ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 267

บทที่267

“นี่…นี่แกคิดจะทำอะไร?” ซุนฮุยพูดออกมาด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“ผมต่างหากล่ะที่ต้องเป็นฝ่ายถามท่านประธานซุน ว่าท่านประธานซุนต้องการจะทำอะไรกันแน่?”

ซุนฮุยสีหน้าเริ่มซีด “ฉันไม่เข้าใจว่าแกกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่? ที่ฉันมาที่นี่ในวันนี้ก็แค่จะมาซื้อกิจการของโหวจวี๋เท่านั้น”

ไป๋ยี่เฟยขำออกมาอย่างไม่พอใจ “ท่านประธานซุนครับ คนอย่างคุณเนี่ยนะที่จะมาซื้อกิจการของโหวจวี๋?”

“แล้วมันไม่ได้รึไง? แกคงยังไม่รู้สินะ? ว่าตอนนี้โหวจวี๋ขาดทุนวันหนึ่งเป็นร้อยล้าน ไม่นานล้มละลายแล้ว!” จู่ๆ ซุนฮุยก็ดูมั่นใจขึ้นมา “การโหวจวี๋จะถูกเทคโอเวอร์คือทางรอดเพียงทางเดียวเท่านั้น”

ไป๋ยี่เฟยเมินเฉยกับสิ่งที่เขาพูด “ท่านประธานซุนไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้หรอกครับ ผมว่าสิ่งที่ท่านประธานซุนควรกังวลน่าจะเป็นเรื่องของตัวคุณเองมากกว่า”

“ฉันเหรอ? ฉันมีเรื่องอะไรต้องให้กังวล?”

ซุนฮุยเหลือบไปมองชายสองคนที่นอนอยู่ตรงพื้น ตอนนี้พวกเขายังไม่ได้สติกลับมา เมื่อกี้เขาเผลอร้อนรนไปแปบหนึ่งแต่ตอนนี้เขาตั้งสติได้แล้ว

ไป๋ยี่เฟยมองไปที่ไป๋หู่ ไป๋หู่จึงเดินไปข้างหน้าแล้วเตะชายสองคนนั้นคนละที

“โอ้ย!”

ทั้งสองได้สติมาพร้อมกับเสียงโอดครวญ

พอสองคนนั้นตื่นขึ้นมา ไป๋ยี่เฟยก็ได้ถามขึ้นว่า “มองหน้าคนที่อยู่ตรงหน้าพวกคุณ แล้วบอกมาว่ารู้จักเขาไหม?”

พอสองคนนั่งเงยหน้าขึ้นมา ก็มองเห็นซุนฮุยในทันที

ก่อนหน้านี้ซุนฮุยเคยเตือนพวกเขาสองคนแล้วว่าห้ามเปิดเผยตัวตนเด็ดขาดนั้นทั้งคู่จึงได้ส่ายหน้าในทันที “ไม่รู้จักครับไม่รู้จัก”

ซุนฮุยรู้สึกสบายใจไประดับหนึ่ง “ไป๋ยี่เฟย แกถามแบบนี้ต้องการอะไร? อีกอย่างคนพวกนี้เป็นใครกัน ทำไมต้องถามพวกเขาด้วยว่ารู้จักฉันรึเปล่า?”

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า คำพูดที่ซุนฮุยพูดออกมามันเป็นการขุดหลุมให้ตัวเองอยู่

ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วเบาๆ และพูดกับสองคนนั้นต่อว่า “ได้ยินรึยัง? เขากำลังผลักไสพวกคุณแล้วเอาตัวรอดคนเดียว”

สองคนนั้นชะงักไป เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขายังไม่รู้ตัว

ในตอนนี้ ฉินหัวก็ได้เขามาพร้อมกับตำรวจ

ทุกคนต่างก็รู้สึกแปลกใจ ซุนฮุยเพิ่งโทรแจ้งตำรวจเองไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมตำรวจถึงมาเร็วขนาดนี้?”

พอซุนฮุยเห็นว่าตำรวจมาถึงแล้ว หางตาของเขาก็กระตุก เขาไม่ได้สนใจเลยว่าทำไมตำรวจถึงมาเร็วขนาดนี้ เขาแค่อยากจะจัดการไป๋ยี่เฟยให้เร็วที่สุดเท่านั้นเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ไป๋ยี่เฟยสร้างความเดือดร้อนให้กับเขา

“ตำรวจมาแล้ว เร็วครับ คุณตำรวจ รีบจับตัวไป๋ยี่เฟยไปเลยครับ!” ซุนฮุยตะโกนไปทางฉินหัว ฉินหัวหันไปมองไป๋ยี่เฟยจากนั้นก็หันไปทางซุนฮุย แต่เขาก็ไม่มีท่าทีรีบร้อนที่จะเข้าจับกุมแต่อย่างใด

ซุนฮุยเริ่มร้อนรนแล้ว “นี่คุณตำรวจ จะนิ่งอยู่ทำไมครับ? ไป๋ยี่เฟยมันฆ่าคนตาย เป็นนักโทษหลบหนี รีบจับมันสิครับ!”

ฉินหัวตอบกลับมาอย่างเรียบๆ “ไม่ต้องรีบร้อนครับ ก่อนอื่น ผมอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้?”

ซุนฮุยอึ้งและเงียบปากไป

ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้น “พวกเขาคือนักฆ่าที่จะมาฆ่าผมครับ”

“อะไรนะ?”

บรรดาผู้บริหารอึ้งไปตามๆ กัน

นักฆ่าเหรอ?

พวกเขาคือนักฆ่าเหรอ?

แต่สภาพที่ดูไม่ได้แบบนี้ จะเป็นนักฆ่าจริงๆ เหรอ?

ฉินหัวมองไปยังคนทั้งสอง แล้วก็พูดกับไป๋ยี่เฟยว่า “ผมต้องการหลักฐานครับ”

พอนักฆ่าอีกคนเห็นอย่างนั้น เขาก็พูดขึ้นว่า “ท่านประธานซุน ช่วยพวกเราด้วย ช่วยพวกเราด้วยครับ!”

ซุนฮุยที่ได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที “อะไรของพวกแก ฉันไม่รู้จักพวกแก! พวกแกอย่ามาพูดจามั่วๆ นะ!”

“ประธานซุน!” นักฆ่าทั้งสองได้ประจักษ์ในความใจดำของ ซุนฮุยอีกครั้ง

“ประธานซุน ทั้งๆ ที่คุณเป็นคนจ้างให้เราไปฆ่าประธานบริษัทของโหวจวี๋แท้ๆ! แล้วทำไมตอนนี้คุณถึงบอกว่าไม่รู้จักเราล่ะครับ!”

ฉินหัวในตอนนี้ก็ได้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก “เรื่องทุกอย่างได้กระจ่างแล้ว ซุนฮุย คุณมีส่วนเกี่ยวข้องในการจ้างวานฆ่า ผมของเชิญตัวคุณไปที่โรงพักด้วยครับ!”

ซุนฮุยรีบส่ายหัวอย่างแรง “ไม่ ผมไม่ได้ทำ! ผมไม่ได้ทำ! คุณตำรวจ ไป๋ยี่เฟยมันใส่ร้ายผม! ผมไม่ได้ทำนะครับ!”

“ผมไม่รู้จักพวกเขาด้วยซ้ำ! ไป๋ยี่เฟยมันต้องวางแผนเพื่อเล่นงานผมแน่ๆ! คุณตำรวจต้องจับมันสิครับ มันเป็นผู้ร้ายฆ่าคนตายนะครับ!”

ฉินหัวขำออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ “ต้องขออภัยด้วยนะครับ ไป๋ยี่เฟยเขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลยครับ”

“อะไรนะครับ?”

ซุนฮุยอึ้งไปเลย

บรรดาผู้บริหารต่างพากันทำหน้าสงสัย

ฉินหัวเริ่มอธิบาย “หลังจากที่มีการตรวจสอบ ซุนเหว่ยเขาเข้าไปหลับอยู่ในห้องซาวน่าแล้วขาดอากาศหายใจจนเสียชีวิตไปเองครับ ภาพจากกล้องวงจรปิดสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน ถึงแม้ว่าไป๋ยี่เฟยจะเป็นคนสุดท้ายที่เจอซุนเหว่ยก็จริง แต่ตอนที่เขาไปซุนเหว่ยก็ยังมีชีวิตอยู่ครับ”

“หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเขาไปในห้องนั้นอีก เป็นระยะเวลากว่าหกชั่วโมงครับ”

ซุนฮุยได้แต่รับฟังคำอธิบายของฉินหัวด้วยความอึ้ง จากนั้นก็รีบสวนขึ้นว่า “แล้วเรื่องที่มันแหกคุก? เรื่องการทำร้ายร่างกายที่โรงพยาบาลและเรื่องที่มันไปพังร้านเขาอีกล่ะครับ!”

ฉินหัวจ้องมองไปที่ซุนฮุยที่กำลังทำตัวโง่ๆ

“เมื่อไม่ได้ฆ่าใครก็ย่อมไม่มีความผิด เขาได้เดินออกจากโรงพักอย่างโจ่งแจ้งเลยครับ แล้วอะไรคือแหกคุกครับ? ส่วนเรื่องการทำร้ายร่างกายกับร้านค้า พวกเขาได้ตกลงกันเป็นการส่วนตัวไปแล้ว ทางตำรวจก็ไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่งครับ”