ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 607

บทที่ 607

สวีลั่งเตะเปิดประตูบ้านของตัวเอง หยางเฉียวในห้องรับแขกก็ลุกขึ้นทันที "พี่ลั่งพี่กลับมาแล้วเหรอคะ?ทานมื้อ..."

หยางเฉียวยังพูดไม่ทันขาดคำ ก็เห็นว่าบนหลังของสวีลั่งแบกเด็กผู้ชายไว้คนหนึ่งหล่อนจึงตะลึงไปในชั่วขณะหนึ่ง

สวีลั่งก็เปลี่ยนเป็นท่าทีประนีประนอมทันที และถามว่า "หลินอยู่ที่ไหน?"

หยางเฉียวตอบว่า "หลับไปแล้วค่ะ"

สวีลั่งพูดว่า "ไปปลุกเขา และอาบน้ำให้เด็กคนนี้ เขาอายุ 10 กว่าปีแล้ว อายเป็นแล้ว”

หยางเฉียวส่งเสียงตอบรับอย่างรวดเร็ว และขึ้นไปชั้นบนเพื่อปลุกหยางหลิน

หลังจากกลับจากเมืองหลัน สวีลั่งบอกว่าเขาอยากให้หยางเฉียวเป็นน้องสาวตัวเอง ดังนั้นน้องหยางเฉียวจึงอาศัยอยู่กับสวีลั่งมาโดยตลอด

สวีลั่งสอนให้ หยางเฉียวใช้คอมพิวเตอร์ และยังซื้อมือถือให้พวกเขา เพื่อว่าสิ่งไหนที่พวกเขาไม่รู้ก็สามารถค้นหาได้จากเว็บไซต์ไป่ตู้

น้องหยางเฉียวพอใจเป็นอย่างมาก แต่สุดท้ายแล้วหล่อนก็มาถึงยังสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยซึ่งมันแตกต่างจาก เมืองหลันอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นหล่อนจึงไม่กล้าออกไปข้างนอกเลยเอาแต่เรียนหนังสือที่บ้านและคอยช่วยสวีลั่งทำความสะอาดบ้าน

สวีลั่งอยู่ที่ชั้น 1 ส่วนน้องหยางเฉียวอยู่ที่ชั้น 2

แม้ว่าสวีลั่งจะพูดน้อย แต่พวกเขาทั้ง 3 คนก็รู้สึกเหมือนกับว่าอยู่ด้วยกัน และแน่นอนต้องมีความรู้สึกเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันด้วยเช่นกัน

สวีลั่งคนนั้นก็เกือบตายมาแล้วเพราะไป๋ยี่เฟยเคยบอกกับสวีลั่งว่าตอนนั้นหยางเฉียวเสียใจมากมายแค่ไหน

เมื่อสวีลั่งพวกเขาทั้งสองเผชิญหน้ากัน กลับไม่มีใครริเริ่มที่จะพูดถึงเรื่องในวันนั้น และไม่มีใครกล้าบอกความลับออกไป

เมื่อหยางเฉียวเห็นสวีลั่งแบกเด็กผู้ชายกลับมา เขาก็อยากรู้อยากเห็น และที่มากกว่านั้นคือกังวลใจ

แต่หยางเฉียวกลับไม่แสดงออกมาจึงได้แต่ยื่นมือออกมาอุ้มหลี่โย่วเซิง เบาๆ จากนั้นก็วางเขาลงบนโซฟา

หลังจากที่หยางหลินตื่น คนทั้งคนก็อยู่ในสภาพงุนงงจากนั้นเขาก็ไปอาบน้ำให้หลี่โย่วเซิง

และในตอนนี้ก็มีเพียงสวีลั่งกับหยางเฉียวเท่านั้น หยางเฉียวจึงไปที่ห้องครัวเพื่ออุ่นอาหาร และยกออกมาให้สวีลั่งทาน

เมื่อครู่ที่อยู่ในร้านบะหมี่นั้น สวีลั่งไม่ได้ทานบะหมี่ เพราะเขารู้ว่า เขามีกับข้าวอยู่ที่บ้าน ดังนั้นถึงเขาจะหิวก็เลือกที่จะไม่ทาน

สวีลั่งพูดไปด้วยทานข้าวไปด้วย "เดี๋ยวต้องซื้อของใช้ประจำวันให้เขาก่อน พี่ค่อยขอให้ไป๋ยี่เฟยติดต่อโรงเรียนให้ แล้วน้องค่อยส่งเขาไปโรงเรียนนะ"

"ได้ค่ะ" หยางเฉียวพยักหน้า

หลังจากทานข้าวเสร็จ สวีลั่งก็หยิบจานและคิดว่าจะไปล้างด้วยตัวเองแต่หยางเฉียวก็รีบแย่งมาทันที "เดี๋ยวน้องล้างเองค่ะ"

แต่มันก็ไม่ใช่ความคิดที่ดีและเผลอชนจานที่อยู่บนโต๊ะจนแตก

"โครม!"

จานร่วงลงกับพื้นและแตก

ทั้งสองตะลึง จากนั้นหยางเฉียวจึงย่อตัวลงเพื่อหยิบชิ้นส่วนของจาน และพูดขอโทษว่า "น้องขอโทษด้วยนะคะ น้องไม่ได้ตั้งใจ น้อง...โอ๊ย!"

เพราะเขารีบร้อนและหยิบจานที่แตกนั้นอย่างไม่ระวัง เลยโดนจานที่แตกนั้นบาดมือจนเป็นแผล และเลือดก็ไหลออกมาทันที

เมื่อสวีลั่งเห็นดังนั้นจึงรีบวางจานลงทันที พร้อมกับย่อตัวลง และจับนิ้วของหยางเฉียวไว้ จากนั้นจึงนำนิ้วมือที่มีรอยบาดนั้นเข้าปากโดยไม่รู้ตัวและดูดเลือดนั้นจนสะอาด

หยางเฉียวเบิกตากว้างขึ้นทันที พร้อมกับหยุดหายใจไปในชั่ววินาที จากนั้นแก้มของหล่อนก็แดงอย่างรวดเร็ว และร้อนขึ้นๆ เรื่อยๆ

ที่จริงแล้วบาดแผลเล็กน้อยนี้สำหรับสวีลั่งแล้วมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อสวีลั่งเห็นหยางเฉียวได้รับบาดเจ็บแม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อย ก็ตื่นเต้นจนแทบจะทนไม่ไหว

หยางเฉียวเขินอายจนต้องก้มหน้าลง และพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า "ในบ้าน...มียาอยู่…"

แม้ว่าเสียงจะแผ่วเบา แต่สวีลั่งก็ได้ยิน และรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

ในตอนนั้นเอง สวีลั่งถึงรู้สึกตัวว่า มันเป็นเพียงแค่แผลเล็กน้อย เพียงแค่ฆ่าเชื้อ และทำการปิดแผลก็ไม่เป็นไรแล้ว แต่ทำไมเขากลับทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่สะงั้น...

ที่จริงแล้วสวีลั่งในฐานะนักฆ่า เมื่อทำภารกิจก็มักจะได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว แน่นอนว่าเมื่อได้รับบาดเจ็บต้องจัดการกับบาดแผลของตัวเอง และนี่ก็เป็นสัญชาตญาณในการช่วยเหลือตัวเองของนักฆ่า แต่วิธีการก็ค่อนข้างง่ายและหยาบคาย

หลังจากที่สวีลั่งได้สติกลับมา สีหน้าก็แดงขึ้นเล็กน้อย เขาจึงก็ลุกขึ้นไปหยิบยา "ถ้าอย่างนั้น...เดี๋ยวพี่ไปหยิบยามาให้นะ..."

แต่ในขณะที่เขาลุกขึ้น หยางเฉียวก็คว้ามือ สวีลั่งไว้

สวีลั่งตะลึงเหมือนกับว่าเขาโดนกดปุ่มหยุดชั่วคราวเลย

ในขณะนั้นเอง บรรยากาศในนั้นก็เริ่มคลุมเครือขึ้นมา

ทั้ง 2 มองหน้ากันอย่างนิ่ง และเห็นร่องรอยของอารมณ์ที่แตกต่างกันในดวงตาของพวกเขา เช่นหลงใหล และความสับสนวุ่นวาย

ทันใดนั้น เสียงของไป๋ยี่เฟยก็ดังขึ้นข้างหูสวีลั่ง “นายอายุ 30 แล้วนะ ควรมีแฟนสักคนได้แล้ว”