ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 263

บทที่ 263

“หากไป๋หู่กับสวีลั่งไม่อยู่ห่างจากฉัน พวกแกจะออกมาฆ่าฉันอย่างโจ่งแจ้งได้ยังไง?” คนที่ตอบเขาคือไป๋ยี่เฟย

ทุกอย่างนี้ไป๋ยี่เฟยล้วนวางแผนมาอย่างดี คนที่อยู่เบื้องหลังกังวลถึงไป๋หู่กับสวีลั่ง ย่อมไม่มีทางลงมือง่ายๆ ดังนั้นเขาถึงต้องวางหมากเช่นนี้ ให้พวกนั้นคิดว่าข้างกายเขาไม่มีใคร

ผลเป็นดั่งที่คาด พอคนเหล่านี้รู้ ก็ลงมือฆ่าเขากันแทบไม่ทัน

ไป๋หู่อาศัยช่วงที่ไป๋ยี่เฟยกำลังพูด เอามีดที่ถืออยู่ตรงหน้า ไปจ่อบนลำคอของชายตาเล็ก “วางมีดลง”

ตอนนี้ชายตาเล็กยังถูกคำพูดของไป๋ยี่เฟยทำให้ตกใจจนพูดไม่ออกอยู่ เวลานี้รู้แล้วว่าตนเองตกหลุมพรางเข้าแล้ว แม้ในใจไม่ยินยอม แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องพวกนี้ เขาจะต้องรอดพ้นไปจากสถานการณ์ในตอนนี้ให้ได้

ดวงตาเล็กของเขากลอกไปมา เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดหาวิธีเอาตัวรอด

ไป๋หู่เห็นถึงความผิดปกติอย่างรวดเร็ว จึงใช้มือข้างที่ถือมีด ตีเขาจนสลบไป

“เคร้ง!”

มีดที่อยู่ในมือของชายตาเล็กหล่นลงบนพื้น

ไป๋หู่หยิบเชือกออกมาจากตู้ที่อยู่อีกด้านอย่างคล่องแคล่ว แล้วมัดชายตาเล็กไว้

จากนั้นไป๋หู่ก็ย่อตัวลง ค้นตัวชายตาเล็ก

ผ่านไปไม่นาน ก็พบช่องลับช่องหนึ่งอยู่ในเสื้อตัวนอก เมื่อคลำดูก็พบขวดกระเบื้องเล็กๆ ขวดหนึ่ง

หลังไป๋ยี่เฟยเห็นก็แน่ใจขึ้นมา สิ่งนี้ก็คือยาแก้พิษที่หลี่เสว่กิน

สามารถแก้พิษชนิดนี้ได้อย่างหมดจด แต่คนที่กินยานี้จะทำให้สติปัญญาและความจำถดถอยลง

ไป๋ยี่เฟยเก็บยาไว้ จากนั้นก็กล่าวกับไป๋หู่ว่า “ปลุกเขาขึ้นมา”

ที่ห้องน้ำ ไป๋หู่ยื่นมือไปที่ต้นขาของชายตาเล็ก แล้วแทงมีดลงไป

“อ๊ากก!”

ชายตาเล็กเจ็บจนฟื้นขึ้นมา

หลังแผดเสียงร้องเสร็จ เขาถึงพบว่ามีดที่อยู่บนมือของไป๋หู่กำลังเสียบอยู่บนต้นขนของตัวเอง ยังไม่ได้ดึงออกมา ก็สูดหายใจเข้าทันที

“แม่ง! มึงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?”

ไป๋ยี่เฟยคำรามต่ำเสียงเย็น “ฉันเองก็ยื้อไว้ได้อีกไม่นานนัก ก่อนตายได้ลากคนไปลงหลุมด้วยกันได้สักคนก็ยังดี”

“ที่ฉันมียาแก้พิษ! หากแกปล่อยฉันไป ฉันมอบยาแก้พิษให้แกได้” ชายตาเล็กพูด “เป็นยาแก้พิษที่มีแค่ขวดเดียว หลังกินแล้วรับรองว่าหาย”

“เหอะ!” ไป๋ยี่เฟยหัวเราะอย่างเหยียดหยาม

ชายตาเล็กคิดว่าเขาไม่เชื่อ “ที่ฉันพูดมาทั้งหมดล้วนเป็นความจริง ฉันพกยาแก้พิษไว้กับตัวจริงๆ อยู่ในกระเป๋าเสื้อของฉัน”

“ฉันต้องการยาแก้พิษตัวจริง”

“ก็นั่นแหละยาแก้พิษตัวจริง!” ชายตาเล็กตอบ

ไป๋ยี่เฟยแววตาเย็นชาขึ้นมาเล็กน้อย “ไม่ นั่นไม่ใช่ ยานั่นกินลงไปแล้วจะทำให้คนสติปัญญาและความทรงจำถดถอย นั่นไม่ใช่ยาแก้พิษ!”

“เอ่อ......” ชายตาเล็กหมดคำพูดแล้ว

ไป๋ยี่เฟยยิ้มเย็น “เป็นยังไง? ขอเพียงแกมอบยาแก้พิษตัวจริงให้ฉัน ฉันสามารถพิจารณาปล่อยแกไปได้”

พอชายตาเล็กได้ยินก็กลอกตาหนึ่งรอบ พลางผงกศีรษะกล่าวว่า “ได้ ฉันรับปากแก! แต่ยาแก้พิษอยู่กับอาจารย์ฉัน ที่ฉันไม่มี”

“อ้อ”

ชายตาเล็กงงงวยอยู่พักหนึ่ง

อ้อ หมายความว่ายังไง?