ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 400

บทที่ 400

ไป๋ยี่เฟยตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาจับกำปั้นของชายหน้าหนวดด้วยมือข้างเดียว จากนั้นก็กดเขาลงไป แล้วพลิกตัวนั่งลงบนท้องของชายหน้าหนวดคนนั้น พร้อมกับชกไปทีละหมัดอย่างต่อเนื่อง

เวรเอ๊ย คิดว่าฉันจะยอมให้รังแกง่ายๆงั้นเหรอ?

เมื่อคนอื่นเห็นดังนั้น ต่างก็รีบย่อตัวลงที่มุมห้อง สายตานักสู้ และพลังในการต่อสู้ของไป๋ยี่เฟยนั้น ช่างน่ากลัวจริงๆ

ชายหน้าหนวดถูกชกจนร้องโอดโอย สุดท้ายจําต้องอ้อนวอนร้องขอความเมตตา "พี่ชาย ผมผิดไปแล้ว ไว้ชีวิตผมด้วย...

พี่ใหญ่ ต่อไปนายจะเป็นพี่ใหญ่ของผม ... "

ในที่สุดไป๋ยี่เฟยก็หยุดมือลง พร้อมกับนั่งลงบนตัวชายหน้าหนวดและถอนหายใจ

ชายหน้าหนวดหายใจอย่างไม่หยุดย่อน และกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บปวด เพราะร่างกายของเขาถูกทุบตีจนเจ็บเกินไป

"พี่ใหญ่ พี่ลุกก่อนได้ไหม? เดี๋ยวผู้คุมก็มาหรอก..."

ยังพูดไม่ทันจบ ไป๋ยี่เฟยก็นั่งลงบนที่นั่งของเขาแล้ว และกวาดตามองกลุ่มคนที่ตัวสั่นเทา พร้อมกับก้มหน้าลงมองชายหน้าหนวดที่กําลังจะลุกขึ้น

“กฎของที่นี่คืออะไร”

ชายหน้าหนวดยืนขึ้นพยักหน้าและโค้งคำนับ "พี่ใหญ่ ตัวพี่เองคือกฎ"

ไป๋ยี่เฟยมองไปที่ชายหน้าหนวดด้วยความงุนงง

ชายหน้าหนวดอธิบายทันที ก่อนที่ไป๋ยี่เฟยจะเข้าใจว่า ใครก็ตามที่มีหมัดแข็งกว่า คนนั้นก็คือหัวหน้า และสิ่งที่หัวหน้าพูดก็คือกฎ

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “นายชื่อว่าอะไร”

"ผมชื่อหลิวโส่ว... " หลิวโส่วตอบด้วยรอยยิ้ม เนื่องจากมีหนวดเคราบนใบหน้าของเขา ดังนั้นเมื่อเขายิ้มขึ้นมา ก็จะดูดุร้ายและน่าเกลียดน่ากลัวเป็นอย่างมาก

ไป๋ยี่เฟยพูดว่า "ผมอยากนอนพัก"

"นอนเลยครับ นอนเลย พวกเราไม่รบกวนพี่ใหญ่แล้ว " หลิวโส่วเดินจากไปทันที เขาจ้องมองไปที่คนอื่น และพวกเขาก็กลับมานั่งเงียบๆในพื้นที่ของตัวเอง

ในที่สุดไป๋ยี่เฟยก็ได้พักผ่อนเสียที เขานอนลงบนเตียง และกําลังจะหลับตาลง แต่เสียงของหลิวโส่วก็ดังขึ้น "พี่ใหญ่ ทางนั้นใกล้ห้องน้ำ พี่ลองเปลี่ยนที่ดู จะได้นอนหลับสบายหน่อย ”

"ไม่จําเป็น" ไป๋ยี่เฟยหลับตาลง ไม่นานมากก็เผลอหลับไป

พี่ใหญ่คนนี้เข้าหายาก แถมยังเป็นคนเย็นชาขนาดนี้ แล้วเขาจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง?

ความจริงได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า หลิวโส่วคิดมากเกินไป ข้อเดียวที่ไป๋ยี่เฟยขอนั้น คืออย่ามาขวางทางเขา ส่วนในเรื่องอื่น ก็ตามแต่พวกเขา

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้มีเวลาเป็นหัวหน้าในสถานกักกันมากนัก และเขาก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิด เขารู้สึกว่ามันดูปัญญาอ่อนมากกว่า เขาแค่ต้องการสภาพแวดล้อมที่มั่นคงเท่านั้น

เมื่อทุกอย่างสะสางเรียบร้อยแล้ว เขาก็สามารถอยู่ในศูนย์กักกันได้อย่างปลอดภัย โดยรอจนกว่าศาลจะเริ่มการพิจารณาคดี

......

ณ คฤหาสน์แห่งหนึ่งของตระกูลไป๋ในเมืองหลวง

หลี่เสว่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างทําอะไรไม่ถูก หล่อนมาที่เมืองหลวงกับจิงหลัว เมื่อมาถึงเมืองหลวงหล่อนจึงถูกพาตัวมาที่คฤหาสน์แห่งนี้ มีชายร่างวัยกลางคนคนหนึ่งเดินมา เหมือนจะเป็นพ่อบ้าน เขาบอกว่าไป๋เซี่ยวยังอยู่ข้างนอก คงต้องรอสักครู่ก่อน

"ดื่มชาครับคุณผู้หญิง" พ่อบ้านเทชาแก้วหนึ่งให้หลี่เสว่

หลี่เสว่ยื่นมือออกไป "ขอบคุณค่ะ"

พ่อบ้านไม่ได้พูดอะไรมาก เขายิ้ม และลุกขึ้นเดินจากไป หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถือผลไม้ที่หั่นบางๆไว้ข้างๆ "คุณผู้หญิงครับ ทานให้อร่อยนะครับ"

หลี่เสว่รู้สึกกังวล และไม่สบายใจเล็กน้อย คนในครอบครัวไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ดังนั้นเธอจึงรู้สึกไม่ค่อยชิน

พ่อบ้านดูเหมือนจะรู้ตัว เขาจึงเริ่มที่จะยืนห่างออกไปเล็กน้อย เพื่อไม่ให้หลี่เสว่สังเกตเขามากเกินไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ไป๋เซี่ยวก็มาถึง

เมื่อหลี่เสว่เห็นว่าไป๋เซี่ยวกําลังนั่งบนรถเข็น หล่อนก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย

นี่คือไป๋เซี่ยวน้องชายไป๋ยี่เฟยใช่ไหม?

ทำไมเขาถึงได้นั่งบนรถเข็น?

"พี่สะใภ้ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงไปเลย ก่อนหน้านี้พวกเราไม่รู้เลยว่าพี่ชายจะกระทําเรื่องแบบนี้ แต่ถึงแม้ว่าพวกเราคิดจะลงมือก็คงไม่ทันกาลแล้ว เพราะว่าตอนนี้เขาได้มีการสรุปผลแล้ว ดังนั้นพวกเราจึงยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดใดในตอนนี้"

ไป๋เซี่ยวจงใจเล่าเรื่องนี้ให้หลี่เสว่ฟัง หลังจากที่หลี่เสว่ได้ยินดังนั้น หล่อนก็รู้สึกระแวดระวังลงเล็กน้อย

หลี่เสว่ไม่สามารถปฏิเสธได้ และหล่อนก็ไม่ต้องการปฏิเสธอีก เพราะนี่ถือว่าเป็นโอกาสเดียวที่จะช่วยไป๋ยี่เฟยได้

......

ณ โหวจวี๋กรุ๊ปในเมืองเทียนเป่ย

หลงหลิงหลิงส่งจางหรง ไปติดต่อทนายความที่นัดหมายกับหลิวเสี่ยวอิงในวันนี้

พวกเขาได้ติดต่อทนายความเพื่อเป็นตัวช่วยสำหรับไป๋ยี่เฟยในระหว่างการพิจารณาคดี แต่น่าเสียดาย ทนายความที่หามาได้นั้น มักจะปฏิเสธอย่างไม่ลังเลใดใดเมื่อได้ยินหลักฐาน

วันนี้ยังมีนัดกับทนายความอยู่

ครั้งนี้มาเป็นชายหนุ่มที่เพิ่งเรียนจบปริญญาโท เขาสวมแว่นตาสีดํา และสวมชุดสูท เมื่อดูแล้วเหมือนเป็นคนที่มีประสบการณ์มากพอสมควร แต่ที่จริงแล้วเขากลับไม่เคยรับคดีใดใดมาก่อนเลย

หลงหลิงหลิงพาคนนั้นไปที่ห้องประชุม และส่งมอบข้อมูลให้เขา

สีหน้าของชายหนุ่มคนนั้นดูไม่ค่อยดีเลย "พูดตามตรงนะครับ คดีแบบนี้ ผลสรุปก็มันชัดเจนมากแล้วนะครับ และมันยากมากที่พลิกสถานการณ์ได้..."

หลงหลิงหลิงไม่พูดอะไรมาก ถามแค่ว่า “แล้วคุณจะรับไหม”

ชายคนนี้คิดนานมากพอสมควร และแน่นอนว่าคดีแรกในชีวิตของเขา เขาก็อยากจะประสบความสำเร็จ ซึ่งคดีแบบนี้ มันก็ไม่คุ้มค่าอะไรเลย ดังนั้นชายคนนี้จึงส่งข้อมูลกลับมา และปฏิเสธอย่างเด็ดขาดว่า "ผมขอโทษครับ ผมไม่รับ”

หลงหลิงหลิงไม่ได้โกรธอะไรเลย เขาพยักหน้า และส่งทนายความคนนั้นกลับไป

เมื่อกลับถึงสำนักงาน หลิวเสี่ยวอิงก็ถามว่า “เป็นยังไงบ้าง? เขาไม่รับอีกแล้วใช่ไหม?”

"ใช่" หลงหลิงหลิงตอบอย่างเหนื่อยล้า "ถ้าเราพยายามให้มากกว่านี้ สักวันจะต้องมีคนรับอย่างแน่นอน"

"ต้องมีแน่นอนสิ เพราะจะมีคนประเภทหนึ่งที่อยากได้เงินอยู่ตลอด " หลิวเสี่ยวอิง ตอบ "ถ้างั้นไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร เราก็จะจ่ายอย่างแน่นอน"

หลงหลิงหลิงพยักหน้าเพื่อแสดงว่าเห็นด้วย จากนั้นเขาก็หยิบเอกสารจากด้านข้าง แล้วยื่นให้หลิวเสี่ยวอิง "ติดต่อต่อไป!"