ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 480

บทที่ 480

หลังจากรถซิกแทรกไปหลายครั้ง รถพวกนั้นก็รู้ทักษะการขับรถเป็นอย่างดี เพื่อที่จะจับตัวไป๋ยี่เฟย และฆ่าไป๋ยี่เฟย พวกเขาจอดรถเรียงกันเป็นเลขหนึ่ง รถทั้งสองคันขวางทางอยู่ ระหว่างรถคันหน้ากับคันหลังห่างกันเพียงไม่กี่เซนติเมตร

พวกเขาไม่เชื่อว่า ปิดขวางถนนให้ตาย และพวกเขายังจะสามารถผ่านไปได้!

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ไป๋ยี่เฟยคิดว่าพวกเขาไม่สามารถผ่านไปได้แล้วจริงๆ และเขาก็เตรียมพร้อมอยู่ในใจที่จะลงจากรถและต่อสู้อย่างหนัก

อย่างไรก็ตาม ฉากต่อไปทำให้เขาอึ้งไปเลย

ชายคนนั้นพูดกับเขาว่า “ยึดมั่นไว้ อย่าปล่อยมือ!”

จากนั้นชายคนดังกล่าวก็หยุดชั่วขณะ จากนั้นก็กระแทกคันเร่ง และรถก็พุ่งออกไปทันที

เมื่อเห็นฉากนี้ หัวใจของไป๋ยี่เฟยก็กระชับขึ้นอยู่ในลำคอทันที “เชี่ย! มึงแม่งมาช่วยกูหรือจะมาฆ่ากูกันแน่?”

ชายคนนั้นไม่ตอบเขา แต่บอกเขาด้วยการกระทำ

เนื่องจากการเหยียบคันเร่งอย่างกะทันหัน รถจึงพุ่งออกไปอย่างแรง และรถฝั่งตรงข้ามก็หยุดนิ่ง ซึ่งทำให้รถของพวกเขาพุ่งชนตรงไปยังรถที่อยู่ตรงข้ามทั้งสองคันออกไป

“ตูม!”

“แซ่บ..........”

รถคันที่มีไป๋ยี่เฟยฝ่าถนนออกมาเส้นหนึ่งจนได้ และรถทั้งสองคันที่ถูกชนก็พุ่งออกไปไกลมาก และหลังจากเลื่อนออกไปได้ระยะหนึ่งถึงหยุดลง

“เชี่ย!”

ไป๋ยี่เฟยเห็นรถคันข้างหน้าของเขาที่พุ่งออกไป และเมื่อถนนตรงหน้าเขาเปิดออกอีกครั้ง เขาก็ตกใจด้วยความไม่น่าเชื่อไปเลย

“พี่ แกมันสุดยอดมาก!”

นี่คือสิ่งที่ไป๋ยี่เฟยพูดออกมาจากใจจริง

คนที่มาดักรอพวกเขาก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“แม่งเอ้ยแบบนี้ก็ได้เหรอ?”

“ใครเป็นคนขับรถ ไป๋ยี่เฟยหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่หรอกมั้ง? มันแม่งอยากตายเหรอ?”

“พูดบ้าอะไรกัน ยังไม่รีบตามไปอีก!”

เมื่อพูดจบ รถธุรกิจเจ็ดแปดคันก็รีบหันทิศทางกลับ และไล่ตามพวกมันออกไป

รถธุรกิจคันข้างหน้าได้วิ่งออกไปไกลแล้ว คนข้างหลังพึ่งขับรถตามไปหลังจากตกใจ และเสียโอกาสที่ดีที่สุดในการไล่ตามทันมานานแล้ว

ไป๋ยี่เฟยเหลือบมองกระจกมองหลัง และพบว่ารถคันหลังขับมาไกลขึ้นเรื่อยๆ และในไม่นาน พวกเขาก็เข้าสู่บนทางหลวงไป

หลังจากขึ้นทางด่วนรถธุรกิจก็เร่งความเร็วขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ก็ทิ้งคนพวกนั้นไปไกลแล้วจริงๆ

ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจอย่างโล่งอก “พี่ ทักษะของคุณนั้นดีเยี่ยมจริงๆ”

ชายคนนั้นก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย “บอกตั้งแต่แรกแล้วว่า ผมเป็นนักแข่งรถ”

“ในขณะเดียวกัน ยังเป็นทหารรับจ้างอีกด้วย”

ไป๋ยี่เฟยหยุดชั่วคราว หันศีรษะและจ้องไปที่ชายคนนั้น “คุณไม่สามารถบอกผมได้ว่าคุณเป็นคนของใครจริงๆเหรอ?”

“นี่มันสำคัญเหรอ?” ชายคนนั้นถาม

ไป๋ยี่เฟยถามว่า “มันไม่สำคัญเหรอ?”

แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องสำคัญ ตอนนี้สี่ตระกูลใหญ่และสหพันธ์ธุรกิจในเมืองหลวง กำลังไล่ตามฆ่าเขา ไม่ มากกว่านั้น เพราะสหพันธ์ธุรกิจในเมืองหลวงได้กล่าวไว้ว่า ใครก็ตามที่ฆ่าไป๋หยุนเผิงได้ จะได้รับสิทธิ์ในการพัฒนาหลันเต่า

สิ่งนี้ต้องพูดกับตระกูลใหญ่ที่ร่ำรวยทั้งหมดในเมืองหลวง ดังนั้น นอกจากสี่ตระกูลใหญ่แล้ว ยังมีตระกูลที่ร่ำรวยอื่นๆในเมืองหลวงที่กำลังไล่ล่าเขา

ดังนั้น ผู้ที่อยู่เบื้องหลังการช่วยเหลือเขา จึงมีความสำคัญเป็นพิเศษ

แต่ไป๋ยี่เฟยไม่เชื่อว่าตระกูลใหญ่ในเมืองพวกนั้นจะมาช่วยเขา และอยู่ในเมืองเทียนเป่ย ยิ่งไม่มีใครยอมช่วยเขาเลย ดังนั้น ไป๋ยี่เฟยก็ไม่มีเงื่อนงำแม้แต่เล็กน้อยเลย

ชายคนนั้นไม่ได้ตอบว่าสำคัญหรือไม่ แต่กล่าวว่า “สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการกำจัดพวกเขา”

ชายคนนี้ดูเหมือนจะอยากถามว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเห็นเช่นนี้ แต่ก่อนที่เขาจะพูด รถของพวกเขาก็ถูกติดตามอีกครั้ง

“นั่งให้มั่นคง” ชายคนนั้นหมุนพวงมาลัย พร้อมเร่งเครื่อง

ในตอนนี้ ไป๋ยี่เฟยกล่าวว่า “หยุดรถ!”

ชายคนนั้นหยุดชั่วขณะ “คุณพูดว่าอะไรนะ?”

“ผมบอกว่า หยุดรถ!” ไป๋ยี่เฟยพูดด้วยเสียงเข้ม

ชายคนนั้นมองด้วยความไม่น่าเชื่อ “คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่? พวกเราสองคน หยุดรถก็คือไปหาที่ตายนะ!”

“ผมบอกว่า หยุดรถ!” ไป๋ยี่เฟยหันกลับมาทันที สายตาของเขาจ้องมองผู้ชายอย่างดุร้าย

หลังจากเห็นดวงตาของไป๋ยี่เฟยชายคนนั้นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ จากนั้นเขาก็ใจแข็ง และหยุดรถที่ข้างทาง

สถานที่แห่งนี้เพิ่งเข้าสู่เมืองเทียนเป่ย ในเขตชานเมือง แต่ก็อยู่ริมทะเลด้วย

หลังจากรถหยุด รถที่ตามมาด้านหลังก็หยุดลงเช่นกัน

ไป๋ยี่เฟยและชายคนนั้นลงจากรถ ส่วนอีกด้านหนึ่งก็ลงจากรถเช่นกัน

หลังลงจากรถฝั่งตรงข้ามแล้วเขาก็พาผู้หญิงคนหนึ่งลงจากรถ คือหลี่เสว่

“เสว่เอ๋อ!”

ไป๋ยี่เฟยตาแดงทันทีที่เห็นหลี่เสว่

เนื่องจากการถูกมัด และการต่อสู้ครั้งก่อน เสื้อผ้าและผมของหลี่เสว่จึงยุ่งเหยิงเล็กน้อย และใบหน้าของเธอก็ถูกตบด้วย มีลายนิ้วมือสีแดงสด

ในขณะนี้ และในที่สุดชายคนนั้นที่อยู่ข้างไป๋ยี่เฟยก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงมีท่าทีในตอนเมื่อกี้นี้ ทำไมถึงร้องขอให้หยุดรถ เพราะหลี่เสว่อยู่ในมือของพวกเขา

การแสดงออกของชายคนนั้นซับซ้อนเล็กน้อย เขามองไปที่ไป๋ยี่เฟย แล้วมองไปที่หลี่เสว่ พลางถอนหายใจอยู่ในใจ แน่นอนว่า การคาดเดาของเจ้านายนั้นถูกต้อง

เมื่อเห็นหลี่เสว่ร้องไห้ ไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกทุกข์ใจมากขึ้น และความโกรธในใจก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น เขาตะโกนเสียงดัง “คนที่พวกคุณจะจับคือผม ปล่อยเธอไปซะ!”