ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 487

บทที่ 487

เจ้าหกหันหลังให้ทุกคน “ผมก็แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้นจริงๆ”

“ผมแค่อยากจะรู้ว่า คุณเป็นคนของใคร?”

สัญชาตญาณบอกไป๋ยี่เฟยว่า เจ้านายที่อยู่เบื้องหลังบุคคลนี้จะเป็นกุญแจสำคัญ และเขาจะได้รู้ข้อมูลเพิ่มเติมมากขึ้น

เจ้าหกยังคงไม่พูด “คุณจะรู้ในอนาคตเอง”

หลังจากพูดจบ เจ้าหกก็จากไปโดยไม่หันกลับมามองเลย

ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วขณะที่เขาเฝ้าดูด้านหลังของเขา ก่อนที่เขาจะมีเวลาคิดเรื่องนี้ หลี่เสว่อยู่ข้างๆเขาก็เป็นลมอย่างกะทันหัน

ไป๋ยี่เฟยรีบเอื้อมมือไปอุ้มหลี่เสว่ “เสว่เอ๋อ!”

“หรือว่าเราขึ้นไปโดยตรง” ฉางเชี่ยวเห็นว่าไป๋ยี่เฟยกังวลมาก เขาจึงเสนอว่า

ไป๋ยี่เฟยก็มีความคิดแบบนี้เช่นกัน แต่จะขึ้นไปก็ต้องปีนเขา หลี่เสว่ที่เป็นลมจะขึ้นไปได้อย่างไร? ไม่ต้องพูดถึงไป๋ยี่เฟยเลย พวกเขาต่างก็ได้รับบาดเจ็บบนร่างกาย

ในขณะนี้ ไป๋หู่มองเห็นเรือในที่ระยะไกล

“เรือกำลังมาแล้ว”

หลังจากได้ยินเช่นนี้พวกไป๋ยี่เฟยก็มองไปฝั่งนู้น และก็เห็นเรือขนาดกลางลำหนึ่งจริงๆ มันเพียงพอที่จะจุคนได้มากกว่าสิบคน ไม่เพียงแค่นี้ เมื่อหลังจากเข้าไปใกล้แล้ว ดูเหมือนจะมีธงตั้งอยู่บนเรืออีกด้วย และบนธงก็มีคำๆหนึ่ง คือคำว่า ขวาง

เมื่อคนส่วนใหญ่เห็นคำนี้พวกเขาจะนึกถึงแต่ความหยิ่ง ความบ้าคลั่ง ฯลฯ แต่คงไม่มีใครคิดว่า คำนี้แสดงถึงองค์กรและอิทธิพลของไป๋ยี่เฟย

มีเพียงไป๋ยี่เฟยและคนกันเองเท่านั้นที่เข้าใจความหมายที่อยู่ในนั้น และในเวลาเดียวกัน ก็จะไม่ยอมให้คนอื่นรู้ว่าพวกเขาเป็นฝ่ายไหน และจะไม่เปิดเผยตัวตนของตัวเอง

ไป๋ยี่เฟยพอใจกับสิ่งนี้มาก แต่สิ่งที่น่าเป็นห่วงที่สุดในตอนนี้คือหลี่เสว่ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

หลังจากไม่กี่นาทีต่อมา จางหัวปินก็นำกลุ่มคนและเข้าใกล้มาพร้อมกับเรือ ก่อนจะพูดอะไร ไป๋ยี่เฟยก็พาหลี่เสว่ขึ้นเรือ และก็พูดกับจางหัวปินว่า “ติดต่อกับหนิววั่งเร็วเข้า แล้วกลับไปให้เร็วที่สุด!”

เมื่อจางหัวปินเห็นหลี่เสว่ที่เป็นลมไป แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันทีและโทรออก หลังจากที่ทุกคนขึ้นเรือแล้ว เขาก็สั่งให้เรือออกไปโดยเร็ว

...........

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ไป๋ยี่เฟยก็พาหลี่เสว่เข้าโรงพยาบาล และหนิววั่งก็พาคนมาเริ่มการตรวจสอบทันที

ไป๋ยี่เฟยให้เฉินอ้าวเจียวพาคนที่เหลือไปที่โรงพยาบาลโว่หลงเพื่อรับการรักษาและการพักฟื้นที่ดี และไป๋หู่กับสวีลั่งก็ตามกลับไปด้วย

หลังจากผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง หนิววั่งก็ออกมาแล้ว

“พี่หนิว ภรรยาของผมเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

หนิววั่งเหลือบมองไปที่ไป๋ยี่เฟย และพูดกับไป๋ยี่เฟยว่า “ไปที่ห้องทำงานกับผมสักหน่อย!”

ไป๋ยี่เฟยเห็นเช่นนี้ก็มีเสียงดัง 'กระหน่ำ' อยู่ในหัวใจของเขา และก็มีความรู้สึกที่ไม่ดีอยู่ในใจ

ในเวลาเดียวกัน และไป๋ยี่เฟยก็สงสัยมากเช่นกัน หลี่เสว่ได้รับบาดเจ็บแค่เพียงเล็กน้อยไม่ใช่หรือ? จะเป็นลมไปได้อย่างไร? หรือจะเป็นไปได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่จะถูกจับ?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หัวใจของไป๋ยี่เฟยก็สั่นเทา และความกลัวก็แผ่ซ่านไปทั่วหัวใจของไป๋ยี่เฟย

เมื่อเขามาถึงที่ทำงานของหนิววั่ง หนิววั่งก็มองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง และพูดว่า “ภรรยาน้องชายเคยทานยาอะไรมาก่อนไหม? ที่เกี่ยวกับการคุมกำเนิด”

“หมายความว่าอย่างไร?” ไป๋ยี่เฟยผงะ เขากับหลี่เสว่พึ่งคบกัน จำนวนครั้งก็สามารถนับได้ และไม่เคยคุมกำเนิดในแต่ละครั้ง ทำไมถึงถามคำถามนี้กับเขา?

หนิววั่งถอนหายใจ “ไม่มีอะไรผิดปกติกับร่างกายของภรรยาน้องชาย มีเพียงบาดแผลทางผิวหนังเล็กน้อยเท่านั้น แต่ว่า ตอนที่ผมตรวจสอบเหมือนว่าจะมีสารพิษอยู่ในร่างกายของเธอ สารพิษนี้ทำให้เธอไม่สามารถมีลูกได้ในตอนนี้”

“อะไรนะ?”

มีเสียงดังขึ้นอยู่ในสมองของไป๋ยี่เฟย “บูม” ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

“ภาวะที่ไม่สามารถมีบุตรงั้นเหรอ?” ไป๋ยี่เฟยรู้สึกหนาวใจ ไม่ใช่เพราะเขาไม่สามารถมีลูกได้ แต่เป็นเพราะหลี่เสว่ถูกวางยาโดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว

หนิววั่งถอนหายใจอีกครั้ง “สารพิษนี้แยกออกได้ไม่ง่าย เช่นเดียวกับพิษในครั้งที่แล้ว คือละลายได้ในเลือด หากอยากจะกำจัดมัน ก็ต้องหายาแก้พิษให้ได้”

หัวใจของไป๋ยี่เฟยหนักขึ้น เขาคิดอะไรบางอย่างได้ แต่ก็ไม่ได้สนใจมัน และถามว่า “เธอรู้เรื่องนี้หรือไม่?”

“ผมไม่ได้พูด” หนิววั่งส่ายหัว

ทันทีที่มาถึงที่ทางเดิน ก็ได้พบกับหลี่เฉียงตงและหลิวจื่อหยุนที่รีบมาหลังจากที่ได้ยินข่าว

หลิวจื่อหยุนระเบิดทันทีที่ได้เห็นไป๋ยี่เฟย

“ไป๋ยี่เฟย! คุณดูแลเสว่เอ๋อยังไง?”

“ทำไมเสว่เอ๋อถึงมาที่โรงพยาบาลอีกแล้ว”

“ไอ้ขยะ มึงทำให้เสว่เอ๋อได้รับบาดเจ็บครั้งแล้วครั้งเล่า มึงยังถือว่าเป็นผู้ชายอีกเหรอ?”

หลิวจื่อหยุนคำราม ด้วยน้ำตาในดวงตาของเธอ ถ้าไม่ใช่พยายามกลั้นมันเอาไว้ คาดว่าคงร้องไห้ออกมาแล้ว

หลี่เฉียงตงเดินตามข้างหลังของหลิวจื่อหยุนไป เขามองไปที่ไป๋ยี่เฟยอย่างซับซ้อน

ไป๋ยี่เฟยถูกหลิวจื่อหยุนดุด่าไปและไม่มีการตอบสนองใดๆ แต่หลังจากที่เขาเห็นหลี่เฉียงตงเขาก็โกรธขึ้นมาทันที

ไป๋ยี่เฟยผลักหลิวจื่อหยุนออกไป ทำให้หลิวจื่อหยุนเดินโซซัดโซเซ “ไป๋ยี่เฟย คุณทำอะไร? ตอนนี้คุณกล้าลงไม้ลงมือกับฉันแล้วหรือ?!”

อย่างไรก็ตามไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจหลิวจื่อหยุน แต่คว้าคอเสื้อของหลี่เฉียงตงไว้ “พ่อ บอกผมมา ว่าคุณรู้อะไรบ้าง? คุณรู้อะไรกันแน่?”

ตั้งแต่เริ่มต้น ก็คือหลี่เฉียงตงและหวังโหลวที่รับหลี่เสว่ไป นั่นหมายความว่าเขาต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และเตรียมไว้ก่อนล่วงหน้า

ในการไล่ล่าในวันนี้ เจ้าหกที่ปรากฏตัวช่วงกลาง และกลุ่มคนสุดท้ายที่มีปืนกลมือ ทุกคนมาช่วยเขา จนถึงตอนนี้ คนที่เขาคิดถึงนั้น มีเพียงหลี่เฉียงตงและไป๋หยุนเผิงเท่านั้น

ไป๋ยี่เฟยเดาว่า คนที่ถือปืนกลมือต้องได้รับการจัดมาโดยไป๋หยุนเผิง ถ้าอย่างนั้น เจ้าหกคนนั้น ก็จะเป็นได้แค่เป็นคนของหลี่เฉียงตงเท่านั้น

หลี่เฉียงตงไม่ได้คาดคิดว่าไป๋ยี่เฟยจะตื่นเต้นอย่างกะทันหันเช่นนี้ แต่หลี่เฉียงตงรู้สึกเพียงประหลาดใจเท่านั้น และการแสดงออกของเขาก็จางหายไป “ตอนนี้ยังบอกคุณไม่ได้”

ไป๋ยี่เฟยโกรธเต็มที่ “ไม่บอกผม คุณรู้ไหมว่า คุณไม่บอกผม เกือบทำให้เสว่เอ๋อตายไปแล้ว! เสว่เอ๋อเป็นลูกสาวแท้ๆของคุณ คุณเคยคิดบ้างไหม?”

หลังจากพูดจบ กำปั้นของไป๋ยี่เฟยก็ชูขึ้นมาแล้ว แต่ถูกหลิวจื่อหยุนดึงไว้ “คุณจะทำอะไร? แม้แต่พ่อตาของคุณก็จะทุบตีงั้นเหรอ?”

ไป๋ยี่เฟยสลัดหลิวจื่อหยุนออก “หุบปาก!”

หลิวจื่อหยุนถึงกับผงะ ไป๋ยี่เฟยไม่เคยปฏิบัติต่อเธอด้วยทัศนคติที่ไม่ดีเช่นนี้มาก่อน ซึ่งทำให้เธอสับสนเล็กน้อย