บทที่ 210
ชายสวมแว่นลังเลอยู่สักพัก“เป็นนักฆ่าเหมือนกับฉัน”
“ศิษย์น้องของแกอยู่ไหน?”
“ฉันไม่รู้ หลักแหล่งของเขาไม่แน่นอน”
ไป๋ยี่เฟยถามขึ้นอีกครั้ง“แกไปเอายามาได้ไหม?”
“ไม่ได้ ฉันเอาได้แค่ยาสำหรับหนึ่งเดือนเท่านั้น ตัวยาแก้พิษที่แท้จริงฉันเอาไม่ได้”
“ถ้าอย่างนั้นแกสามารถทำยาได้ไหม?”
“ไม่ได้”
“ไม่ได้จริงๆ?”ไป๋ยี่เฟยยกคิ้ว มีดกริชเข้าไปใกล้ขามากขึ้น
ชายสวมแว่นขาสั่นไม่น้อย“ไม่ได้จริงๆ ฉันไม่ได้เก่งทางด้านนี้”
มีดกริชของไป๋ยี่เฟยหยุดลง“แล้วแกรู้อะไรอีกบ้าง?”
“ฉันไม่รู้แล้ว ไม่รู้อะไรทั้งนั้น ที่ควรจะบอกฉันก็บอกไปหมดแล้ว”
“งั้นเหรอ?”ไป๋ยี่เฟยถามขึ้นมาหนึ่งประโยค จากนั้นก็ใช้มีดกริชแทงเข้าไปอีกครั้งอย่างไม่มีการบอกกล่าวก่อนเลยแม้แต่น้อย
ชายสวมแว่นร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง“ฉัน……ฉันบอก……ไปหมดแล้ว……”
ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน“หัวหน้าของแกเป็นใคร?”
“ฉัน……ฉันพูดไม่ได้……”ชายสวมแว่นกัดฟัน
ไป๋ยี่เฟยแววตามีประกายเล็กน้อย ดูจากท่าทางของชายสวมแว่นแล้ว ต่อให้ฆ่าเขา เขาก็คงจะไม่บอกอยู่ดี ถ้าอย่างนั้นไป๋ยี่เฟยก็ไม่มีความจำเป็นต้องถามแล้ว“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันรู้สึกว่าแกก็ควรตายได้แล้ว”
“อะไร?”ชายสวมแว่นเงยหน้าขึ้นทันที“ไม่ ไม่ แกฆ่าฉันไม่ได้!”
ชายสวมแว่นอึ้งตกใจ เขาคิดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อยว่าไป๋ยี่เฟยจะฆ่าเขาจริงๆ
“แกฆ่าฉันตาย ก็ไม่มีใครส่งยาให้กับแกแล้ว!”
ไป๋ยี่เฟยไม่สนใจแม้แต่น้อย สบถหึออกมาอย่างเย้ยหยัน แต่กลับยังไม่ได้ลงมือฆ่า แค่ยื่นมีดกริชไปให้ไป๋หู่ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างช้าๆ“แกก็ค่อยๆตายอยู่ที่นี่อย่างช้าๆก็แล้วกัน!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่