ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 20

ตอนที่20 แสดงความสามารถ

การเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วเช่นนี้ ความสง่างามที่แสดงออกมา ทำให้หัวใจของหลินหยางนั้นเต้นแรงขึ้น

"ได้" หลินหยางพยักหน้า

"รวมกับอีกสองขวดที่อยู่ในกระเป๋าของเธอด้วย ราคาเท่าไหร่" เซี่ยหลินหลินเอ่ยถามอย่างตรงประเด็น

"ยานี้ มีสมุนไพรที่หายากอยู่หลายชนิด ดังนั้นต้นทุนจึงสูงมาก วิธีการก็ค่อนข้างยุ่งยากเช่นกัน ผมมีแค่เพียงห้าขวด ขวดหนึ่งจะได้เพียงค่าฝีมือเท่านั้น เพราะฉะนั้นราคาขวดละสองหมื่น"

ดูแล้วคฤหาสน์หลังนี้นะจะมีมูลค่าสูงพอสมควร แล้วอีกอย่างเซี่ยหลินหลินก็ดูไม่ได้เป็นคนที่ขาดแคลนทรัพย์สินเสียเท่าไหร่ หลินหยางจึงเอ่ยบอกไปในราคาที่เขาเองค่อนข้างจะคาดหวังเช่นนั้น

"ขวดละสองหมื่น?" เซี่ยหลินหลินมองหลินหยางด้วยความตกใจ

"ครีมแผลลาย นั้นราคาสูง ประสิทธิผลออกมาก็ดี เพราะไม่เพียงแต่จะรักษารอยแผลเป็นให้หายไป ยังดีต่อผิวพรรณด้วย จะช่วยทำให้ผิวขาว เนียนนุ่ม ป้องกันความชรา และพวกรอยตีนกา และที่สำคัญคือเป็นสิ่งที่ทำมาจากธรรมชาติ จะไม่มีผลข้างเคียงอย่างแน่นอน หากคุณรู้สึกว่ามันแพง คุณซื้อเพียงแค่สองขวดก็พอใช้แล้ว" หลินหยางเองก็พยายามที่นะนำเสนอสรรพคุณผลิตภัณฑ์ยาของตัวเอง

"ฮ่าๆ..." เมื่อได้ฟังสิ่งที่หลินหยางบอกแล้วนั้น เซี่ยหลินหลินก็หัวเราะขึ้นมาแล้วมองไปยังหลินหยาง พบว่าเด็กคนนี้หน้าตาก็ถือว่าใช้ได้ และตัวเขาก็มีจุดที่ทำให้คนหลงใหลได้ไม่ยาก

"คุณหัวเราะอะไรหรือ?"

"ไม่มีอะไรหรอก ฉันบอกว่าแพงตอนไหนกัน ฉันเอาทั้งห้าขวดนี้แหล่ะ ตอนแรกฉันนึกว่าเธอจะขายขวดละหนึ่งแสนเสียอีก ห้าขวดก็ห้าแสน แต่นี่เธอต้องการเพียงแค่แสนเดียวเองหรือ"

เธอมองหลินหยางอย่างครุ่นคิด ราวกลับกำลังจะเยาะเย้ยเพื่อทำให้เด็กคนนี้โมโห

หลินหยางอดกลั้นกับความมุทะลุของเขาอย่างยิ่ง เพียงแค่เอ่ยเรียบๆตอบกลับเธอไป "หนึ่งแสนเป็นราคาที่ผมคาดหวังไว้ตอนแรก หากได้ตามนั้นก็ถือว่าไม่เลวแล้วครับ ผมเห็นว่าที่คุณมีอาการเงียบๆอัดอั้นตันใจเช่นนี้คงเป็นเวลานานพอสมควร ผมไม่รู้ว่าแพทย์ที่มารักษาคุณเขาจะให้ข้อสรุปว่าอย่างไร แต่สำหรับทางการแพทย์แผนจีนนี้ เป็นเพียงแค่เพราะทางเดินเลือดลมอุดตัน ทำให้จิตใจของคุณมืดมนเพียงเท่านั้นเอง แค่ดูแลรักษาปรับสภาพให้เหมาะสม ก็สามารถรักษาได้ พอดีกับที่ผมเองก็เป็นแพทย์แผนจีน หากคุณยินยอมล่ะก็ ผมสามารถช่วยคุณได้"

ถึงแม้ว่าเซี่ยหลินหลินจะอยู่ในสภาพเช่นนั้นมาเป็นปี แต่เรื่องที่เกิดระหว่างนั้น ใช่ว่าเธอจะไม่รับรู้ ตัวเธอเป็นโรคซึมเศร้า ทำให้ใครบางคนในเมืองเจียงหลิงแห่งนี้สบายใจได้

และเมื่อเธอได้ยินในสิ่งที่หลินหยางบอกกับเธอดังนั้น แววตาของเซี่ยหลินหลินก็เป็นประกายขึ้น มองไปยังหลินหยางแล้วเอ่ยกับเขา "หาได้ผล รวมกับค่ายา ฉันให้เธอห้าแสน เธอจะทำไหม?"

ในใจของหลินหยางถึงกับกระตุก เดิมทีเขาเพียงคิดว่าจะรักษาให้เธอโดยไม่คิดเงินเสียด้วยซ้ำ นึกไม่ถึงเลยว่าจู่ๆจะมีเงินห้าแสนหล่นมาทับเขาเช่นนี้ ชีวิตคนเรา ในความโชคร้ายมักจะมีความโชคดีแฝงอยู่เสมอ

"ได้ครับ"

"ฉันชื่อเซี่ยหลินหลิน ยังไม่รู้จักชื่อของเธอเลย" เธอเอ่ยถาม

"หลินหยาง"

"ไม่รู้ว่าคุณหมอหลินหยางจะว่างเมื่อไหร่?"

"ถ้าคุณสะดวก ตอนนี้เลยก็ได้ครับ ทะลุช่องทางเส้นเลือดลมของคุณได้แล้วนั้น คุณจะได้หลับสบาย ตื่นขึ้นมาก็จะกลับสู่สภาพเหมือนก่อนหน้านี้"

"ถ้าเช่นนั้นตอนนี้เลยก็แล้วกัน" จางฟางที่ยืนอยู่ข้างๆจึงรีบเอ่ยขึ้น เธอที่เป็นพี่เลี้ยงของตระกูลนี้ดูแลเซี่ยหลินหลินมาเป็นสิบกว่าปี จึงมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งต่อคุณหนูของเธอ

"การรักษาจะต้องถอดเสื้อผ้าทั้งหมดออก เพื่อสะดวกในการฝังเข็ม"

เมื่อได้ยินที่หลินหยางบอกดังนั้น จางฟางถึงกับถลึงตาใส่เขา เมื่อครู่เจ้าเด็กคนนี้ยังจับหน้าอกเธอไปถึงสองครั้ง ครั้งนี้คงไม่ได้ตั้งใจจะเอาเปรียบพวกเธอหรอกใช่ไหม?

จ้องไปยังดวงตาของหลินหยางแล้วนั้น เซี่ยหลินหลินจึงพยักหน้าเป็นการตอบรับ "ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มเลยเถอะ"

ว่าแล้วเธอก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออก เนินอกของคนที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆปรากฏให้เขาได้เห็น

เซี่ยหลินหลินใส่เสื้อชั้นในสีดำ ผ้าสีดำที่คาดไว้นั้นทำให้ภูเขาสองลูกนั้นเบียดอยู่ด้วยกัน

ช่องว่างเต็มไปด้วยยอดเขาสองลูกที่กำลังเบียดเสียดกันอยู่ ความเนียนขาวของภูเขาทั้งสองยิ่งดึงดูดสายตายิ่งนัก ทำให้สายตาของหลินหยางจ้องมองไปยังบริเวณนั้นในทันที

"คุณหมอหลินหยาง ชุดชั้นในต้องถอดด้วยไหม?" เซี่ยหลินหลินเอ่ยถาม

"ถอดครับ" เขาตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล

"แล้วกางเกงล่ะ?"

"หากคุณยอมล่ะก็ ผมก็ไม่ขัดอะไร"

"นับว่าคุณเป็นคนซื่อสัตย์ดี" เซี่ยหลินหลินมองเขากลับ แล้วนั่งลงบนเตียง ถอดชุดชั้นในของตัวเองออกแล้วโยนลงไปข้างๆเตียง เดิมทีที่ตั้งสูงตระหง่านตอนนี้ภูเขาตรงหน้าเขาเด้งออกมาปรากฏให้เห็นแล้ว

ยอดเขาที่อวบแน่น ขาวอมชมพู เป็นร่างเปลือยเปล่าที่น่าดึงดูดใจยิ่งนัก

และเมื่อไม่มีชุดชั้นในบดบังแล้วนั้น ภูเขาสองลูกที่ตั้งอยู่ กลมเต็มวง ด้านบนที่มีเม็ดไข่มุกสีชมพู หลินหยางมองดูด้วยหัวใจที่เต้นแรงยิ่งขึ้นไปอีก

“ดูพอแล้วหรือยัง?” เซี่ยหลินหลินเอ่ยถาม

“คุณเดาสิ” เขาไม่ตอบ แต่หันกลับไปหยิบกล่องเข็มในกระเป๋าเป้ออกมา

“อาจางฟาง อาไปโอนเงินให้เขาเถอะค่ะ โอนให้เขาแสนเดียวก่อน รอให้ฉันหายดีแล้ว ค่อยโอนยอดที่เหลือให้เขา คุณหมอหลินหยาง แบบนี้คุณคงไม่ว่าอะไรนะ?” เซี่ยหลินหลินสั่งด้วยน้ำเสียงไม่ดังนัก

“ไม่มีปัญหา” หลินหยางตอบกลับไปอย่างสบายใจ

“แล้วนี่...” จางฟางที่มองเขาอย่างลังเล ในใจเขารู้สึกหดหู่ ทำไมมองเขาเหมือนราวกับเขาเป็นหมาป่าอย่างนั้นล่ะ? คนอย่างเขานี่น่าสงสัยขนาดนั้นเลยหรือ?

“ไปเถอะค่ะ ไม่เป็นอะไรหรอก” เซี่ยหลินหลินเอ่ยพลางโบกมือ จางฟางลอบถอนหายใจออกมา แล้วจ้องมองไปยังหลินหยางอย่างเป็นการเตือนเขาไว้ ก่อนที่จะออกจากห้องไป

“ให้เขาออกไปแบบนั้น คุณไม่กลัวผมล่วงเกินคุณหรือ?” หลินหยางเอ่ยถาม