ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 599

บทที่ 599

“พวกเต้าจ่างกับฉีฉี อยากมาขวางคนกลุ่มนั้นของนาย”

“ในบรรดาคนกลุ่มนี้ เต้าจ่างเป็นคนที่เก่งกาจและอันตรายที่สุด กำลังของนายในตอนนี้ อย่าว่าแต่เต้าจ่างเลย ต่อให้เป็นน้องชายที่ตามนายทุกคน ก็ยังห่างชั้นอีกไกล”

อันที่จริงเฉินอ้าวเจียวบอกหลายครั้งแล้ว โดยเผยข้อความบางส่วนให้ไป๋ยี่เฟยฟังเป็นนัยๆ

ไป๋ยี่เฟยได้ยินก็กล่าวอย่างแปลกใจ “ไป๋เซี่ยว?”

เฉินอ้าวเจียวพยักหน้า ตอบเสียงต่ำ “ข้างกายเขามีคนชื่อจิงหลัวอยู่ ฉันสู้เขาไม่ได้”

สิ้นคำ ไป๋ยี่เฟยก็เข้าใจ

จู่ๆ ไป๋ยี่เฟยก็นึกได้ ตอนนั้นหลังฆ่าฉุงโยวเวยแล้ว หลี่เสว่ก็ไปเมืองหลวงเพื่อขอความช่วยเหลือจากตระกูลไป๋ ต่อมาประสบกับอันตราย ถูกคนช่วยชีวิตไว้ และคนนั้นก็คือจิงหลัว

เวลานี้ เฉินอ้าวเจียวกล่าวเสริมว่า “คนอย่างไป๋เซี่ยวความคิดลึกซึ้ง ไม่ว่านายจะใช้แผนการหรือเล่นซึ่งหน้ากับเขา ก็ไม่ใช่คู่มือเขาอยู่ดี”

ไป๋ยี่เฟยหลุบตาไม่พูดจา

แต่เพียงไม่นาน ไป๋ยี่เฟยก็ไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก “อย่างนั้นก่อนหน้านี้เพราะอะไรตอนที่จะฆ่าฉัน เขาถึงไม่ส่งจิงหลัวมา? จะต้องวางยาพิษฉันทำไม?”

เฉินอ้าวเจียวตอบ “มาสิ แต่ถูกคนตีกลับไป”

พอได้ยิน ไป๋ยี่เฟยพลันตระหนกวาบ

ฝีมือของเฉินอ้าวเจียวแข็งแกร่งกว่าอาอู่ กลับสู้จิงหลัวไม่ได้ แล้วจิงหลัว ถูกคนตีกลับไป?

นี่......

นี่มันฝีมือต่างกันขนาดไหนกันแน่?

เวลานี้ จู่ๆ เฉินอ้าวเจียวก็กล่าวว่า “เพื่อนนายคนนั้นไงที่ชื่อฉินหัว”

ไป๋ยี่เฟยพลันตกตะลึงตาค้าง “นายหมายความว่า ฉินหัวยังเก่งกว่านายอีก?”

“ใช่” เฉินอ้าวเจียวพยักหน้ายอมรับ “ตอนนั้นฉันเคยแอบสังเกตเขา กลิ่นอายบนตัวเขา น่าจะใกล้เคียงกับเต้าจ่าง”

ไป๋ยี่เฟยคิดถึงฉินหัว ในใจรู้สึกเสียใจขึ้นมา แต่ก็ตกใจด้วยเช่นกัน ฉินหัวถึงกับเป็นยอดฝีมือขนาดนี้!

“ต่อมามีไป๋หยุนเผิงเขามาพัวพัน ไป๋เซี่ยวไม่กล้าลงมืออย่างโจ่งแจ้ง ทุกครั้งจึงเป็นการลงมืออย่างลับๆ แทน และจิงหลัวก็ไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย” เฉินอ้าวเจียวกล่าวเสียงต่ำ “อีกทั้ง อาการบาดเจ็บของฉินหัวน่าจะไม่ร้ายแรงขนาดนั้น”

“หมายความว่ายังไง?” ไป๋ยี่เฟยถามอย่างแปลกใจ

“ด้วยฝีมือของฉินหัว ภายใต้สถานการณ์เช่นนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะหลบไม่พ้น ต่อให้เป็นการพานายไปด้วย ก็ไม่มีปัญหาเลย เพราะการหลบหลีกอันตรายคือความสามารถของเขา

“แต่เขากลับบาดเจ็บหนักขนาดนั้น......จึงรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง”

“ก็อก ก็อก......”

พูดจบ ประตูก็ถูกเคาะเสียงดัง

หลี่เสว่สวมชุดคนไข้เดินเข้ามา

เฉินอ้าวเจียวเห็นเช่นนี้ก็ไม่พูดมากอีก พยักหน้าให้หลี่เสว่ “ฉันออกไปก่อนนะ”

เวลานี้ไป๋ยี่เฟยยังคิดถึงคำพูดที่เฉินอ้าวเจียวพูดเมื่อสักครู่ จึงไม่ได้สนใจเฉินอ้าวเจียว

พอเฉินอ้าวเจียวออกไป ไป๋ยี่เฟยก็มองเห็นหลี่เสว่ จู่ๆ ก็หวาดกลัวขึ้นมา คิดถึงเรื่องที่อยู่บนรถ จึงยิ้มแห้งๆ กล่าวว่า “คุณภรรยา ทำไมกลับมาเร็วจัง?”

โรงพยาบาลของบ้านตัวเอง แน่นอนว่าห้องผู้ป่วยที่พักอยู่ย่อมดีที่สุด และหลี่เสว่กับไป๋ยี่เฟยเป็นสามีภรรยากัน ดังนั้นจึงใช้ห้องเดียวกัน ก่อนหน้านี้ หลี่เสว่ไปพบคนของสหพันธ์ธุรกิจมา

หลี่เสว่เห็นเช่นนี้ใบหน้าก็ขรึมลง กล่าวอย่างฉุนๆ ว่า “ทำไม? เวลาไม่พอพบหน้ากับหญิงแพศยาคนไหนใช่ไหม?”

หลี่เสว่ไม่ใช่ไม่สนใจ เพียงแต่ตอนนี้เพิ่งจะแสดงออก

เพราะอย่างไรก็เป็นผู้หญิง พบเจอเรื่องเช่นนี้ ไม่มีทางใจกว้าง นั่นเป็นเพราะผู้ชายของตัวเอง!

ไป๋ยี่เฟยเห็นท่าทางในตอนนี้ของหลี่เสว่ ก็ใจฝ่อทันที “เมียจ๋า ผมไม่ใช่อธิบายไปแล้วเหรอ ตอนนั้นเธอได้รับบาดเจ็บ ทั้งยังสลบไม่ได้สติ ผมไม่มีวิธีถึงได้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ......”

หลี่เสว่แค่นเสียงเบา “คุณคิดว่าฉันจะเชื่อ?”

ไป๋ยี่เฟยพลันรู้สึกปวดหัว แต่จนปัญญา ได้แต่ทำตัวสงบเสงี่ยมตั้งแต่หัวจรดเท้า อธิบายเรื่องราวให้ชัดเจนสักเที่ยว

แต่ว่า ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่อธิบายให้ฟังเสร็จก็ไม่ติดใจอะไรจริงๆ เหรอ?

แน่นอนว่าไม่ใช่

ไป๋ยี่เฟยอธิบายอยู่ยกใหญ่ ตระหนักว่าพูดชัดเจนแล้ว อีกทั้งก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ก็เห็นร่างเปลือยไปแล้วนี่ ดังนั้นเขาจึงคิดจะยื่นมือไปจับมือหลี่เสว่ไว้