ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 400

บทที่ 400

ไป๋ยี่เฟยตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาจับกำปั้นของชายหน้าหนวดด้วยมือข้างเดียว จากนั้นก็กดเขาลงไป แล้วพลิกตัวนั่งลงบนท้องของชายหน้าหนวดคนนั้น พร้อมกับชกไปทีละหมัดอย่างต่อเนื่อง

เวรเอ๊ย คิดว่าฉันจะยอมให้รังแกง่ายๆงั้นเหรอ?

เมื่อคนอื่นเห็นดังนั้น ต่างก็รีบย่อตัวลงที่มุมห้อง สายตานักสู้ และพลังในการต่อสู้ของไป๋ยี่เฟยนั้น ช่างน่ากลัวจริงๆ

ชายหน้าหนวดถูกชกจนร้องโอดโอย สุดท้ายจําต้องอ้อนวอนร้องขอความเมตตา "พี่ชาย ผมผิดไปแล้ว ไว้ชีวิตผมด้วย...

พี่ใหญ่ ต่อไปนายจะเป็นพี่ใหญ่ของผม ... "

ในที่สุดไป๋ยี่เฟยก็หยุดมือลง พร้อมกับนั่งลงบนตัวชายหน้าหนวดและถอนหายใจ

ชายหน้าหนวดหายใจอย่างไม่หยุดย่อน และกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บปวด เพราะร่างกายของเขาถูกทุบตีจนเจ็บเกินไป

"พี่ใหญ่ พี่ลุกก่อนได้ไหม? เดี๋ยวผู้คุมก็มาหรอก..."

ยังพูดไม่ทันจบ ไป๋ยี่เฟยก็นั่งลงบนที่นั่งของเขาแล้ว และกวาดตามองกลุ่มคนที่ตัวสั่นเทา พร้อมกับก้มหน้าลงมองชายหน้าหนวดที่กําลังจะลุกขึ้น

“กฎของที่นี่คืออะไร”

ชายหน้าหนวดยืนขึ้นพยักหน้าและโค้งคำนับ "พี่ใหญ่ ตัวพี่เองคือกฎ"

ไป๋ยี่เฟยมองไปที่ชายหน้าหนวดด้วยความงุนงง

ชายหน้าหนวดอธิบายทันที ก่อนที่ไป๋ยี่เฟยจะเข้าใจว่า ใครก็ตามที่มีหมัดแข็งกว่า คนนั้นก็คือหัวหน้า และสิ่งที่หัวหน้าพูดก็คือกฎ

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “นายชื่อว่าอะไร”

"ผมชื่อหลิวโส่ว... " หลิวโส่วตอบด้วยรอยยิ้ม เนื่องจากมีหนวดเคราบนใบหน้าของเขา ดังนั้นเมื่อเขายิ้มขึ้นมา ก็จะดูดุร้ายและน่าเกลียดน่ากลัวเป็นอย่างมาก

ไป๋ยี่เฟยพูดว่า "ผมอยากนอนพัก"

"นอนเลยครับ นอนเลย พวกเราไม่รบกวนพี่ใหญ่แล้ว " หลิวโส่วเดินจากไปทันที เขาจ้องมองไปที่คนอื่น และพวกเขาก็กลับมานั่งเงียบๆในพื้นที่ของตัวเอง

ในที่สุดไป๋ยี่เฟยก็ได้พักผ่อนเสียที เขานอนลงบนเตียง และกําลังจะหลับตาลง แต่เสียงของหลิวโส่วก็ดังขึ้น "พี่ใหญ่ ทางนั้นใกล้ห้องน้ำ พี่ลองเปลี่ยนที่ดู จะได้นอนหลับสบายหน่อย ”

"ไม่จําเป็น" ไป๋ยี่เฟยหลับตาลง ไม่นานมากก็เผลอหลับไป

พี่ใหญ่คนนี้เข้าหายาก แถมยังเป็นคนเย็นชาขนาดนี้ แล้วเขาจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง?

ความจริงได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า หลิวโส่วคิดมากเกินไป ข้อเดียวที่ไป๋ยี่เฟยขอนั้น คืออย่ามาขวางทางเขา ส่วนในเรื่องอื่น ก็ตามแต่พวกเขา

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้มีเวลาเป็นหัวหน้าในสถานกักกันมากนัก และเขาก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิด เขารู้สึกว่ามันดูปัญญาอ่อนมากกว่า เขาแค่ต้องการสภาพแวดล้อมที่มั่นคงเท่านั้น

เมื่อทุกอย่างสะสางเรียบร้อยแล้ว เขาก็สามารถอยู่ในศูนย์กักกันได้อย่างปลอดภัย โดยรอจนกว่าศาลจะเริ่มการพิจารณาคดี

......

ณ คฤหาสน์แห่งหนึ่งของตระกูลไป๋ในเมืองหลวง

หลี่เสว่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างทําอะไรไม่ถูก หล่อนมาที่เมืองหลวงกับจิงหลัว เมื่อมาถึงเมืองหลวงหล่อนจึงถูกพาตัวมาที่คฤหาสน์แห่งนี้ มีชายร่างวัยกลางคนคนหนึ่งเดินมา เหมือนจะเป็นพ่อบ้าน เขาบอกว่าไป๋เซี่ยวยังอยู่ข้างนอก คงต้องรอสักครู่ก่อน

"ดื่มชาครับคุณผู้หญิง" พ่อบ้านเทชาแก้วหนึ่งให้หลี่เสว่

หลี่เสว่ยื่นมือออกไป "ขอบคุณค่ะ"

พ่อบ้านไม่ได้พูดอะไรมาก เขายิ้ม และลุกขึ้นเดินจากไป หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถือผลไม้ที่หั่นบางๆไว้ข้างๆ "คุณผู้หญิงครับ ทานให้อร่อยนะครับ"

หลี่เสว่รู้สึกกังวล และไม่สบายใจเล็กน้อย คนในครอบครัวไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ดังนั้นเธอจึงรู้สึกไม่ค่อยชิน

พ่อบ้านดูเหมือนจะรู้ตัว เขาจึงเริ่มที่จะยืนห่างออกไปเล็กน้อย เพื่อไม่ให้หลี่เสว่สังเกตเขามากเกินไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ไป๋เซี่ยวก็มาถึง

เมื่อหลี่เสว่เห็นว่าไป๋เซี่ยวกําลังนั่งบนรถเข็น หล่อนก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย

นี่คือไป๋เซี่ยวน้องชายไป๋ยี่เฟยใช่ไหม?

ทำไมเขาถึงได้นั่งบนรถเข็น?