ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 354

บทที่354

“เชี่ย! รองประธานสหพันธ์ธุรกิจของมณฑล!”

“รองประธานอีกแล้วเหรอ!”

“พระเจ้าช่วย นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว เขาคือฉุงโยวเวยนี่เอง!

หลงหลิงหลิงที่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจจึงกระซิบไปว่า “ท่านประธานคะ ต้องตัดไมค์รึเปล่าคะ?”

“ยังก่อน รอดูไปก่อนว่าเขาจะพูดอะไร” ไป๋ยี่เฟยส่ายหน้า

อีกด้านหนึ่ง ฉุงโยวเวยกระแอม “ที่ผมมาในวันนี้ เพราะเมื่อวานได้เกิดปัญหาขึ้นกับการประชุมที่สหพันธ์ธุรกิจรับผิดชอบ เหลือเรื่องเร่งด่วนหลายอย่างที่ต้องรีบจัดการ เพื่อการพัฒนาที่ดียิ่งขึ้นของเมืองเทียนเป่ย วันนี้ ผมจึงเป็นตัวแทนของทางสหพันธ์ธุรกิจจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย

พูดจบ เถาเยวที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ยื่นเอกสารฉบับหนึ่งให้

“เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานผมก็พอรู้มาคร่าวๆ แล้ว พูดง่ายๆ ก็คือ โหวจวี๋อย่างนั้นที่ร้ายกาจ ได้จัดการกับผู้ประกอบการทั้งยี่สิบแปดเจ้าไปแล้ว และผู้ประกอบการทั้งยี่สิบแปดเจ้านั้นก็ได้ทำผิดกฎไปจริงๆ จำเป็นต้องได้รับการจัดระเบียบใหม่”

“ต่อไป……”

“รอเดี๋ยว!”

จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

แล้วทุกคนก็ได้สติกลับมา เพราะมัวแต่ตะลึงกับฐานะของฉุงโยวเวยกันอยู่ หลังจากได้ยินคำว่าจัดระเบียบใหม่ ก็ยังไม่ได้แสดงท่าทีอะไร แต่แล้วเสียงของไป๋ยี่เฟยก็เรียกสติทุกคนให้กลับมาอีกครั้ง

“คนของสหพันธ์จะมาแจกแจงทรัพยากรใหม่เหรอเหรอ?”

“น่าจะใช่นะ ไม่รู้ว่าจะมีของผมด้วยรึเปล่า?”

“ไม่รู้ว่าสหพันธ์ธุรกิจเขาจะจัดสรรยังไงนะ?”

ฉุงโยวเวยกำลังจ้องไปยังคนที่เพิ่งขัดจังหวะเขาไป แต่เขาก็ถามขึ้นด้วยความสุภาพว่า “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณมีปัญหาอะไรเหรอครับ?”

ไป๋ยี่เฟยเดินขึ้นเวทีไป พร้อมกับรับไมโครโฟนที่หลงหลิงหลิงยื่นให้ด้วยท่าทางที่เรียบเฉย “ผมชื่อไป๋ยี่เฟย เป็นประธานบริษัทของโหวจวี๋กรุ๊ปครับ”

ฉุงโยวเวยอึ้งไปแปบหนึ่ง จากนั้นก็ต้องสติได้ “ที่แท้ก็คุณนี่เอง! ดี ผมรู้แล้ว เชิญคุณลงไปก่อนนะครับ! ผมมีเรื่องต้องให้จัดการ ถ้ามีเรื่องอะไรค่อยว่ากันทีหลังนะครับ”

ถึงคำพูดจะฟังดูสุภาพมาก แต่เขากลับทำให้ไป๋ยี่เฟยกลายเป็นคนที่เข้ามารบกวนเวลาที่หัวหน้ากำลังทำงานอยู่เลย

สีหน้าของไป๋ยี่เฟยเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

แต่ฉุงโยวเวยกลับทำเป็นเมิน เขายกไมค์ขึ้นมาแล้วพูดต่อ “ผมนั่งจัดการแผนงานทั้งคืนเลย จากนี้ ผมจะประกาศแนวทางโดยรวมให้ฟัง”

“ก่อนอื่น……”

“รอเดี๋ยวครับ เรื่องนี้คุณไม่จำเป็นต้องมาจัดการเองก็ได้มั้งครับ?” ไป๋ยี่เฟยพูดขัดฉุงโยวเวย

ฉุงโยวเยวมองเขาอีกครั้ง “ทำไมผมถึงจะจัดการไม่ได้ล่ะครับ? ผมเป็นรองประธานของสหพันธ์ธุรกิจเลยนะครับ จะบอกว่าผมไม่มีสิทธิ์อย่างนั้นเหรอ? หรือคุณคิดจะทำเอง? คุณมีอำนาจมากพอเหรอครับ?”

คำพูดที่แสนกดดันนี้ทำให้ผู้คนที่อยู่ด้านล่างไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง

รองประธานสหพันธ์ธุรกิจประจำมณฑล มีเรื่องด้วยไม่ได้หรอก เป็นผู้นำด้านผู้ประกอบการของเมืองเทียนเป่ย ถึงจะเพิ่งจัดการผู้ประกอบการยี่สิบแปดเจ้าก็ไม่ควรไปมีเรื่องด้วยนะ

ไป๋ยี่เฟยไม่แสดงสีหน้าอะไรทั้งสิ้น และไม่ได้ตอบคำถามไปแบบตรงๆ การบริหารผู้ประกอบการของเมืองเทียนเป่ยไม่จำเป็นต้องให้ถึงมือท่านรองประธานหรอกครับ อีกอย่างท่านรองประธานเองก็งานยุ่งทุกวัน มันจะหนักใจท่านเปล่าๆ!”

ฉุงโยวเวยหัวเราะออกมา “มันเป็นเรื่องที่สหพันธ์ธุรกิจควรทำอยู่แล้ว ไม่หนักใจเลยสักนิด”

ยังไม่ทันที่ไป๋ยี่เฟยจะได้พูดอะไรต่อ ฉุงโยวเวยก็เริ่มประกาศแผนงานของเขาต่อ “หลังจากที่ประชุมกันแล้ว เราก็ตกลงกันว่าผู้ประกอบการทั้งยี่สิบแปดเจ้านั้นจะถูกแบ่งออกเป็นส่วนๆ โดยเราได้แบ่งตามความเหมาะสมของผู้ประกอบการนั้นๆ”

“ส่วนหลังจากที่แบ่งกันเสร็จ พวกคุณจะซื้อขายหรือร่วมหุ้นกัน พวกคุณก็ตัดสินใจกันเองได้เลยครับ”

“ก่อนอื่นก็ หงลี่กรุ๊ป……”

เสียงไมโครโฟนของฉุงโยวเวยดังไปทั่วบริเวณ