ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 479

บทที่ 479

คนที่ต้องการจะฆ่าไป๋ยี่เฟยต่างก็งงงวยไปหมด และพวกไป๋ยี่เฟยก็ประหลาดใจเช่นกัน พวกเขาไม่รู้จักคนๆนี้เลย แต่คนนี้ช่วยชีวิตไป๋ยี่เฟยไว้ได้ในตอนเมื่อกี้นี้

หรือว่าเขามาที่นี่เพื่อช่วยไป๋ยี่เฟยงั้นหรือ?

แต่เขาเป็นใคร?

ทำไมถึงมาช่วยไป๋ยี่เฟย?

คนที่ต้องการจะฆ่าไป๋ยี่เฟยตะโกนใส่เขา “คนของใคร? แจ้งชื่อมา?”

บุคคลนั้นได้ยินเสียงและเดินเข้ามาทีละก้าว แต่ไม่ตอบคำถามของพวกเขาเลย

ไป๋ยี่เฟยและคนอื่นๆมองหน้ากันเมื่อเห็นเช่นนี้ แต่พวกเขาก็ไม่รู้ว่าทำไม

คนพวกนั้นไม่สามารถรอได้อีกต่อไป “ไอ้บ้าเอ้ย ไม่สนใจแล้วว่าคุณจะใคร? ฆ่าไป๋ยี่เฟยให้ตายก่อนค่อยว่ากัน!”

เมื่อสิ้นคำพูด ทุกคนก็เริ่มโจมตีไป๋ยี่เฟยอีกครั้ง

และในเวลานี้ คนที่ถือปืน “ปังปัง” ไม่กี่นัด ทุกคนที่อยู่ใกล้กับไป๋ยี่เฟยก็ถูกยิงเสียชีวิตทั้งหมด

ในขณะนี้ การเคลื่อนไหวของทุกคนก็หยุดลง

พวกเขาเข้าใจแล้วว่า คนๆนี้มาเพื่อช่วยเหลือไป๋ยี่เฟย!

ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาไป๋ยี่เฟย และเล็งปืนไปที่ฝูงชน

“แม่งเอ้ยเป็นคนของไป๋ยี่เฟย!”

“ฆ่า!”

“เขามีปืนอยู่ในมือ!”

มีปืนดีกว่าใช้อาวุธเย็น ปืนเร็วกว่า และสู้ได้ในระยะไกล ตราบใดที่พวกเขาเข้าใกล้ ก็จะถูกยิงจนหัวระเบิด

ดังนั้น ทุกคนจึงลังเล

ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่ข้างหลังคนๆนั้น แล้วถามด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “คุณเป็นใคร?”

“นี่มันไม่สำคัญเลย สิ่งที่สำคัญคือ ผมมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือคุณ” ชายคนนั้นตอบเบาๆ

ไป๋ยี่เฟยเหล่มองเขา “คุณมีจุดประสงค์อะไรเหรอ?”

เขาจะไม่เชื่อเลยว่าคนที่เขาไม่รู้จักจะมาช่วยเหลือเขาโดยไม่มีเหตุผล เพราะอะไร?

มันแสดงได้เพียงว่าเขามีจุดประสงค์อื่น และยิ่งไปกว่านั้น คือเขาอยากจะรับผลงานไปเอง

ตราบใดที่จับตัวไป๋ยี่เฟยไปได้ ก็สามารถบังคับให้ไป๋หยุนเผิงแสดงตัว เมื่อถึงเวลานั้นก็ฆ่าไป๋หยุนเผิงทิ้ง และเขาจะได้รับสิทธิ์ในการพัฒนาหลันเต่าเกาะสีน้ำเงิน

ชายคนนั้นได้ยินคำพูดนั้น และยิ้มอย่างขมขื่น “ผมมาเพื่อช่วยเหลือคุณจริงๆ ไม่มีจุดประสงค์ใดๆ”

ไป๋ยี่เฟยไม่เชื่อคำพูดของเขา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร อย่างน้อยตอนนี้ ชายคนนี้ก็มาช่วยเขา และเขาจะไม่ปฏิเสธอย่างโง่ๆ

ในบรรดาผู้คนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม มีคนพูดเสียงดังว่า “เขามีปืนเพียงกระบอกเดียว และกระสุนมีจำนวนจำกัด พวกเรามีคนเยอะ เมื่อรอให้เขาหมดกระสุน ก็เป็นโลกของพวกเราแล้ว!”

เมื่อกล่าวคำนี้ ทุกคนก็เริ่มกระตือรือร้นขึ้นมา มีเพียงปืนหนึ่งกระบอก เมื่อกี้ก็ใช้กระสุนไปหลายนัดแล้ว ส่วนที่เหลือของกระสุนน่าจะไม่เกินสอบนัดแล้ว พวกเขายังคงมีคนเหลือห้าหกสิบคน หรือว่ายังไม่สามารถที่จะเอาชนะได้งั้นหรือ?

ดังนั้น ทุกคนก็ไม่สนใจ และพุ่งเข้ามาอีกครั้ง

เมื่อชายคนนั้นเห็นเช่นนี้เขาก็ดึงตัวไป๋ยี่เฟยและวิ่งหนีทันที และยิงปืนใส่หลังเขาหลายนัดขณะที่เขาวิ่ง

“ตูมๆ!”

มีเสียงดังขึ้นอีกสองสามครั้ง และมีหลายคนก็ล้มลง

ไป๋ยี่เฟยถูกลากและวิ่งไปสองสามก้าว จากนั้นเขาก็ตอบสนอง และหยุดลง “คุณแม่งพาผมวิ่งหนีงั้นเหรอ?”

“มิฉะนั้นล่ะ? คุณไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้” ชายคนนั้นกล่าวอย่างเคร่งขรึม

ไป๋ยี่เฟยจับมือชายคนนั้นออกไป “ผมไม่ใช่คนแบบที่ทิ้งพี่น้องไว้เพื่อตัวเอง และชีวิตของพวกเขาก็เป็นชีวิตเช่นกัน!”

หลังพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็รีบวิ่งไปโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดๆ

“คุณ!” ชายคนนั้นไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องกลับไปพร้อมกับไป๋ยี่เฟย ซึ่งระหว่างนั้นเขาก็ยิงคนตายไปหลายคน

ไป๋ยี่เฟยรีบวิ่งเข้าไป เพราะมีการหยุดชั่วขณะในเมื่อกี้นี้ และตอนนี้เขาเริ่มมีกำลังเล็กน้อย และยังสามารถต่อสู้ได้

ชายคนนั้นมาหาเขา ปกป้องไป๋ยี่เฟย และพูดว่า “คุณอยู่ที่นี่ พี่น้องของคุณจะได้รับผลกระทบจากคุณเท่านั้น!”