ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 500

บทที่ 500

“เกิดอะไรขึ้น?”บังเอิญคนที่เป็นผู้นำทีมก็คือกู่หรงพอดี

พอกู่หรงหันไปเห็นไป๋ยี่เฟย ก็ขมวดคิ้วทันที เขาเห็นไป๋ยี่เฟย ดูท่าไม่ดี แถมยังมีเลือดออกมาอีก

ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วอยู่ตลอด ข้างหลังมีเสียงร้องเจ็บปวดดังออกมาอย่างไม่หยุดไม่หย่อน ยังสามารถรู้สึกถึงเลือดอุ่นๆค่อยๆไหลออกมาอย่างชัดเจน

หลี่เสว่ที่อยู่ข้างหลังจับแขนของไป๋ยี่เฟยด้วยความสั่นกลัว“ไป๋ยี่เฟย คุณเป็นยังไงบ้าง? ทำไมคุณถึงโง่ขนาดนี้? ทำไมต้องพุ่งเข้ามาด้วย?”

ไป๋ยี่เฟยเอนหัวเล็กน้อย พูดขึ้นด้วยเสียงเบาๆ“ผมเป็นสามีของคุณ การมาปกป้องคุณเป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้ว”

พูดจบ เพื่อที่จะไม่ให้หลี่เสว่เป็นห่วง ไป๋ยี่เฟยจึงพูดยิ้มๆ“เมื่อตะกี้สามีของคุณเท่ไหมล่ะ?”

หลังจากที่หลี่เสว่ได้ฟังแบบนั้น ตาที่แดงก่อนหน้านี้ก็อดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว น้ำตาไหลออกมาจากหัวตาอย่างอดไม่ได้“ฮื้อๆ……”

ด้านนั้น ตำรวจทั้งสองนายกำราบหวงเหว่ยที่ถือมีดไว้ในมือลงได้แล้ว เขาถูกใส่กุญแจข้อมือเอาไว้

ในเวลานี้เองหวงเหว่ยก็ได้สติกลับมา พอนึกถึงการกระทำที่ตัวเองทำเมื่อตะกี้ ก็สั่นไปทั้งตัว พูดขึ้นด้วยสีหน้าอมทุกข์“คุณตำรวจ มันเป็นเข้าใจผิดกันครับ เป็นการเข้าใจผิดกัน……”

กู่หรงเดินตรงเข้าไป มองหวงเหว่ยด้วยใบหน้าไร้ซึ้งอารมณ์ใดๆ“เป็นการเข้าใจผิดหรือไม่นั้น เดี๋ยวพากลับไปก็รู้แล้ว”

“พาตัวไป！”กู่หรงกวักมือ ตำรวจสองนายก็พาตัวหวงเหว่ยที่สั่นไปทั้งตัว ใบหน้าเศร้าโศกขึ้นรถตำรวจไป

กู่หรงให้คนตามประกบไป แล้วหันมาพูดปลอบคนบริเวณแถวนั้น ก่อนจะเดินไปดูไป๋ยี่เฟย

“เรียกรถพยาบาลไหม?”กู่หรงพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ

หลี่เสว่ได้ยินเสียง ก็นิ่งชะงักไป จากนั้นก็ก้มหัวลงมองอย่างรวดเร็ว ควานหามือถือในกระเป๋าของตัวเอง เธอนี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ เก่งแต่ร้องไห้ ไม่คิดว่าจะลืมเรียกรถพยาบาลไปซะสนิทแบบนี้

ไป๋ยี่เฟยเห็นแบบนี้ก็กุมมือของเธออย่างหมดหนทาง“พวกเราขับรถไปโรงพยาบาลกันเองก็ได้ ไม่ต้องเรียกรถพยาบาลหรอก”

พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็หันไปพูดกับกู่หรง“ขอบคุณมาก”

“นี่เป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้ว”กู่หรงตอบกลับอย่างนิ่งๆ“พวกเราไปโรงพยาบาลก่อน เดี๋ยวค่อยไปลงบันทึกประจำวัน”

“ได้”ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าตอบรับ

กู่หรงมองพวกเขา ก่อนจะจากไป

มาถึงโรงพยาบาล หนิววั่งเป็นคนจัดการทำแผลให้กับไป๋ยี่เฟยด้วยตัวเอง

พอหนิววั่งเห็นบาดแผลนี้ ก็ทำแผลไปพลาง พร้อมกับพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง“ไม่รู้จริงๆว่านี่มันครั้งที่เท่าไรแล้วที่มาทำแผลให้กับคุณ คุณนี่ชอบทำให้คนเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ”

ไป๋ยี่เฟยยิ้มๆ“ผมกลับคิดว่า ปัญหามันอยู่ที่สถานการณ์ในตอนนั้นมันไม่เอื้ออำนวยนี่นา”

ทั้งสองคนมาถึงยังอีกชั้นหนึ่งของตึก มาถึงห้องผู้ป่วยของฉินหัว

ในห้องผู้ป่วย ไม่แปลกใจที่เห็นโจวฉวี่เอ๋ออยู่ด้วย

“พวกคุณมาแล้ว?”โจวฉวี่เอ๋อทำตัวตามปกติ

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า เดินมาข้างๆเตียง มองฉินหัวที่อยู่บนเตียง เทียบกับเมื่อก่อนแล้ว สีหน้าของฉินหัวดูไม่ต่างอะไรจากคนปกติทั่วไปแล้ว บาดแผลก็หายดีแล้ว ดูเหมือนคนกำลังนอนหลับอยู่เท่านั้น

แต่พวกเขารู้ดี ฉินหัวมีสติอยู่ แต่ขยับไม่ได้

โจวฉวี่เอ๋อดูเหมือนว่าจะชินกับการดูแลฉินหัว แถมชินแล้วกับพูดเองตอบเองกับฉินหัว“ช่วงนี้เขาดีขึ้นมากแล้ว ฉันรู้สึกได้”

“อื้อ”ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่ทั้งสองคนทำได้แค่พยักหน้าตอบรับ แต่กลับรู้สึกหน่วงๆอยู่ภายในใจไม่น้อย

ไป๋ยี่เฟยกับหลี่เสว่นั่งอยู่ในห้องผู้ป่วยต่ออีกหนึ่งชั่วโมงแล้วจึงค่อยกลับบ้าน

ก่อนจะจากไป ไป๋ยี่เฟยก็ถามโจวฉวี่เอ๋อ“คุณอยากจะไปทำงานที่บริษัทของหลี่เสว่ไหม?”

“ฉัน……จะคิดดูแล้วกัน！”โจวฉวี่เอ๋อไม่ได้ปฏิเสธเหมือนกับเมื่อก่อน เพราะว่าเธอรู้ดี ว่าเธอจะเอาแต่พึ่งพาไป๋ยี่เฟยไปตลอดแบบนี้ไม่ได้ เธอต้องหาเงินด้วยตัวเอง ดังนั้นจึงจะต้องมีงานทำ

หลังจากจากไปแล้ว ทั้งสองคนก็ไปลงบันทึกประจำวันที่สถานีตำรวจ แล้วจึงกลับบ้านไปด้วยกัน