ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 209

บทที่ 209

ไป๋หู่เล่นเอาชายสวมแว่นน็อคสลบไป ก่อนจะแบกเขาแล้วเดินจากไปทันที

ตอนที่ชายสวมแว่นตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในห้องมืดสนิทแห่งหนึ่ง รอบๆไม่มีอะไร แล้วเขาก็มองไม่เห็นอะไรเลยด้วย

ร่างกายรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวขึ้นมา ชัดเจนว่า บาดแผลนั่นไม่มีทางที่จะถูกรักษาแน่นอน

ชายสวมแว่นสงบสติอารมณ์สักพัก ก่อนจะพูดขึ้น“มีคนอยู่ไหม?”

เสียงเพิ่งจะเงียบลง ก็มีเสียง“แปะ”ดังขึ้น ทั่วทั้งห้องก็สว่างขึ้นมา

ชายสวมแว่นหลับตาลงทันทีภายใต้แสงสว่างจ้า รอจนมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับแล้วจึงค่อยๆลืมตาขึ้น

ในขณะนี้เองเขาจึงพบว่า นี่เป็นห้องปิดตาย แม้แต่หน้าต่างยังไม่มี มองดูแล้วเหมือนกับตู้คอนเทนเนอร์ ส่วนตัวเขาเอง ถูกมัดเอาไว้ แล้วโยนทิ้งลงให้อยู่บนพื้น

ตรงตำแหน่งด้านหน้าที่อยู่ห่างจากเขาสองเมตร ไป๋ยี่เฟยกำลังนั่งอยู่ ข้างหลังของเขา มีไป๋หู่กำลังยืนอยู่

หลังจากที่ชายสวมแว่นเห็นพวกเขาแล้ว ก็ถุ้ยหนึ่งที ตัวเองบิดตัวลุกขึ้นมานั่ง ข้างหลังพิงกำแพงเอาไว้

“ไป๋ยี่เฟย แกไม่อยากได้ยาแก้พิษแล้วเหรอ?”

ในความคิดของเขา ไป๋ยี่เฟยจำเป็นต้องให้เขามาส่งยาแก้พิษให้ทุกๆเดือน ควรจะทำตัวกับเขาดีๆ แล้วก็ควรจะเคารพเทิดทูนเขาด้วยซ้ำ แต่ติดไม่ถึงว่าไป๋ยี่เฟยกลับให้ไป๋หู่และสวีลั่งไปจับตัวเขามา

ไป๋ยี่เฟยนั่งตรงนั้น สีหน้าไร้อารมณ์ สองตาจ้องมองเขาอย่างนิ่งๆ

เขาได้รับรายงานจากไป๋หู่จึงมาที่นี่ ถึงแม้ว่าคำสั่งของเขาคือให้ฆ่าทิ้งซะ แต่ในเมื่อไป๋หู่บอกว่ามันยังไม่ตาย เขาก็ต้องเชื่อใจไป๋หู่อยู่แล้ว ดังนั้นจึงขับรถมา

บังเอิญจะได้ถามอะไรเขาสักหน่อยด้วยพอดี

“ยาถอนพิษอยู่ที่ไหน?”

ชายสวมแว่นน้ำเสียงเย้ยหยัน“ไป๋ยี่เฟย ฉันจะบอกอะไรแกให้นะ แก้กล้าจับตัวฉันมา ทุบตีฉัน แกยังอยากจะได้ยาแก้พิษอีกงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ！ ฉันจะบอกเรื่องนี้กับหัวหน้า ถ้าหัวหน้ารู้ล่ะก็ แกจะต้องตายอย่างน่าอนาถแน่นอน！”

ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน“ก่อนที่ฉันจะตาย ฉันจะให้แกตายก่อน”

“ไป๋ยี่เฟย แกไม่กล้าหรอก！”

ขายสวมแว่นมั่นใจว่าไป๋ยี่เฟยกลัวตาย ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าฆ่าตนแน่นอน ไม่อย่างนั้นก็จะไม่มียาแก้พิษให้กับเขาอีกแล้ว

“ฉันรู้ ว่าแกอยากที่จะถอนพิษแบบจริงๆจังๆ ใช่ไหม? น่าเสียดาย ฉันไม่ใช่คนโง่ ฉันไม่มีทางเอายาแก้พิษให้กับแกหรอก ถ้าให้แกไปแล้ว ฉันก็จะอยู่ไม่ไกลจากความตายแล้วน่ะสิ”

ไป๋ยี่เฟยพูดนิ่งๆ“ตอนนี้แกก็อยู่ไม่ไกลจากความตายแล้วเหมือนกัน”

ชายสวมแว่นหรี่ตาลง“แกจะฆ่าฉันจริงๆ?”

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่พูดถามขึ้น“ยาแก้พิษของจริงอยู่ที่ไหน?”

ชายสวมแว่นได้ยินคำพูดนี้ก็ยิ่งมั่นใจขึ้นไปอีกว่าไป๋ยี่เฟยไม่กล้าทำอะไรตัวเอง ถึงยังไงเขาก็ยังอยากได้ยาอยู่ไม่ใช่หรือไง?

“ท่านประธานไป๋ หึ อยากได้ยาแก้พิษ ก็รีบปล่อยฉันไปสิ ทำตัวดีๆกับฉันอีกรอบ ใช่แล้ว อย่าลืมให้สาวสวยคนนั้นมาด้วย พอฉันรู้สึกอิ่มเอมใจแล้ว ไม่แน่นะฉันอาจจะให้ยาแก้พิษสำหรับสองเดือนกับแกก็ได้”

“ที่ฉันถามคือยาแก้พิษของจริง”ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ

ชายสวมแว่นหลุดขำออกมา“แกคิดว่าฉันโง่เหรอ? พูดอีกครั้งนะ หัวหน้าไม่มีทางให้ตัวยาแก้พิษจริงๆกับแกหรอก เพราะว่าในชีวิตนี้ของแกจะต้องอยู่ในการควบคุมของหัวหน้าเท่านั้น！”

“ถ้าแกอยากที่จะใช้ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้อย่างดีๆล่ะก็ ยอมเชื่อฟังแต่โดยดีซะเถอะ อย่าคิดที่จะทำอะไรพิเรนๆ ไม่อย่างนั้น หัวหน้าจะไม่เมตตา ไม่แน่ว่าอาจจะส่งคนมาฆ่าแกก็ได้”

ไป๋ยี่เฟยไม่สะทกสะท้าน

ชายสวมแว่นพูดขึ้นต่อ“ทางเลือกที่ดีที่สุดของแกในตอนนี้ ก็คือปล่อยฉันไปซะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะทำให้แกรู้ถึงจุดจบของการที่แกมาทำให้ฉันโกรธ！”

ไป๋ยี่เฟยได้ยินแบบนี้ก็ลุกขึ้น ยื่นมือออกไปให้กับไป๋หู่หนึ่งมือ

ไป๋หู่ดึงมีดกริชที่อยู่ที่ตัวของชายสวมแว่นออกมาให้กับไป๋ยี่เฟย

ไป๋ยี่เฟยยื่นมือออกมารับไว้ แล้วเดินเข้าไปใกล้ชายสวมแว่นทีละก้าวๆ