ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 488

บทที่ 488

ไป๋ยี่เฟยจ้องไปที่หลี่เฉียนตงอีกครั้ง ด้วยดวงตาแดงก่ำ “คุณว่ามาสิ! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

หลี่เฉียงตงยิ้มอย่างขมขื่น “ขอไปเยี่ยมดูเสว่เอ๋อก่อนได้ไหม?”

ดวงตาของไป๋ยี่เฟยมืดมนลง ทันใดนั้นก็ปล่อยมือ และยังผลักหลี่เฉียงตงไปทีหนึ่ง

หลิวจื่อหยุนตระหนักถึงว่ามีบางอย่างผิดปกติระหว่างทั้งสอง และก็งงงวยอยู่ครู่หนึ่ง และถามด้วยเสียงดังว่า “พวกคุณกำลังพูดถึงอะไรกันอยู่? คุณรู้ว่าเสว่เอ๋อจะมีอันตรายงั้นเหรอ? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

หลิวจื่อหยุนรู้สึกกังวลมากขึ้นเรื่อยๆในขณะที่เธอพูด หวังเป็นอย่างยิ่งว่าหลี่เฉียงตงจะบอกเธอว่าเกิดอะไรขึ้น

ไป๋ยี่เฟยใช้กำปั้นทุบเข้าที่กำแพง เขาไม่รู้สึกเจ็บแต่อย่างใด ตรงกันข้ามเขาไม่มีที่ให้ปลดปล่อยอารมณ์ ตราบใดที่เขานึกถึงคนที่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็ไม่เปิดเผยสักนิด ซึ่งนำไปสู่หลี่เสว่ได้รับบาดเจ็บ และถึงกับเป็นลมไป และมีความโกรธอย่างมากอยู่ในใจของเขา

หลี่เฉียงตงพูดกับหลิวจื่อหยุนอย่างใจเย็น “ไม่มีอะไร เราไปดูเสว่เอ๋อกันก่อน”

หลังจากรู้ว่าหลี่เฉียงตงอดทนมานานหลายปีแล้ว หลิวจื่อหยุนก็เชื่อฟังหลี่เฉียงตงมากขึ้น

หลี่เฉียงตงไม่ได้ให้คำตอบกับเธอ แต่เธอก็ปิดปากโดยจิตสำนึก และไม่ถามอะไรต่ออีกเลย

หลี่เฉียงตงและหลิวจื่อหยุนไปที่ห้องผู้ป่วยของหลี่เสว่ แต่ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่ข้างนอก และไม่พูดอะไรเลย

ในห้องผู้ป่วย หลี่เสว่นอนอยู่ในผ้าห่ม และน้ำตาไหลอย่างเงียบๆ

การที่มีบุตรไม่ได้เป็นเรื่องที่เจ็บปวดสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสูญเสียสิทธิ์ในการเป็นแม่ไป และยังสูญเสียความรักและการดูแลจากสามี และจากครอบครัวของสามีอีกด้วย

หลี่เสว่อยู่ที่นี่ สิ่งที่เธอกังวลมากที่สุดก็คือ ไป๋ยี่เฟยจะไม่เอาเธอเพราะเรื่องนี้หรือไม่?

เมื่อนึกถึงคำถามนี้ หัวใจของหลี่เสว่ก็บิดเบี้ยว แม้ว่าหัวใจของเธอจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน แต่ก็เปราะบางมากในขณะนี้

“เสียงประตู!”

เมื่อประตูเปิดออก หลี่เสว่คิดว่าไป๋ยี่เฟยมาแล้ว เธอจึงเช็ดน้ำตาทันที และแสร้งทำเป็นว่าหลับไปแล้ว

“เสว่เอ๋อ”

เมื่อหลิวจื่อหยุนเดินไปที่ข้างเตียง ก็กังวลอยู่ในใจมาก เมื่อเห็นว่าเธอกำลังหลับอยู่ ก็ค่อยๆก้าวเท้าไปโดยจิตสำนึก

หลี่เสว่ลืมตาขึ้นเมื่อเธอได้ยินเสียง “แม่?”

ในขณะที่เธอเรียกออกมา หลี่เสว่รู้สึกเสียใจอย่างมาก และอยากจะร้องไห้มาก แต่เธอไม่อยากให้พ่อแม่ของเธอต้องกังวล เธอจึงอดกลั้นไว้

หลิวจื่อหยุนนั่งอยู่ข้างเตียง “เสว่เอ๋อ คุณเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ฉันไม่เป็นไร” หลี่เสว่กล่าวด้วยบีบรอยยิ้มออกมา

หลิวจื่อหยุนจ้องมอง “ไม่เป็นไรที่ไหน? มาถึงที่โรงพยาบาลแล้ว ยังบอกว่าไม่เป็นไรอีก?”

“โทษไป๋ยี่เฟยทั้งหมด ปกป้องคุณไม่ได้ ปล่อยให้คุณมาที่โรงพยาบาลทุกครั้ง ไม่รู้เลยจริงๆว่าเขาเป็นสามีคนยังไง!” หลิวจื่อหยุนเริ่มบ่นอีกครั้ง

หลี่เสว่รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยหลังจากได้ยินเช่นนี้ “แม่.........”

“โอเคโอเค ฉันจะไม่พูดแล้ว” หลิวจื่อหยุนเห็นการแสดงออกของหลี่เสว่ก็รู้แล้วว่าเธอกำลังจะพูดแทนไป๋ยี่เฟยอีกแล้ว

หลี่เฉียงตงรอจนให้แม่ลูกสองคนพูดคุยกันพอสมควรแล้ว ถึงจะกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “เสว่เอ๋อ บอกพ่อมา คุณเป็นอะไรไป?”

หลี่เฉียงตงสมควรที่จะเป็นหลี่เฉียงตงจริงๆ ทั้งๆที่หลี่เสว่ก็กล่าวแล้วว่าไม่เป็นไร แต่หลี่เฉียงตงก็รู้ได้อย่างรวดเร็วหลังจากดูแล้ว ว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้นแน่นอน อย่างหนึ่งคือความบ้าคลั่งของไป๋ยี่เฟย ส่วนอีกอย่างคือรูปลักษณ์ของหลี่เสว่

หลิวจื่อหยุนถึงกับผงะ และตอบสนองกลับมา “เสว่เอ๋อ คุณมีเรื่องบางอย่างปิดบังเราอยู่ใช่ไหม? ไป๋ยี่เฟยกลั่นแกล้งคุณใช่ไหม? คุณบอกพวกเรามา พวกเราจะออกหน้าแทนคุณเอง!”

“ไม่ใช่” หลี่เสว่รีบส่ายหัวทันที จากนั้นก็มองไปที่หลี่เฉียงตง สายตาของหลี่เฉียงตงเหมือนจะจริงจังมาก หลี่เสว่ก็เลยต้องพูดอย่างเบาๆ “คุณหมอบอกว่า ในร่างกายของฉันมียาชนิดหนึ่ง ทำให้ฉัน...........มีลูกไม่ได้..............”

หลังจากพูดจบ หลี่เสว่ก็กัดริมฝีปากของเธอ กลั้นน้ำตาอย่างสุดความสามารถ เพื่อไม่ให้มันร่วงหล่นลงมา

หลิวจื่อหยุนและหลี่เฉียงตงตกตะลึงอยู่ในจุดนั้น

“อะไรนะ?”

ดวงตาของหลิวจื่อหยุนเบิกกว้าง และมองไปที่หลี่เสว่อย่างไม่น่าเชื่อ “คุณบอกว่า...........ไม่สามารถให้กำเนิดได้งั้นเหรอ?”

หลี่เสว่สำลักและพยักหน้า “อืม........”

“นี่........” ดวงตาทั้งคู่ของหลิวจื่อหยุนเกือบจะมืดมน และเป็นลมไป