ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 592

บทที่ 592

สวีลั่งยังคงมีท่าทีเช่นเดิม “นั่นก็ไม่ได้เหมือนกัน!”

ไป๋ยี่เฟยสีหน้าเคร่งขรึม “คำพูดฉันคือที่สุด!”

ทุกคนรู้ดีว่าเรื่องนี้อันตรายมาก แต่ไม่ใช่อันตรายก็ไม่ไปทำเสียแล้ว เรื่องนี้จำเป็นต้องไปทำ

ไม่อย่างนั้น ภายหลังพอคนที่ไล่ตามมาถึงที่นี่ เปิดฉากยิงได้ทุกเมื่อ ทุกคนก็ต้องตายกันหมด

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้อยากไปเสี่ยงอันตราย แต่ถ้าเขาไม่ไป แล้วใครจะไป?

พวกไป๋หู่กับสวีลั่ง ติดตามตัวเขามานานขนาดนี้ เขาเห็นพวกนั้นเป็นพี่น้องมานานแล้ว เหมือนกับฉินหัว ดังนั้น เขาจึงไม่ต้องการให้พวกเขาไปเสี่ยงอันตราย

หากมีคนคนใดคนหนึ่งในหมู่พวกเขาต้องมาตายเพราะตัวเอง คงจะทำให้ไป๋ยี่เฟยรู้สึกผิดไปตลอด

และหากให้ลูกเรือที่ไม่เกี่ยวข้องเหล่านั้นไป แล้วเขามีสิทธิ์อะไรกันเล่า?

สวีลั่งเองก็ไม่ใช่คนไม่รู้ความ เขารู้ว่าที่ไป๋ยี่เฟยพูดมานั้นถูก สุดท้ายจึงได้แต่กัดฟัน ไม่พูดอะไรอีก

ส่วนลูกเรือเหล่านั้น ต่างมองหน้ากันไปมา ไม่มีใครส่งเสียง

ความแตกต่างที่เห็นได้ชัดเจนของสวีลั่งกับไป๋ยี่เฟยได้ก่อตัวขึ้น

ไป๋ยี่เฟยเองก็รู้ว่า ไม่อาจฝืนใจใคร แต่ก็ไร้วิธี จึงได้แต่พูดว่า “ผมรู้ว่าเรื่องนี้มันอันตราย ทำให้เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของทุกคน หากตัวผมขับเรือเป็นล่ะก็ จะต้องถามทุกคนอยู่ตรงนี้ไปทำไม?”

“แต่ผมขับเรือไม่เป็น ดังนั้นจึงจำเป็นต้องมีคนที่ขับเรือเป็นตามไปกับผมด้วย”

“ผมขอสัญญาไว้ตรงนี้ คนที่ตามไปกับผม หากรอดกลับมา ผมขอมอบเงินเป็นรางวัลให้เขาสิบล้าน หากโชคร้ายพบหายนะ ผมจะชดเชยให้กับครอบครัวเขาห้าสิบล้าน”

สิ้นคำ ทุกคนต่างมองกันไป มองกันมา

เผชิญหน้ากับเงินทองมหาศาลอันแสนเย้ายวนใจ จึงรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมาบ้าง

แต่นี่เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย แม้จะเสนอราคาขนาดนี้ ก็ยังคงไม่มีใครก้าวออกมา

ตอนที่ไป๋ยี่เฟยกำลังร้อนใจและสิ้นหวังอยู่นั้น กัปตันเรืออายุห้าสิบก็ถอนหายใจออกมา กล่าวว่า “ให้ผมไปกับคุณเถอะ”

“พวกเขาอายุยังน้อย ผมมันไม่เหมือนกัน ห้าสิบกว่าแล้ว”

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้าอย่างหนักแน่น “เชิญ”

กัปตันเรือขึ้นเรืออีกครั้ง ไป๋ยี่เฟยตามไปที่ห้องโดยสารเรือกับเขา

“พลั่ก!”

สวีลั่งสับเข้าที่หลังคอของไป๋ยี่เฟย ต่อมาไป๋ยี่เฟยที่ไม่ได้ระวังตัวใดๆ ก็สลบไปทันที

“พี่ใหญ่ไป๋!” หยางหลินร้องเสียงหลง

ทุกคนที่เห็นฉากนี้ต่างชะงักนิ่งกันหมด

คนที่มีดวงทางด้านลอบโจมตีคือสวีลั่ง หากเปลี่ยนเป็นไป๋หู่ บางทีก็ไม่แน่ว่าจะสำเร็จ

หยางหลินแย่งไป๋ยี่เฟยที่อยู่ในมือสวีลั่งมา ถามว่า “คุณทำอะไร?”

สวีลั่งถือโอกาสมอบไป๋ยี่เฟยให้หยางหลินเสียเลย กล่าวเสียงเรียบว่า “พาเขากลับไป ฉันจะไปเอง”

“ฉันกับเขาไม่เหมือนกัน เขามีภรรยา มีครอบครัว และยังมีพี่น้องที่พร้อมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายร่วมกับเขา ส่วนฉัน ไม่มีอะไร”

จู่ๆ สวีลั่งก็ยิ้มออกมา “หากเขาตาย จะมีคนมากมายที่เสียใจ หากฉันตาย......คงไม่มีใครสนใจ”

“ดังนั้น ฉันจะไปเอง”

สิ้นคำ สวีลั่งหมุนตัวอย่างแน่วแน่ เดินเข้าไปที่ห้องโดยสารเรือ

ทว่า คำพูดของสวีลั่ง กลับทำให้หยางเฉียวสะเทือนใจ

จู่ๆ เธอก็คิดถึงตัวเองขึ้นมา คิดแล้ว หากตัวเองตายอยู่ที่เมืองหลันแล้ว เกรงว่าคงมีเพียงน้องชายที่เสียใจ ส่วนคนอื่นๆ คงไม่มีใครสนใจ

คำพูดประโยคนี้ของสวีลั่ง ไม่มีความรู้สึกอะไร แต่ที่พูดมาล้วนเป็นความจริง บางที คงมีเพียงไป๋ยี่เฟยที่เสียใจเพื่อเขา นอกจากนี้แล้ว ก็ไม่มีใครสนใจอีก

เพราะคำพูดประโยคนี้ หยางเฉียวจึงเกิดความรู้สึกร่วมกับสวีลั่ง หัวใจจึงอดที่จะเต้นรัวเร็วขึ้นมาอย่างอัตโนมัติไม่ได้

“พี่ใหญ่สวี!” จู่ๆ หยางเฉียวก็ร้องเรียกออกมา

สวีลั่งที่ก้าวเท้าเข้าไปในห้องโดยสารหยุดชะงัก

หยางเฉียวร้องตะโกนต่อว่า “พี่ใหญ่สวี คุณต้องรอดกลับมานะ ฉันจะรอคุณกลับมา”

ชั่วขณะนี้ หยางเฉียวกล้าหาญหาใดเปรียบ โยนความเขินอายและขี้เกรงใจเหล่านั้นทิ้งไป ร้องตะโกนออกมาอย่างกล้าหาญ