ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 608

บทที่ 608

สวีลั่งส่ายหัว และไม่คิดที่จะพูดอะไรไปมากกว่านี้ "น้องกลับไปนอนก่อน เดี๋ยวพี่จะอาบน้ำให้เขาเอง"

หยางหลินอยากจะถามอะไรเพิ่มอีก แต่เมื่อเห็นว่าบรรยากาศมันผิดปกติ สุดท้ายก็ไม่ได้ถามอะไร และออกจากห้องน้ำไป

สวีลั่งไปเติมน้ำด้วยตัวเอง และหลังจากที่เขาเติมน้ำในอ่างอาบน้ำจนเต็มแล้วก็อุ้ม หลี่โย่วเซิงและพูดว่า "ตัวเลอะไปหมดแล้ว ต้องอาบน้ำก่อนนะ"

หลี่โย่วเซิงพยักหน้าด้วยขอบตาแดง

สวีลั่งค่อยๆวาง หลี่โย่วเซิงลงไป แต่ทันทีที่เขาวางลงไปหลี่โย่วเซิงก็กรีดร้องออกมา จากนั้นก็กระโดดออกมา และกอดสวีลั่งไว้

"พ่อ มันร้อนครับ!"

สวีลั่งก้มหน้าลงมองที่เท้าของเขาทันที โชคดีที่เขาเพิ่งวางลงไป แค่มันแดงเล็กน้อย และไม่ได้มีรอยไหม้อะไร

ในขณะนั้นเอง สวีลั่งก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า หลี่โย่วเซิงยังเป็นเด็กเท่านั้น ผิวยังบอบบางมาก และไม่สามารถทนต่ออุณหภูมิที่เขานั้นสามารถทนได้

หลังจากที่สวีลั่งคิดออกก็รีบพูดว่า "ขอโทษ ขอโทษพ่อไม่ได้...อืม? เมื่อกี้ลูกเพิ่งเรียกพ่อเหรอ?"

ในที่สุดสวีลั่งก็ตอบสนองกลับมารู้ว่า หลี่โย่วเซิงเรียกเขาไปแล้วเมื่อครู่นี้

เสียงนี้ ทำให้สวีลั่งใจสั่น และหลี่โย่วเซิงก็มองไปที่สวีลั่งอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว และไม่กล้าออกเสียงพูดอะไร

บางทีเขาก็รู้สึกแปลกกับการเรียกแบบนี้เหมือนกัน

สวีลั่งเห็นดังนั้นไม่ได้รู้สึกสับสนอะไร จากนั้นจึงให้หลี่โย่วเซิงยืนขึ้น และปรับอุณหภูมิของน้ำใหม่ด้วยตัวเอง

โดยปกติแล้วสวีลั่งมักจะเป็นคนหยาบกระด้างดังนั้นการอาบน้ำให้ใครสักคน มันจึงกลายเป็นเรื่องแปลก

เวลาขัดถูก็ค่อนข้างลงแรงมาก ดังนั้นหลังของหลี่โย่วเซิงจึงแดงขึ้นมาทันที

กว่าจะอาบน้ำให้เสร็จมันไม่ง่ายเลยและในที่สุดผ้าขนหนูก็ถูกตัวเองใช้

สุดท้ายแล้ว สวีลั่งก็ทำได้เพียงตะโกนเรียก หยางเฉียวและยื่นเสื้อผ้าชุดหนึ่งเข้ามาให้เขา

ในที่สุด หลี่โย่วเซิงก็อาบน้ำเสร็จและรู้สึกว่าในที่สุดก็โล่งใจแล้วเช่นกัน

เมื่อสวีลั่งจูง หลี่โย่วเซิงที่อาบน้ำจนขาวสะอาดออกมา หลี่โย่วเซิงก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง และกลายเป็นเด็กผู้ชายที่งดงามและละเอียดอ่อน

หยางเฉียวดูแล้วก็ประหลาดใจอย่างอดไม่ได้ เมื่อหล่อนได้สติกลับมาก็พูดทันทีว่า "ถ้าโย่วเซิงต้องนอนคนเดียว ฉันก็จะเก็บกวาดห้องข้างๆฉันเอง"

"แน่นอนว่าเด็กผู้ชายต้องนอนคนเดียว " สวีลั่งพูด

สวีลั่งจูง หลี่โย่วเซิงไปที่ห้องของเขา “ต่อไปนี้ห้องนี้จะเป็นของลูกนะและมันดึกมากแล้ว รีบไปนอนเถอะ

หลังจากที่หลี่โย่วเซิงเห็นห้องแล้ว ดวงตาของเขาก็เป็นประกายด้วยความตื่นเต้น

บางทีเด็กๆ ทุกคนต่างก็หวังว่าจะสามารถมีฐานลับเป็นของตัวเอง

แม้ว่า หลี่โย่วเซิงจะมาที่นี่เป็นครั้งแรก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเชื่อใจในตัวสวีลั่งเข้าแล้ว

สวีลั่งสัญญาว่าจะช่วยเขาฆ่าคน และพาไปกินบะหมี่ พาเขากลับบ้าน และยังช่วยอาบน้ำให้เขา ทุกสิ่งอย่าง ล้วนทำให้เขาเชื่อใจในตัวสวีลั่งแล้ว

หลี่โย่วเซิงวิ่งเข้าไปในห้องด้วยความตื่นเต้น เขาเปิดไฟ และเห็นเตียงนอนขนาดใหญ่ที่นุ่มสบายพร้อมกับเฟอร์นิเจอร์อื่นๆ ที่ครบครัน ทำให้เขายิ่งตื่นเต้นเข้าไปอีก และความกล้าหาญของเขาก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน เขาเปล่งเสียงร้องอย่างมีความสุขและกำลังจะปิดประตู

ทันใดนั้น เขาก็นึกอะไรขึ้นได้ เขาจึงยื่นหัวออกมาจากหลังประตู มองไปที่สวีลั่งอย่างระมัดระวัง และถามว่า "ต่อไปนี้ผมจะนอนที่นี่จริงๆ ใช่ไหมครับพ่อ?"

สวีลั่งพยักหน้า "ใช่แล้ว"

หลี่โย่วเซิงถามอีกครั้งว่า "ถ้าผมทำของแตก พ่อจะตีผมไหมครับ?"

สวีลั่งหยุดไปชั่วขณะหนึ่งแล้วยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นว่า "แค่ลูกไม่รื้อบ้านก็พอแล้ว"

"เย้!"

หลี่โย่วเซิงเปล่งเสียงอย่างมีความสุขอีกครั้ง "ขอบคุณครับคุณพ่อ ขอบคุณครับคุณแม่!"

จากนั้น เสียง "ปัง" ก็ดังขึ้น และประตูก็ปิดลง

สวีลั่งและ หยางเฉียวที่ยืนอยู่นอกประตูก็รู้สึกเขินอาย

จากนั้นหยางเฉียวก็ตอบสนองกลับมา และถามอย่างงุนงงว่า "เขาเรียกฉันว่า..."

"ไม่ใช่หรอก ฟังผิดแล้ว" สวีลั่งรีบหันหลังกลับและจากไปทันที

เช้าวันรุ่งขึ้นไป๋ยี่เฟยมาถึงที่บ้านของสวีลั่ง

สวีลั่งและไป๋หู่ต่างก็เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของไป๋ยี่เฟย ดังนั้นพวกเขาจึงอาศัยอยู่บริเวณใกล้ๆไป๋ยี่เฟย และ ไป๋ยี่เฟยเองก็มอบวิลล่าให้พวกเขาคนละหลังอย่างใจกว้าง และมันก็อยู่ด้านข้างนั่นเอง

ไป๋ยี่เฟยเคาะประตูและสวีลั่งก็มาเปิดประตู

แต่ถ้าทำความเข้าใจให้ดีๆ มันก็ดูเหมือนกำลังด่าคนอยู่นะ

แต่สิ่งที่ไป๋ยี่เฟยพูดก็คือตอนนี้สวีลั่งมีน้องหยางเฉียว และยังมีเด็กผู้ชายคนนี้อีก ซึ่งเขาก็มีครอบครัวแล้ว และคนในครอบครัวก็จะเป็นห่วงเขา

สิ่งที่ไป๋ยี่เฟยกำลังทำอยู่ในตอนนี้เป็นสิ่งที่ต้องทำ และหากเขาต้องการเริ่มที่จะมุ่งมั่นเพื่อชีวิตที่สงบสุขเขาก็ต้องโดนบังคับให้ไม่มีทางเลือกที่จะทำเช่นนั้น

แต่สวีลั่งไม่ใช่อย่างนั้นเพราะเขาสามารถยุติได้ทุกเวลา

ไป๋ยี่เฟยครุ่นคิดสักพัก และก็ไม่ได้คุยกับสวีลั่งต่อในเรื่องเหล่านี้ เขาโบกมือ และพูดไปด้วยเดินไปด้วย "ช่างมันเถอะ เรื่องนี้มันไม่จำเป็นสำหรับนายแล้ว ไปซื้อเสื้อผ้าให้ลูกเมียนายสิ"

สวีลั่งจ้องไป๋ยี่เฟย"ท่านต่างหากล่ะลูกเมีย! "

"อืม?" หยางเฉียวได้ยินดังนั้น จึงเปิดประตูอย่างสงสัยและมองไปที่สวีลั่ง

ทันใดนั้นสวีลั่งก็รู้สึกเขินอายขึ้นมาทันทีและกระซิบเพื่อปกป้องตัวเองว่า "ภรรยาเขามีลูกไม่ได้"

......

ไป๋ยี่เฟยนั่งอยู่ในห้องรับแขกที่บ้านไป๋หู่แล้ว แล้วทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

เขากำลังเตรียมตัวจะกลับไปที่ เมืองหลัน เพื่อรับทองคำกลับมา

แต่ เรื่องนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งและไม่สามารถให้คนรู้ไปมากกว่านี้

จงเหลียนไม่สามารถพาไปได้อย่างแน่นอนเพราะสุดท้ายแล้วจงเหลียนก็ถูกส่งมาโดยไป๋หยุนเผิง แล้วใครจะไปรู้ว่าเจ้านายที่แท้จริงของเขาคือไป๋หยุนเผิงล่ะ?

ไป๋หู่นั้นถูกส่งโดยอู๋กุ้ยเซียงแม่ของเขา

เฉินอ้าวเจียวคนนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยเพราะเขายังมีหลายสิ่งที่ปกปิดเขาอยู่

และในตอนนี้เกรงว่ามีเพียงสวีลั่งเท่านั้นถึงเป็นคนที่เขาไว้ใจที่สุด

แต่ใช่เลย ผลิตภัณฑ์เพียงชั่วค่ำคืน ก็มีครอบครัวแล้ว และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง "ลูกสะใภ้" "พี่เขย" และ "ลูกชาย"!

ไป๋ยี่เฟยถอนหายใจ

ไป๋หู่รินน้ำให้เขาแก้วหนึ่ง

ไป๋ยี่เฟยดื่มน้ำไปคำหนึ่ง แล้วถามไป๋หู่ว่า"เสี่ยวไป๋เอ๊ย วันนี้เรามาคุยกันแบบเปิดใจกันดีกว่าไหม?"