ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 211

บทที่ 211

หลี่เฉียงตง หลิวจื่อหยุนและโจวฉวี่เอ๋อพาหลี่เสว่ไปโรงพยาบาลด้วยกัน พาหลี่เสว่ไปตรวจทั้งร่างกายหนึ่งรอบ

หนิววั่งเป็นคนตรวจด้วยตัวเอง หลังจากที่ผลออกมาไม่พบปัญหาอะไร พวกของหลี่เฉียงตงก็ทำได้แค่พาหลี่เสว่กลับไป

บนรถ โจวฉวี่เอ๋อจูงหลี่เสว่ไปนั่งที่เบาะหลัง“เสว่เอ๋อ อยากเล่นของเล่นอะไรไหม?”

หลี่เสว่กระพริบตา“ของเล่น?”

หลิวจื๋อหยุนที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับจ้องโจวฉวี่เอ๋อหนึ่งที“ตอนนี้เสว่เอ๋ออายุแค่ห้าหกขวบ แต่โตขนาดนี้แล้ว ยังจะเล่นของเล่นอะไรอีก?”

“ช่วยไม่ได้ เด็กอายุเท่านี้ก็เล่นของเล่นกันทั้งนั้นไม่ใช่เหรอคะ?”โจวฉวี่เอ๋อยกไหล่อย่างหมดหนทาง“คุณป้า ถ้าเกิดเสว่เอ๋ออยากเล่นล่ะคะ?”

“ตั้งแต่เด็กเสว่เอ๋อก็เล่นของเล่นน้อยมาก ตอนนี้ก็คงจะไม่เล่นอยู่เหมือนเดิมนั่นแหละ”หลิวจื่อหยุนพูดอย่างมั่นใจ

หลี่เฉียงตงทำได้แค่ยิ้มๆ

จู่ๆหลิวจื่อหยุนก็พูดบ่นขึ้นมา“ต้องโทษไป๋ยี่เฟย เป็นเพราะความคิดของเขา เสว่เอ๋อก็คงจะไม่กลายเป็นแบบนี้หรอก！”

โจวฉวี่เอ๋อรู้สึกอึดอัดไม่น้อย หลี่เสว่กลับกระพริบตาๆ เธอรู้ว่าไป๋ยี่เฟยก็คือคุณลุง แต่ทำไมแม่เอาแต่พูดว่าคุณลุงไม่ดีอยู่ตลอด?

หลี่เฉียงตงรู้สึกหมดความอดทน“เขาทำดีมากอยู่แล้ว แถมเขาก็มีจุดที่ยากลำบากของเขาอยู่เหมือนกัน”

หลิวจื่อหยุนหยุดสักแป๊บ รู้สึกไม่เห็นด้วย กลับยังคงไม่พอใจอยู่ดี“เขามีจุดที่ยากลำบากก็จริง แต่เป็นผู้ชายทั้งที แม้แต่ภรรยาของตัวเองก็ปกป้องไม่ได้ ผู้ชายประสาอะไร? ”

“ดูสิตั้งแต่เสว่เอ๋อแต่งกับเขา สองปีแล้ว ไม่มีวันไหนที่ผ่านไปอย่างดีๆสักวัน ช่วงนี้ก็ดีหน่อย เขาเป็นประธานโหวจวี๋ สุดยอดแล้ว แต่ดูเสว่เอ๋อสิ ก็ยังคงเหมือนเดิม！”

หลี่เฉียงตงยิ้มๆ“ต่อให้พูดยังไงก็เถอะ เขาก็ช่วยชีวิตเสว่เอ๋อเอาไว้ แล้วก็เป็นสามีของเสว่เอ๋อด้วย”

“หึ！”หลิวจื่อหยุนสบถหึออกมาหนึ่งที กลับไม่ได้พูดคำพูดอะไรที่ทำให้หลี่เสว่และไป๋ยี่เฟยต้องหย่าร้างกัน

หลิวจื่อหยุนไม่พูดอะไรต่อ ในรถเกิดความเงียบสงบ

จู่ๆ หลิวจื่อหยุนก็เห็นอะไรบางอย่าง“เอ้า นั่นมันพ่อไม่ใช่เหรอ?”

หลี่เฉียงตงได้ยินก็หันไปดู พบว่าคนที่ต่อแถวเป็นคนสุดท้ายที่ตรงทางเข้าของการไฟฟ้าแห่งประเทศจีน ก็คือนายท่านหลี่

หลี่เสว่กลับรู้สึกอยากรู้อยากเห็น พ่อของพ่อ ถ้าอย่างนั้นก็คือคุณปู่?

นายท่านหลี่ยืนง่อนแง่นอยู่ตรงท้ายสุดของแถว แทบจะไม่ต่างอะไรจากคนแก่อายุเจ็ดสิบทั่วๆไป ผมขาวโพลน หลังที่งอและใบหน้าที่เหี่ยวแก่

หลี่เฉียงตงเหยียบเบรกสุดแรง รถหยุดลงทันที

หลิวจื่อหยุนจ้องหลี่เฉียงตง กำลังจะพูดอะไร แต่เห็นสีหน้าอารมณ์ของหลี่เฉียงตงแล้ว จึงหุบปากลง

หลี่เฉียงตงมองคนที่กำลังยืนง่อนแง่น มือที่จับพวงมาลัยอยู่ก็กำแน่นขึ้น

บุญคุณและความแค้นระหว่างนายท่านหลี่กับเขาหลายสิบปีแล้ว พอมาเห็นนายท่านหลี่ที่เป็นแบบนี้ จิตใจของเขาก็เกิดความซับซ้อนไม่น้อย

หลายสิบปีมานี้ นายท่านหลี่จงใจกีดกันคนเหล่านี้ แล้วก็เย็นชากับตระกูลของพวกเขา ท้ายที่สุดแล้ว สภาพของนายท่านหลี่ในตอนนี้……

ผ่านไปนานสองนาน หลี่เฉียงตงกะที่จะขับรถออกไป จู่ๆหลิวจื่อหยุนกลับเปิดประตูรถออกทันที

หลี่เฉียงตงอึ้งตะลึง“คุณ……”

หลิวจื่อหยุนเดินไปอยู่ตรงหน้าของนายท่านหลี่เรียบร้อยแล้ว“พ่อ มาจ่ายค่าไฟเหรอคะ?”

นายท่านหลี่ได้ยินแบบนั้นก็หันหน้ามา พูดอะไรไม่ออกอยู่สักพัก

“อะไร?” นายท่านหลี่สั่นเล็กน้อย“เป็นแบบนี้ได้ยังไง?”

หลี่เฉียงตงมองหลี่เสว่หนึ่งที พูดอธิบายอย่าง่ายๆไปหนึ่งรอบ

นายท่านหลี่หลังจากที่ฟังจบก็ถอนหายใจติดต่อกัน“โชคร้ายจริงๆ……”

ในขณะนี้เอง หลี่เสว่กระพริบๆตาถามขึ้น“คุณเป็นปู่ของหนูเหรอคะ?”

นายท่านหลี่มองสองที่ใสสะอาดบริสุทธิ์คู่นั้นของหลี่เสว่ พร้อมกับพยักหน้า“ใช่ ฉันเป็นคุณปู่ของหนู”

ถ้าเกิดเป็นเมื่อก่อนล่ะก็ ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน แต่ตอนนี้ นายท่านหลี่รู้ว่าตัวเองผิดไปแล้ว เต็มไปด้วยความเสียใจและโทษตัวเอง ได้แค่หวังว่าจะได้รับการให้อภัย

พูดถึงเรื่องหลังจากที่นายท่านหลี่เป็นลมไปเมื่อตอนนั้น พวกหลี่ต้าไห่ยังนึกอยู่เลยว่าจะไม่มีทางหายดีอีกแล้ว แต่นายท่านหลี่เหมือนจะปล่อยวางได้ นอกจากจะแก่ลง และพูดน้อยกว่าเมื่อก่อนแล้ว อย่างอื่นก็แทบจะไม่แตกต่างอะไรเลย

ไม่นาน หลิวจื่อหยุนจ่ายค่าไฟเสร็จก็กลับมา นั่งลงที่ข้างหลัง ถัดจากหลี่เสว่

นายท่านหลี่พูดขึ้น“ใช่แล้ว เดี๋ยวฉันให้เงินพวกแก”

“ไม่ต้อง”หลี่เฉียงตงสตาร์ทรถ

นายท่านหลี่ก็ไม่ได้ดื้อดึงอะไรอีก

คิดๆดูแล้วก็ใช่ ตอนนี้ประธานบริษัททั้งสองของตระกูลพวกเขา จะไม่มีเงินจ่ายค่าไฟเล็กๆน้อยๆนี้ได้ยังไง?

หลี่เฉียงตงมองนายท่านหลี่“พ่อ พอจะกลับบ้านใช่ไหม? เดี๋ยวผมไปส่งเอง”

นายท่านหลี่พยักหน้า“ลำบากแกแล้ว”

“ไม่ลำบากอะไรเลย ลูกชายของตัวเองไปส่งพ่อกลับบ้าน มันแน่นอนอยู่แล้ว จะลำบากอะไรล่ะ?”