ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 460

บทที่ 460

ลูกพี่ฝั่งโน้นมองหน้าไป๋ยี่เฟย “แกเป็นใคร? มาทำอะไร?”

“นักสู้” ไป๋ยี่เฟยตอบเสียงเรียบ

ลูกพี่ถือคำพูดของไป๋ยี่เฟยเป็นจริง นึกว่าเขาเป็นนักสู้จริง ยังเป็นนักสู้ที่หัวล้านหลิวจ้างมา จึงหัวเราะอย่างดูถูก พูดว่า “ไอ้ไก่อ่อนแบบนี้มาเป็นนักสู้? ไม่กลัวถูกหัวเราะจนฟันหลุดเหรอ”

“กูใช้มือข้างเดียวก็ทุบแกล้มได้แล้ว”

“ฮาฮา......”

คนที่อยู่ข้างหลังลูกพี่ต่างพากันหัวเราะ ต่างดูถูกไป๋ยี่เฟยที่ถูกเรียกว่า “ไก่อ่อน”

หัวล้านหลิวรู้ว่าไป๋ยี่เฟยเคยเรียนกังฟูมาบ้าง ลำพังวันนั้นที่กระทืบเฝิงหย่งก้างก็พอดูออก แต่เขาไม่รู้ว่าไป๋ยี่เฟยเรียนมามากน้อยแค่ไหน ต่อสู้กับคนเดียวไม่ใช่ปัญหา แต่สู้กับคนมากมายขนาดนี้ น่าจะไม่ง่าย

ผ่านไปสักพัก หัวล้านหลิวก็พูดขึ้น “เถ้าแก่ ผมเรียกลูกน้องผมมา”

“ไม่ต้อง” ไป๋ยี่เฟยปฏิเสธ

“นี่......” หัวล้านหลิวลังเล ความจริงก่อนหน้านี้หวังโหลวเคยบอก ไม่ต้องเรียกคน แต่ว่าเขาค่อนข้างเป็นห่วง ไป๋ยี่เฟยจะจัดการคนเดียวไม่ได้

เวลานี้ มีคนเดินเข้ามาอีก คือไป๋หู่กับสวีลั่ง

หัวล้านหลิวเห็นสองคนนี้แล้ว ก็เข้าใจทันที ทำไมเขาถึงลืมสองคนนี้ไป มีสองคนนี้อยู่ มาอีกยี่สิบคนก็ไม่ใช่ปัญหา

ฝั่งโน้นเห็นไป๋หู่กับสวีลั่งเข้ามา ต่างก็พากันระวังตัว ไป๋หู่สูงใหญ่ บึกบึน แค่ดูก็น่ากลัว ส่วนสวีลั่ง ร่างสูง ถึงจะผอมหน่อย แต่ความดุดันในตัวเขาก็ทำให้ดูน่าเกรงขาม

“พวกแกเป็นใครอีก?” ลูกพี่ถามอย่างระวัง

ไป๋หู่กับสวีลั่งไม่สนใจ แต่ยืนข้างไป๋ยี่เฟย ถือว่าแสดงจุดยืนแล้ว

เห็นภาพแล้ว ลูกพี่คนนั้นก็เริ่มขมวดคิ้ว จะจัดการไป๋ยี่เฟยคนเดียว เขาไม่น่าจะมีปัญหา แต่สองคนนี้ ค่อนข้างอันตราย

คิดไปครู่หนึ่ง สายตาลูกพี่เปลี่ยน แล้วโบกมือ “ลุย จับไอ้หัวล้านหลิวมา”

เป้าหมายเขาคือหัวล้านหลิว ขอแค่กับหัวล้านหลิวได้ ทุกอย่างราบรื่น อย่างอื่นเขาไม่สนใจ

พูดจบ ลูกน้องก็พุ่งไปข้างหน้า ต่างก็วิ่งเข้าหาหัวล้านหลิว

หัวล้านหลิวก็ไม่ธรรมดา ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่ได้นั่งตำแหน่งพี่ใหญ่ในเขตเหนือ

สักพัก หัวล้านหลิวก็สู้อยู่กับหลายคน เอียงตัว ต่อยหมัด ยกเท้า ถีบข้าง หมุนตัว ทุกท่าทำได้อย่างว่องไว

ในเวลาเดียวกัน ไป๋ยี่เฟยสามคนก็พุ่งไปข้างหน้า

ไป๋หู่กับสวีลั่งไม่ต้องพูด แค่ลงมือ คนรอบข้างแทบไม่มีคนยืนขึ้นได้

ส่วนไป๋ยี่เฟย ผ่านมาหนึ่งเดือนนี้ ก็พัฒนาขึ้นไม่น้อย โดยเฉพาะการเตะ ถีบข้าง หมุนตัวถีบ กระโดด เตะ ทุกท่าที่ใช้เท้าไป๋ยี่เฟยทำได้อย่างถนัด

คนที่ถูกเตะต่างพากันร้องโหยหวน กระเด็นไปไกล

มีคนล้มทั่วล้าน แต่ว่าล้วนเป็นคนของฝ่ายตรงข้าม ทางด้านพวกเขา มีแค่สี่คน แต่ไม่มีแผลแม้แต่น้อย

ลูกพี่กลัวแล้ว ควรบอกว่าตั้งแต่เห็นไป๋หู่กับสวีลั่งลงมือก็กลัวแล้ว สองคนนี้น่ากลัวเกินไป

“ถอย รีบถอย” ลูกพี่ก็เป็นคนฉลาด เมื่อเทียบกับเงิน แน่นอนว่าชีวิตสำคัญกว่า เพราะฉะนั้นเขาก็ไม่สนใจเรื่องค่าตอบแทนหนึ่งล้านแล้ว แต่ให้ลูกน้องของตัวเองรีบหนี”

ไป๋ยี่เฟยไม่ยอมปล่อยพวกเขา “ขวางพวกเขาไว้”

ไป๋หู่กับสวีลั่งวิ่งไปข้างหน้า ขวางคนที่วิ่งหนีไว้ และกั้นทางออกไว้

“พูดว่า ใครใช้พวกแกมา?” ไป๋ยี่เฟยถามเสียงเรียบ ความจริงเขารู้ว่าเป็นเฝิงหย่งก้าง แต่ว่า เขาต้องการหลักฐาน

ลูกพี่คนนั้นไม่มีสัจจะแม้แต่น้อย ได้ยินคำถามของไป๋ยี่เฟย ก็รีบตอบทันที “คือเฝิงหย่งก้าง เขาออกเงินหนึ่งล้าน ให้พวกเรากับตัวหัวล้านหลิว บอกว่าหัวล้านหลิวเป็นคนของไป๋ยี่เฟย เขาต้องการจับหัวล้านหลิวมาระบายอารมณ์”

ไป๋ยี่เฟยได้ยินแล้ว ก็หัวเราะ ส่งสายตาให้ไป๋หู่กับสวีลั่ง ทั้งสองคนเอียงตัว ไม่ได้ขวางประตูอีก

ลูกพี่เห็นแล้วก็รู้สึกงง “นี่......จะปล่อยพวกเราไป?”

“ยังไม่รีบไป ก็ไม่ต้องไปแล้ว” ไป๋ยี่เฟยพูดเย็นชา