ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 461

บทที่461

ไป๋ยี่เฟยยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ตอนแรกเขาแค่แสดงท่าทีกึ่งรองดูเท่านั้น แต่ได้รับความช่วยเหลือจากฉางเชี่ยวมันก็ทำให้เขาทำอะไรง่ายขึ้นมาก ไม่นึกเลยว่าเขาจะตอบตกลงมาอย่างง่ายดายแบบนั้น

หลังทั้งคู่คุยกันเสร็จ และกำลังจะเดินออกไป จู่ๆ ก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังออกมาจากในซอย มันเหมือนเสียงของอะไรสักอย่างล้มกระแทกพื้น

“ใคร?”

สวีลั่งหันไปมองทันที เหมือนเห็นใครบางคนที่กำลังซ่อนอยู่ในเงามืด ว่าแล้วเขาก็เดินรุกเข้าไปจับตัวคนที่หลบอยู่ในนั้นเอาไว้

พอเห็นแบบนั้น คนๆ นั้นก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้พร้อมกับความหวาดกลัวอย่างสุดขีด “อย่า อย่าฆ่าผมนะครับ ผมแค่บังเอิญผ่านทางมาเท่านั้น ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะมาเห็นอะไรแบบนี้เลย อย่าฆ่าผมนะครับ……”

เมื่อพาคนๆ นั้นมาอยู่ในที่ๆ ไฟส่องถึง พวกไป๋ยี่เฟยก็พากันมองไปทางนั้น หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยเห็นว่าเป็นเซียวหรงเทาเขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะเย้ยออกมา

“เซียวหรงเทา ผมไม่ไปหาคุณ แต่คุณมาหาผมเองเนี่ยนะ?”

เซียวหรงเทากำลังจะร้องไห้ออกมาจริงๆ เดิมทีเขาแค่อยากจะมาดูว่าไอ้หัวล้านหลิวถูกจับไปแล้วหรือยังเท่านั้น ใครจะไปคิดว่ายังไม่ทันได้เข้าไปคนพวกนั้นก็วิ่งหางจุกตูดออกมาแล้ว

พอเขาคิดจะเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เห็นไป๋ยี่เฟยออกมาก่อน ด้วยความแค้นที่เขามีต่อไป๋ยี่เฟยเขาจึงอยากรู้ว่าไป๋ยี่เฟยกำลังคิดทำอะไรอยู่ ว่าแล้วเขาก็แอบตามไปดู ไม่นึกเลยว่าพวกไป๋ยี่เฟยจะทำการฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยมแบบนี้

เขายังคงสงสัย ยังรู้สึกไม่พอใจ กับคนที่ยังไม่เคยฆ่าใครมาก่อน พอมาเห็นภาพแบบนี้เข้าไม่ตกใจจนฉี่ราดก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว

“ไป๋ยี่เฟย แก……ฆ่าคน แก……ฆ่าคนไปแล้ว……” เซียวหรงเทาพูดจากระตุกกระอัก

ไป๋ยี่เฟยขำออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ “ผมฆ่าคนไปแล้ว คุณเห็นกับตาตัวเองแล้วใช่มั้ย? คุณน่าจะรู้นี่ว่าก่อนหน้านี้ผมก็เคยฆ่าคนมาแล้ว”

เซียวหรงเทามองเห็นความน่าสะพรึงกลัวในดวงตาของไป๋ยี่เฟยที่ไม่เคยมีมาก่อน เขารู้อยู่แล้วว่าไป๋ยี่เฟยเคยฆ่าคนมาก่อน และยังรู้อีกว่าคนที่เขาฆ่าก็คือฉุงโยวเวย

แต่เขาก็ยังไม่เคยได้เห็นกับตาตัวเอง แค่รู้มาอีกทีเท่านั้น

ตอนนี้เขาได้เห็นมันกับตาตัวเองแล้ว แถมยังเป็นภาพของคนแค่สี่คนจัดการฆ่าคนสิบกว่าคนอีก มันช่างน่ากลัวจริง

ทำไมไป๋ยี่เฟยถึงกลายเป็นคนที่น่ากลัวขนาดนี้ไปได้เนี่ย?

ฉางเชี่ยวมองมาที่เซียวหรงเทา “คนๆ นี้ดูโง่ๆ นะ”

ไป๋ยี่เฟยทนไม่ไหวจนต้องขำออกมา “ใช่ โง่จริงๆ”

เซียวหรงเทาสีหน้าบูดเบี้ยว ด้วยความหวาดกลัวที่มีต่อพวกไป๋ยี่เฟยบวกกับความโกรธที่ถูกล้อเรียนเมื่อกี้ แต่เขาก็กลัวว่าพวกไป๋ยี่เฟยจะฆ่าเขาไปอีกคนจึงจำเป็นต้องอดทนเอาไว้

สวีลั่งกดเซียวหรงเทาไว้กับกำแพง มือข้างหนึ่งบีบคอเขาเอาไว้ แล้วหันมาถามไป๋ยี่เฟยว่า “จะให้จัดการยังไงดีครับ?”

ความหวาดกลัวได้เข้ามาครอบงำเซียวหรงเทาอีกครั้ง เขาพูดด้วยเสียงที่สะอื้นว่า “ไป๋ยี่เฟย พวกเราเป็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันนะ ช่วยเห็นแก่ความสัมพันธ์ของเรา ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลยนะ……”

“ฮึ เพื่อนสมัยเรียนเหรอ?” ไป๋ยี่เฟยทำเสียงฮึดฮัด “แล้วทำไมคุณถึงไม่เห็นแกที่เราเป็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันแล้วละเว้นภรรยาของผมบ้างล่ะ?”

ครั้งแรก เซียวหรงเทาตั้งใจจะจับคู่หลี่เสว่กับหลิ่วจาวเฟิง

ครั้งที่สอง ตอนอยู่ที่โรงพยาบาล เซียวหรงเทาก็พูดจาทำร้ายจิตใจหลี่เสว่จนเธอเป็นลมไป ทำให้พิษกำเริบหนักกว่าเดิม

ครั้งที่สาม เซียวหรงเทาก็ฉวยโอกาสตอนที่เขาไม่อยู่ ร่วมมือกับเฝิงหย่งก้างหลอกให้หลี่เสว่ออกมาจากโรงแรม แล้วคิดจะให้เฝิงหย่งก้างย่ำยีหลี่เสว่

มีครั้งไหนบ้างที่เขาเห็นแก่ความเป็นเพื่อนร่วมรุ่นของไป๋ยี่เฟยแล้วยอมปล่อยหลี่เสว่ไปบ้าง

พอเซียวหรงเทาได้ยินอย่างนั้นก็พูดอะไรไม่ออกเลย เขากำลังรู้สึกกลัวมาก

“ฆ่าไปเลย!” ฉางเชี่ยวพูดออกมาอย่างเรียบเฉย น้ำเสียงที่พูดออกมาฟังดูสบายๆ ราวกับเป็นเรื่องที่ทำอยู่ทุกวัน

รูม่านตาของเซียวหรงเทาหดเล็กลง เพื่อเอาชีวิตรอด เขาจึงรีบพูดออกมาว่า “ไป๋ยี่เฟย ถ้าแกอยากรู้อะไรฉันยินดีตอบให้หมดเลยนะ ขอแค่ไม่ฆ่าฉัน ฉันยอมบอกทุกอย่างเลย”

“เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นช่วงนี้เป็นฝีมือของหลิ่วจาวเฟิงหมดเลย เขาเป็นคนสั่งให้ฉันทำ ฉันก็แค่เอาตัวรอดเท่านั้น จริงๆ นะ!”

“อีกอย่าง หลิ่วจาวเฟิงยังติดต่อกับหวังโหลวตลอดเลยด้วย พวกเขาน่าจะเป็นพันธมิตรกันอยู่”

พอไป๋ยี่เฟยได้ยินเรื่องพวกนี้เขาก็ต้องขมวดคิ้ว “สิ่งที่คุณพูดมาทั้งหมดนี้ผมรู้มาก่อนแล้ว”

ทันทีที่หลิ่วจาวเฟิงขึ้นมาบริหารโหวจวี๋กรุ๊ปเขาก็รู้แล้วว่านี่มันต้องเป็นฝีมือของหลิ่วจาวเฟิงแน่นอน แถมช่วงนี้ยังมีเบาะแสของหวังโหลวออกมาอีก พอเอาเรื่องทั้งหมดมารวมเข้าด้วยกัน มันก็สามารถสรุปได้ว่าหลิ่วจาวเฟิงกับหวังโหลวต้องร่วมมือกันแน่นอน