ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 470

บทที่470

“อ้า!”

เสียงร้องครวญครางดังขึ้น ชายไว้เคราเจ็บจนเหงื่อไหลออกมา

ชายกำยำคนนั้นว่องไวกว่า จึงหลบออกไปได้ก่อน ในเวลาเดียวกัน เขาก็สวนกับไป๋ยี่เฟยทันที

ไป๋ยี่เฟยสายตาเยือกเย็นโยนแส้ออกไป กระโดดขึ้นไป เตะลอยอยู่กลางอากาศ เตะเข้าที่หน้าของชายคนนั้นอย่างจัง ชายคนนั้นปากเบี้ยวไปทันที พร้อมกับเสียการทรงตัวไปด้วย “ตุ๊บ” ล้มลงกับพื้น

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยลงถึงพื้น ชายไว้เคราที่อยู่ทางนั้นก็โจมตีเข้ามาเหมือนกัน กำปั้นของเขาพุ่งตรงเข้ามาที่ลำตัวของไป๋ยี่เฟย

ไป๋ยี่เฟยหันตัวออกข้าง จนชายไว้เคราไถลไปด้านหน้า จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นมากระชากแขนของชายไว้เคราจากทางด้านหลัง แล้วถีบขาออกไป ชายไว้เคราถูกถีบจนลอยไปกระแทกกับบันไดที่อยู่ไม่ไกลอย่างจัง

ชายไว้เครากับชายกำยำไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไหนบอกว่าไป๋ยี่เฟยต่อสู้ไม่เป็นไง? ทำไมไป๋ยี่เฟยถึงได้เก่งกาจแบบนี้?

ไป๋ยี่เฟยพุ่งเข้าไปโดยไม่เปิดโอกาสให้พวกเขาได้โต้กลับ

หลังจากกระทืบอยู่นาน ไป๋ยี่เฟยก็ทำให้สองคนนั้นลุกขึ้นมาไม่ไหวอีกเลย ได้แต่นอนโอดครวญอยู่บนพื้น

ในที่สุด ไป๋ยี่เฟยก็ได้หยุดลง หายใจหอบเล็กน้อย

พอได้กระทืบสองคนนี้แล้ว ไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกใจเย็นลงบ้าง แต่มันก็ยังไม่หมด

พอนึกถึงหลงหลิงหลิงคอยรายงานเรื่องต่างๆ ให้เขาทุกวันต้องมานอนโชกเลือดแบบนี้ ความโกรธเกรี้ยวของไป๋ยี่เฟยก็ไม่อาจทุเลาลงได้

ว่าแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็เก็บแส้ที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา เตะสองคนนั้นให้มากองอยู่ที่เดียวกัน จากนั้นก็เหวี่ยงแส้ลงไปครั้งแล้วครั้งเล่า

“แพร๊ะ!”

“แพร๊ะ!”

“แพร๊ะ!”

เสียงของแส้ที่กระทบกับกายเนื้อดังมาไม่ขาดสาย เสียงโอดครวญที่เจ็บปวดก็ดังตามมาไม่มีหยุด

“อ้าอ้า……”

จนเสียงร้องของทั้งคู่เริ่มแหบแล้ว ไป๋ยี่เฟยก็ยังไม่ยอมหยุด

“พี่ใหญ่ เราผิดไปแล้ว เราผิดไปแล้ว!”

“เย่ฮวนเป็นคนสั่งให้เราทำ เย่ฮวนเป็นคนสั่งให้เราทำ เมตตาพวกเราเถอะครับ!”

คนเราเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความทรมานที่ตัวเองไม่อาจทนได้ ก็พูดออกมาได้ทุกอย่าง ที่พวกเขาบอกว่าเย่ฮวนเป็นคนสั่งให้ทำ ไป๋ยี่เฟยไม่เชื่อเลยสักนิด

ถึงไป๋ยี่เฟยจะไม่ค่อยรู้ว่าเย่ฮวนเป็นคนยังไง แต่เขารู้ดี ว่าเย่ฮวนไม่มีทางสั่งให้ใครมาทำแบบนี้กับหลงหลิงหลิงเด็ดขาด

เป็นเพราะพวกเขาทำการทรมานหลงหลิงหลิงด้วยตัวเอง แล้วยังมีหน้ามาโยนความผิดให้เย่ฮวนอีก

ด้วยเหตุนี้ ไป๋ยี่เฟยจึงออกแรงเฆี่ยนมากกว่าเดิม

“อ้า! อ้า!”

“……”

“เมตตาพวกเรา……”

ไป๋ยี่เฟยขำออกมาอย่างไม่ชอบใจ “เมตตาพวกแกเหรอ? แล้วพวกแกเคยเมตตากับหลิงหลิงบ้างมั้ย? เธอเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง พวกแกยังทำกับเธอได้ลง?”

“อ้า……”

ไป๋ยี่เฟยหวดลงไปแรงยิ่งกว่าเดิม ทั้งคู่เจ็บจนพูดอะไรไม่ออก

“พวกแกมันเดรัจฉาน!”

“ตายๆ ไปซะก็ดี!”

ระหว่างที่พูด แส้ในมือของไป๋ยี่เฟยก็ไม่เคยหยุดลงเลย

จนไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดไป๋ยี่เฟยก็ทนไม่ไหวโยนแส้ในมือทิ้งไป

ส่วนสองคนที่นอนอยู่บนพื้นได้เงียบไปตั้งนานแล้ว ถ้าตั้งใจสังเกตดูดีๆ ก็จะรู้ว่าพวกเขาไม่หายใจแล้ว

ไป๋ยี่เฟยได้เฆี่ยนทั้งคู่จนตายอย่างโหดเหี้ยม