ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 363

บทที่ 363

เจ้าของกิจการย่อมต้องอาศัยกิจการตัวเองกินข้าวสิ!

แต่คิดออกได้ง่ายดายขนาดนี้ จะต้องไม่ใช่คำตอบที่แท้จริงแน่ อย่างนั้นอาศัยอะไรกินข้าวกันแน่นะ?

ไป๋ยี่เฟยคิดไม่ออก จึงถามว่า “มีคำใบ้ไหม?”

“ไม่มีครับ” พนักงานรุ่นพี่ยิ้มส่ายหัว แถมยังดันแว่นตาของตนเองขึ้นอีกด้วย “คุณครับ ดูท่าทางคุณเหมือนคนประสบความสำเร็จในชีวิต ถ้าอย่างนั้นสำหรับคุณแล้ว จะต้องง่ายดายอย่างมากแน่นอน คุณไม่ต้องคิดซับซ้อนนักก็ได้”

ไป๋ยี่เฟยได้ยินก็นิ่งไปทันที เหมือนคนประสบความสำเร็จในชีวิต? เขานับว่าเป็นไหม? ก็อาจจะใช่นะ! แต่หากต้องแลกด้วยการสูญเสียความปลอดภัยของตัวเองกับคนข้างกาย เขาขอไม่ประสบความสำเร็จดีกว่า

ผ่านไปอีกสองนาที ไป๋ยี่เฟยยังคงคิดคำตอบไม่ออก

ไป๋ยี่เฟยยักไหล่อย่างจนปัญญา กำลังคิดจะถอดใจ ก็ถูกหลี่เสว่ดึงไว้ “ฉันรู้คำตอบค่ะ”

“หืม?” ไป๋ยี่เฟยมองหลี่เสว่อย่างประหลาดใจ

หลี่เสว่ปลอบโยนไป๋ยี่เฟยทางสายตา กล่าวกับพนักงานรุ่นพี่ว่า “อาศัยปากกินข้าวค่ะ”

ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ขอเพียงเป็นมนุษย์ ล้วนอาศัยปากกินข้าวทั้งนั้น!

พนักงานรุ่นพี่กับพนักงานสาวชะงักไป

ถูกแล้ว ถึงกับเป็นคำตอบที่ถูกต้อง!

หากถามคำถามนี้กับคนทั่วไป อันที่จริงก็คิดได้เช่นกัน แต่ในเมื่อพวกเขาเห็นไป๋ยี่เฟยซื้อนาฬิการาคาสองแสน อย่างนั้นจะต้องเป็นคนในตำแหน่งสูงของแวดวงธุรกิจ ย่อมจะต้องคิดมากแน่ ไม่มีทางคิดคำตอบที่ง่ายดายเช่นนี้ออกถึงจะถูก

ทว่า ใครจะไปคิดว่าหลี่เสว่จะคิดออกมาได้

ไป๋ยี่เฟยยิ้ม กล่าวกับพนักงานรุ่นพี่ว่า “คำตอบถูกสินะ?”

พนักงานรุ่นพี่ยิ้มแข็งทื่อพลางกล่าวว่า “ครับ ถูกต้อง”

“อย่างนั้นพวกคุณก็ต้องคืนเงินให้ผมอีก แล้วก็บัตรสมาชิกด้วยใช่ไหม?” ไป๋ยี่เฟยกล่าวอย่างแช่มช้า

พนักงานสาวหน้าซีดไปหมดแล้ว สวรรค์ ไม่เพียงไม่ได้เงินสี่หมื่นกลับมา ยังต้องคืนเพิ่มไปอีกสามหมื่นสอง หากเจ้านายรู้ล่ะก็ จะต้องไล่เธอออกแน่!

พนักงานรุ่นพี่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ แต่คำพูดเมื่อพูดออกไปแล้วย่อมไม่อาจคืนคำได้ ไม่อย่างนั้นแบรนด์ย่อมหมดความน่าเชื่อถือ ได้แต่คืนเงินให้เขาไป แถมยังต้องทำบัตรสมาชิกอีกใบด้วย

เงินที่คืนคือสี่หมื่น เพราะพนักงานรุ่นพี่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายซื้อด้วยราคาลดยี่สิบเปอร์เซ็นต์

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจว่าเป็นเงินเท่าไหร่ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าพวกเขาคืนเกิน ทำเพียงแค่หยิบบัตรสมาชิกแล้วจากไปพร้อมกับหลี่เสว่

“รุ่นพี่คะ......” พนักงานสาวร้องไห้น้ำตานองหน้า รู้สึกถึงวันสิ้นโลกได้มาเยือนแล้ว

......

ณ วิลล่าแห่งหนึ่งในเป่ยไห่

ฉุงโยวเวยนอนอยู่บนเก้าอี้นอนข้างสระว่ายน้ำ อาบแดดอย่างเบื่อหน่าย ยื่นมือไปหยิบน้ำผลไม้คั้นสดมาดื่ม

เวลานี้ มีชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำเดินเข้ามา “คุณชาย เหลียงหมิงเยว่แค่ผ่านทางมาเมืองเทียนเป่ย กลับป่วยกะทันหัน บังเอิญถูกไป๋ยี่เฟยพบเข้าพอดี จึงได้ช่วยชีวิตเขาไว้ เพื่อแทนคำขอบคุณ เหลียงเหว่ยชาวได้มอบแหวนวงหนึ่งให้กับเขา”

“แสดงว่าเป็นเรื่องบังเอิญ?” ฉุงโยวเวยแค่นเสียง “ฉันยังนึกว่าเขากับเจ้าคนแซ่เหลียงจะมีความเกี่ยวข้องกันจริงๆ เสียอีก! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นฉันก็วางใจได้แล้ว”