ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 523

บทที่ 523

เย่ฮวนวางแก้วไวน์ลง แล้วมองไปบนท้องฟ้าและทะเล น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความกลุ้มใจอย่างเห็นได้ชัด

"ตระกูลเย่มีพี่น้องผู้ชายทั้งหมดสี่คนด้วยกัน"

"พ่อของผมเป็นลูกคนโต และเป็นทายาทของตระกูลเย่คนต่อไป"

"แต่ หลังจากที่ปู่ของผมสละตำแหน่ง พ่อของผมก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ และทั้งร่างกายของเขาก็เป็นอัมพาต ส่วนแม่ของผมได้รับการกระทบอย่างแรงร่างกายจึงซีดมาก"

"ผ่านไปไม่นานมาก คุณปู่ของผมก็ล้มป่วยด้วย"

"เฮ้อ..."

"เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นภายในเดือนเดียว มันบังเอิญเกินไปว่าไหม?"

หลังจากพูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็พยักหน้า "จริงด้วย"

ความจริงแล้วไป๋ยี่เฟยก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่า นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอะไร แต่เป็นเรื่องที่มีเจตนาจงใจ

ตระกูลใหญ่อย่างตระกูลเย่ การแย่งชิงตำแหน่งทายาทกับตำแหน่งจักรพรรดิในสมัยโบราณก็เหมือนกัน เพื่อตำแหน่งนั้นแล้ว ในสายตาของพวกเขาครอบครัว ไม่ได้สำคัญอะไรเลย

แต่ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องภายในตระกูลเย่ และไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับตัวเขา

เย่ฮวนบอกว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ความจริงแล้วเขากลับรู้ดีอยู่แก่ใจมากกว่ามันจะเป็นเรื่องบังเอิญได้ยังไงกัน?

เย่ฮวนยิ้มอย่างเศร้าสลด "หลังจากนั้น ทุกคนที่สนับสนุนพ่อของผมก็สนับสนุนอาสองและอาสามของผมแล้วและครอบครัวของผมก็ไม่ได้มีชีวิตที่สงบสุขอีกเลย”

"และผม ก็โดนพี่น้องเกือบทั้งหมดขับไล่ กระทั่งหุ้นของตระกูลเย่ก็โดนพวกเขาหลายคนแบ่งกัน"

"พวกเขายังหานามแฝงของหมอชื่อดังกำจัดพ่อผม และตอดกินตระกูลเย่ แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง"

ไป๋ยี่เฟยฟังแล้ว ก็ถามอย่างสงสัยว่า "ด้วยความสามารถในปัจจุบันของคุณ ควรจะสามารถโต้กลับได้ถึงจะถูก"

"คิดว่าผมไม่อยากทำงั้นเหรอ?" เย่ฮวนมองไป๋ยี่เฟยอย่างเย็นชา แล้วหันกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับยิ้มเจื่อนๆแล้วพูดว่า "แต่ผมก็ยังมีพ่อกับแม่อยู่"

"แล้วถ้าพวกสุนัขจนตรอกนั้นแก้แค้นพ่อแม่ผมล่ะจะต้องทำยังไง?"

ไป๋ยี่เฟยหยุดนิ่งไปเล็กน้อย จากนั้นจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ

ชีวิตในโลกนี้ มักจะมีความกังวลและมักจะมีไม่กี่คนที่คุณให้ความสำคัญ

อย่างเช่นเขาคนที่เขาใส่ใจที่สุดคือหลี่เสว่และแม่กับน้องสาวตัวเอง

ไป๋ยี่เฟยมองเย่ฮวนอย่างเงียบๆ แล้วถามว่า "แล้วหลังจากนั้นล่ะ?”

"เฮ้อ..." เย่ฮวนหัวเราะเยาะตัวเอง แล้วพูดอีกว่า "อาสี่บอกว่า ผมควรออกจากเมืองหลวงไป เพราะถ้าอยู่ในเมืองหลวงต่อไปคงจะถูกกดดันอยู่ตลอด”

"และคงจะหาสิ่งที่เรียกว่าความจริงไม่พบ และยิ่งแก้แค้นให้พ่อแม่ไม่ได้ ดังนั้น ด้วยความช่วยเหลือของอาสี่ผมจึงออกจากเมืองหลวงมายังเป่ยไห่"

"ค่อยๆ ใช้ความสัมพันธ์ของลุงสี่ ตั้งหลักมั่นคงในเป่ยไห่ และผม ก็คอยช่วยเหลืออาสี่เช่นกัน จนกลายเป็นผู้นำตระกูลเย่คนใหม่"

สีหน้าของเย่ฮวนเรียบเฉย แต่ไป๋ยี่เฟย กลับรู้สึกว่า มีร่องรอยของความหนาวเย็นมากกว่าเมื่อครู่

ไป๋ยี่เฟยคิดไปคิดมา ก็อดทอดถอนใจไม่ได้ แต่ก็กลับสงสัยว่า "เรื่องพวกนี้เกี่ยวอะไรกับการแต่งงานกับเฝิงเซียนเซียนด้วยล่ะ?”

เย่ฮวนไม่ได้หันกลับไปมอง เพียงแต่พูดอย่างเฉยชาว่า "เฝิงเซียนเซียนเรียนจบจากโรงเรียนแพทย์ และหลังจากเรียนจบก็ไปทำงานที่โรงพยาบาล”

ไป๋ยี่เฟยได้ยินดังนั้นก็คิดบางอย่างขึ้นได้ทันที "หล่อนดูแลพ่อคุณงั้นเหรอ?”

"อืม"

ไป๋ยี่เฟยยังไม่เข้าใจ "เป็นเพราะเรื่องนี้คุณจึงต้องแต่งงานกับหล่อน? หรือว่า คุณชอบหล่อน?”

เย่ฮวนส่ายหน้า แล้วพูดต่ออย่างหวนคิดว่า "นักศึกษาจบใหม่ไม่สามารถเข้ามาดูแลพ่อผมได้ และอาสองฉันก็เป็นคนจัดการเอง”

"หล่อนสันนิษฐานแล้วก็รู้เอง ดังนั้นหล่อนจึงตั้งใจดูแลพ่อผมมาก ถึงแม้จะทำผิดพลาดเป็นครั้งคราว แต่หล่อนก็ตั้งใจมาก และป้อนยาให้พ่อผมอย่างตั้งใจ ทำอาหารอย่างตั้งใจ และอ่านหนังสือพิมพ์ให้พ่อผมฟังอย่างตั้งใจ..."

"ผมจำได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่ง หล่อนไม่ระวังทำแก้วน้ำตกลงพื้น ทั้งน้ำและเศษแก้วก็กระเด็นไปบนพื้น และบังเอิญผมเห็นเข้า หล่อนกลัวว่าผมจะดุ จึงรีบใช้มือของหล่อนทำความสะอาดอย่างเร่งรีบ และโดนกระจกบาดมือ"

"พอดีแม่บอกว่าถึงเวลากินยาแล้ว ผมจึงไม่ได้สนใจหล่อน และไปหายา แต่เพราะไม่ค่อยได้อยู่ที่โรงพยาบาลบ่อยมาก เลยไม่รู้ว่ายาอยู่ที่ไหน ซึ่งในตอนนั้นผมเองก็ทั้งรีบทั้งโกรธ จึงตะโกนเรียกเฝิงเซียนเซียนโดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น"

"ทันทีที่หล่อนได้ยินเสียงของผม ก็รีบยกน้ำแก้วหนึ่งพร้อมกับถือยาไว้ในมือแล้ววิ่งมา"

"ผมเห็นเลือดบนแก้วน้ำหยดหนึ่งค่อยๆไหลลงและตามมาด้วยหยดที่สอง หยดที่สาม..."

"ในตอนนั้นเองตาผมก็แดงและจมูกก็เริ่มแสบ"