ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 597

บทที่ 597

ไป๋ยี่เฟยได้ยิน ก็หมุนตัว ถึงสังเกตเห็นว่า มือปืนสี่คนนั้นที่คอยคุ้มกันหลี่เสว่ ได้ชักปืนออกมาแล้ว โดยเล็งไปที่อาอู่

จากนั้นไป๋ยี่เฟยก็มองไปที่หลี่เสว่ ลอบส่งซิกให้เธอ หลี่เสว่พยักหน้าอย่างเข้าใจ กล่าวเสียงเบากับคนทั้งสี่นั่น “เก็บปืน”

พูดเหมือนอย่างที่เต้าจ่างพูด ที่นี่เป็นท่าเรือ มีคนมากมายมองอยู่ และยังมีกล้องวงจรปิด

หากยิง จะต้องเกิดเสียงดังขึ้น

เวลานี้ไป๋ยี่เฟยกลุ้มใจเหลือคณา เขาไม่อาจให้ฉีฉีถูกอาอู่พาตัวไปได้จริงๆ!

เวลานี้เอง มีคนคนหนึ่งเดินออกมา ขวางอยู่ตรงหน้าอาอู่

“ด้านในไม่มีคนที่นายกำลังตามหา”

สิ้นคำ สายตาของทุกคนต่างมองไปที่เฉินอ้าวเจียว ใบหน้าขึงขัง ขวางอยู่ตรงหน้าอาอู่

หลังอาอู่เห็นเฉินอ้าวเจียวก็ชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นก็หยุดฝีเท้าลง

ไป๋ยี่เฟยประหลาดใจเล็กน้อย ดูท่าทางอาอู่ เหมือนกับรู้จักเฉินอ้าวเจียว อีกทั้งยังสนใจเฉินอ้าวเจียวมากอีกด้วย

ทางด้านเต้าจ่างเองก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยเช่นกัน ราวกับเขาก็รู้จักด้วย

ในภาพจำของไป๋ยี่เฟย ฝีมือการต่อสู้ของเฉินอ้าวเจียวน่าจะต่างกับพวกไป๋หู่ไม่มาก แต่ทำไมตอนนี้ถึงทำให้อาอู่หยุดอยู่ตรงหน้าเขาเช่นนี้ได้?

ชั่วขณะนี้ สายตาของทุกคนต่างพร้อมกันจับจ้องไปที่บุคคลทั้งสอง บรรยากาศก็เงียบเชียบลงเช่นกัน

อาอู่เป็นคนเอ่ยปากขึ้นมาก่อน “ที่แท้ก็เป็นศิษย์พี่นี่เอง!”

เฉินอ้าวเจียงสีหน้าราบเรียบ กล่าวอีกครั้งว่า “ที่นี่ไม่มีคนที่นายตามหา”

อาอู่กลับไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงเอ่ยเสียงเรียบว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วทำไมไม่ให้ผมเข้าไปค้นดูล่ะ?”

เฉินอ้าวเจียวไม่เอ่ยอะไร ยืนอยู่ตรงนั้น มองอาอู่ และไม่หลีกทางให้ด้วย

อาอู่เห็นเช่นนี้ก็เคร่งขรึมขึ้นมา แต่เขาไม่มีความคิดจะลงมือกับเฉินอ้าวเจียว เพียงแค่มองไปที่เต้าจ่าง กล่าวเสียงค่อยว่า “จริงอยู่ที่ผมสู้คุณไม่ได้ แต่คุณก็สู้ศิษย์พี่ใหญ่ไม่ได้เช่นกัน”

“เกือบจะบรรลุแล้วล่ะ!”

ไป๋ยี่เฟยได้ยินก็ตกตะลึงไปทันที หรี่ตามองไปที่สวีลั่ง

เมื่อกี้อาอู่ใช้แค่กระบวนท่าเดียวก็โยนไป๋หู่กับสวีลั่งทิ้งไปได้ แต่เขาบอกว่า เขาสู้เฉินอ้าวเจียวไม่ได้

หมายความว่าเฉินอ้าวเจียวเก่งกว่าอาอู่ ไม่ใช่อย่างที่เขาคิดโดยสิ้นเชิง

เฉินอ้าวเจียวกำลังเก็บงำฝีมือตัวเองต่อหน้าเขา

นี่เป็นเพราะอะไร?

ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วโดยสัญชาตญาณ เดิมเฉินอ้าวเจียวก็แตกต่างจากคนทั่วไป เขาจัดตั้งองค์กรขวางซาเพื่อไป๋ยี่เฟย หากเฉินอ้าวเจียวมีใจแปรพักตร์ อย่างนั้น......

เวลานี้ ลูกเรือที่อยู่บนเรือเดินออกมาแล้ว

พวกเขาเดินไปที่กระดานเงินเพื่อจะลงจากเรือ กลับเห็นสถานการณ์ในตอนนี้เข้า จึงทึ่มทื่อไปชั่วขณะ

เฉินอ้าวเจียวเห็นเช่นนี้ก็หันข้างเล็กน้อย เหมือนพยักหน้าให้ลูกเรือเหล่านั้น

พวกลูกเรือเห็นเช่นนี้ก็ได้แต่เดินลงไปอย่างระแวดระวัง

ทว่า พอเดินไปถึงหน้าอาอู่ กลับถูกขวางไว้อีกครั้ง

เฉินอ้าวเจียวกล่าวเสียงเรียบ “ลูกเรือของเรืออีกลำ ปล่อยพวกเขาไป”

อาอู่หันศีรษะไปมองเต้าจ่าง เต้าจ่างพยักหน้าเล็กน้อย

อาอู่เบี่ยงกายให้ พวกลูกเรือจึงเดินผ่านข้างกายอาอู่ไป

ทว่าพอหลังจากลูกเรือเหล่านี้ขึ้นไปบนกระดานหมดแล้ว จู่ๆ อาอู่ ก็ยกเท้าถีบ กระดานจึงสั่นขึ้นมาทันที

พวกลูกเรือก็โยกซ้ายขวาไปตามแรงสั่น

แต่หนึ่งในนั้นมีลูกเรือคนหนึ่งโยกตัวแรงและเด่นชัดมาก

อาอู่มองไปที่ลูกเรือคนนั้นทันที

จากนั้น ก็ร้องอย่างตกใจ

“โอ๊ย!”

ลูกเรือคนนั้นเท้าลื่นลงไป ทรงตัวไม่อยู่ พลัดตกลงจากกระดานทันที