เสว่กำหมัดทั้งสองข้างแน่น พลางคิดอยากจะพูดอะไรขึ้นอีก แต่เธอก็ได้ยินหลิวจื่อหยุนพูดก่อนว่า : “เสว่เอ๋อ! ลูกกับเจ้าคนไร้ประโยชน์นั่นเดิมทีก็แค่ทำข้อตกลงแต่งงานกัน ไม่ได้มีความรักอะไรกันไม่ใช่หรือไง ลูกจะไปสนใจอะไรเขามากมายทำไมกัน? อีกอย่างพอข้อตกลงนั้นสิ้นสุด พวกลูกก็หย่ากันแล้ว แล้วเขาก็แทบจะไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับลูกเลยสักนิด!”

“ค่ะ พวกเราทำข้อตกลงแต่งงานกัน แต่แม่เคยคิดบ้างหรือเปล่าคะ ว่าพวกเราเองก็อยู่ร่วมกันมาตั้งสองปีแล้ว อีกอย่างหนูก็ไม่ใช่สัตว์เลือดเย็น ที่จะไม่มีความรู้สึกรู้สาอะไรหรอกนะคะ” หลี่เสว่พูดอย่างโมโห “และยิ่งไปกว่านั้น จะพูดอย่างไรก็ตาม เขาก็เป็นถึงสามีในนามของหนูนะคะ!”

ไป๋ยี่เฟยที่ยืนอยู่ด้านนอก พอได้ยินหลี่เสว่พูดคำว่า “สามี” ดวงตาของเขาก็ฉายแววประกายออกมา พร้อมกับสั่นไหวเล็กน้อย ที่แท้เขาที่อยู่ในใจเธอนั้น ก็ยังคงถูกให้ความสำคัญอยู่เสมอ

หลิวจื่อหยุนก็ส่งเสียงหัวเราะอย่างเยาะเย้ย ซึ่งไป๋ยี่เฟยเห็นเสียจนชินไปแล้ว แต่ด้วยหลี่เสว่ที่ยังคงรักษาท่าทีเหมือนเดิมนั้น กลับทำให้เขาแสดงอารมณ์ออกทางสีหน้าอย่างชัดเจน

“หึ! เขาเหมาะที่จะเป็นสามีของลูกหรือไง? ก็แค่เป็นคนไร้ประโยชน์ที่มาเกาะกินตระกูลเราจนตายเท่านั้น! ถ้าหากไม่ใช่เพราะพวกเราคอยอุ้มชูล่ะก็ เขาก็คงจะหิวตายไปนานแล้วล่ะ!” หลิวจื่อหยุนยังคงพูดอย่างจงเกลียดจงชัง “ลูกดูสิว่าจะมีผู้ชายคนไหนที่จะดูสิ้นหวังเหมือนกับเจ้านั่นหรือเปล่า? ถ้าไม่มีข้อตกลงนั้นล่ะก็ แม่ก็คงจะให้ลูกหย่ากับเจ้านั่นไปนานแล้วล่ะ!”

หลี่เสว่รู้สึกทุกข์ใจขึ้นมาทันที พอได้ยินคำพูดเสียดสีจากหลิวจื่อหยุน แต่เธอเองก็เข้าใจดี ว่าไป๋ยี่เฟยไม่ได้อยากจะเปลี่ยนไปเป็นคนแบบนี้จริงๆ!

“แม่คะ! แม่ฟังที่หนูพูดนะ พวกเราจะขายบ้านไปก่อน ส่วนเรื่องหลังจากนี้ก็ค่อยมาว่ากันทีหลังนะคะ!” เธอควรต้องจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นหากผ่านไปหลายวันแล้วล่ะก็ ถึงแม้จะขายบ้านได้ก็ตาม แต่ก็คงจะเอากลับคืนมาไม่ได้แน่นอน

หลิวจื่อหยุนก็ตะโกนลั่นอย่างไม่ยอม : “แม่พูดไปตั้งหลายรอบแล้วนะ แต่ลูกก็ยังจะขายบ้านอยู่อีกหรือ? ลูกแน่ใจแล้วหรือไง? ก็ดี! แต่แม่จะบอกอะไรให้นะ หากลูกกล้าจะขายบ้านจริงล่ะก็ แม่จะกระโดดตึกให้ดู!”

หลี่เสว่ที่ได้ยินหลิวจื่อหยุนพูดแบบนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอ เธอสูดหายใจเข้าลึกโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ ก่อนที่จะหันหลังเดินออกมาทางประตูทันที

ไป๋ยี่เฟยรีบไปแอบอยู่มุมหนึ่ง มองดูแผ่นหลังของหลี่เสว่ที่เดินจากไป พลางรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก ที่หลี่เสว่ยอมทะเลาะกับคนในตระกุลเพื่อเขาแบบนี้ แถมยังจะขายบ้านเพื่อเขาอีก แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขารู้สึกซาบซึ้งได้อย่างไร?

หลังจากจดๆ จ้องๆ อยู่นาน ไป๋ยี่เฟยก็พูดอย่างแน่วแน่ว่า : “เสว่เอ๋อ ผมจะให้คุณกลายเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกนี้ให้ได้!”

แต่ก่อนหน้านั้น เขาจำเป็นต้องพยายามทำให้หลี่เสว่หลงรักเขาเสียก่อน แถมยังต้องทำให้พ่อตาแม่ยายยอมรับเขาด้วยใจจริงอีก แบบนั้นถึงจะได้

หลังจากออกมา ไป๋ยี่เฟยก็มองเห็นหลี่เสว่กำลังนั่งสตาร์ทรถอยู่บนรถที่เก่าจนไม่รู้จะเก่ายังไงแล้ว แถมยังต้องสตาร์ทอยู่หลายรอบกว่าจะติด

รถคันนี้ยังเป็นรถมือสองคันแรกที่พวกเขาทั้งสองคน ร่วมใช้เงินกว่าหนึ่งหมื่นเพื่อที่จะซื้อมา แต่ตอนนี้มันก็แทบจะกลายเป็นเศษเหล็กไปแล้ว รถมักจะไปดับกลางทางเสมอ เบรกเองก็แทบจะเบรกไม่อยู่แล้ว

เขามองดูรถคันนั้นขับออกไปไกลแล้ว ในใจของไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกสั่นไหว ก่อนที่เขาจะเรียกรถนั่งไปที่ร้าน 4S ทันที

ตอนนี้ตัวเขาเองก็มีเงินแล้ว อย่างน้อยก็สามารถทำให้ผู้หญิงที่ตัวเองรัก มีรถสักคันที่ปลอดภัยได้ก็ยังดี

ที่หน้าร้าน ไป๋ยี่เฟยยืนมองดูอยู่ครู่หนึ่ง จนสุดท้ายเขาก็ตัดสินใจเดินเข้าไป

ขณะนั้นเอง มีผู้หญิงที่สวมกระโปรงครึ่งเข่าดูเซ็กซี่ นั่งอยู่บนรถแท็กซี่ผ่านมาเห็นไป๋ยี่เฟยเข้าพอดี เธอจึงรีบหันไปตะโกนเรียกคนขับรถ : “หยุดรถด้วยค่ะ เดี๋ยวฉันจะลงตรงนี้ล่ะ”

หลังจากที่จ่ายเงินไป ฝ่ายหญิงก็เดินมาหาเขาด้วยรองเท้าส้นสูง จนเกิดเสียงดังต๊อกแต๊ก จนในที่สุดก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าของไป๋ยี่เฟย “ไป๋ยี่เฟย? นี่นายจริงๆ หรือนี่!”

ไป๋ยี่เฟยได้ยินแบบนั้นก็หันหน้ากลับไปมอง “โจวฉวี่เอ๋อหรือ?”

โจวฉวี่เอ๋อมองสำรวจไป๋ยี่เฟยไปมา ก่อนจะพูดอย่างรังเกียจหน่อยๆ : “นี่นายมาทำอะไรที่นี่กันน่ะ?”

โจวฉวี่เอ๋อเป็นเพื่อนสนิทของหลี่เสว่ ซึ่งมิตรภาพของทั้งสองคนดีอย่างมาก