ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 23

ตอนที่ 23เพื่อนเก่า

ถึงแม้ว่าคำพูดของจางฟางเหมือนโมโหแต่ก็ไม่ได้จับมือของหลินหยางผลักออกแม้แต่น้อย หลินหยางจึงลงน้ำหนักมือแรงขึ้นนวดอีกหลายครั้งยิ่งทำให้จางฟางมีเสียงหอบกระเส่าขึ้นอีกครั้ง

“ปล่อยมือได้แล้ว พรุ่งนี้ค่อยทำใหม่” หายใจหอบอยู่หลายครั้งจางฟางจึงผลักมือของหลินหยางออก

หลินหยางรู้ใจจึงเร่งรีบขึ้นมา ทั้งสองคนสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย จางฟางพาหลินหยางขับรถออกไป

“นายพักที่ไหน” จางฟางถาม

“จอดให้ผมลงในเมืองตรงไหนก็ได้แล้วน้ากลับไปเถอะ” หลินหยางคิดแล้วจึงพูดออกมา ตัวเองจะหาพักโรงแรมแถวๆนี้เอา

“แล้วพรุ่งนี้ฉันจะหาเธอเจอได้อย่างไรล่ะ”

“โทรศัพท์ไงครับ แล้วผมจะบอกว่าผมอยู่ที่ไหน คุณน้าก็มารับผมก็ได้แล้ว”

ขับรถไปอีกเกือบเก้าสิบนาที จางฟางก็ส่งหลินหยางไว้ในเมือง

“ตอนเจ็ดโมงฉันจะมารับ อย่าหนีไปไหนล่ะ” จางฟางบอกหลินหยาง

“รู้แล้วครับ ถึงเวลาแล้วผมจะโทรหา” หลินหยางโบกมือให้จางฟางขับรถกลับไปทางเดิม

ดูเมืองเจียงหลิงยามค่ำคืน ไฟทางสว่างไสว มีสีสันเจริญคึกคัก ภายใต้แสงไฟแวววาวยังคงมีชายหญิงเดินไปมาอยู่

ท่องบทกวีเบาๆ หลินหยางถอนหายยังอดคิดไม่ได้ ยังไม่มีแฟนเลยแต่กลับเสียตัวไปแล้ว

มองที่หน้าจอโทรศัพท์ตัวเอง แสดงเวลาสามทุ่มครึ่ง ประจวบเหมาะมองไปเห็นโฮสต์เทลอยู่ไม่ไกล หลินหยางจึงก้าวเท้าเดินออกไป

“หลินหยางหรือเปล่า” หลินหยางใกล้จะถึงหน้าประตู ก็ได้ยินเสียงวัยรุ่นเสียงใสเรียกชื่อตัวเอง

พอหันไปเห็น หลินหยางจึงยิ้มแล้วเรียกหลี่หรูเพื่อนมาหวิทยาลัยของตัวเอง ใบหน้าของหลี่หรูกลมเล็กน้อย ดวงตาไม่ใหญ่ แต่ว่าตาสองชั้นนั้นน่ามองไม่รู้เบื่อ ปกติทั่วไปชอบทำปากจู๋แอ๊บแบ้ว ผมหน้าหม้าปัดข้าง นับได้ว่าเป็นคนน่ารักคนหนึ่ง แต่เสียอย่างเดียวที่มีแฟนแล้ว

“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง บ้านของเธออยู่เมืองชิงถงไม่ใช่หรือ” หลินหยางถามอย่างประหลาดใจ

“ใช่แล้ว นี่ฉันมาเที่ยวกับแฟน แต่ว่าบ้านเขาเกิดเรื่องเขาจึงรีบกลับบ้านไปละ ฉันอยู่ที่นี่อีกหนึ่งวันถึงจะกลับไป”

เธอพักที่โรงแรมนี้หรอ บังเอิญจัง ฉันก็จะพักเหมือนกัน” หลินหยางยิ้มแล้วพูดออกมา

“ไม่ใช่หรอก ฉันยังหาโรงแรมไม่ได้ เมือวานพักที่โรงแรมแห่งหนึ่งแต่มันไม่เก็บเสียง ฉันเลยว่าจะเปลี่ยนโรงแรมที่มันดูปลอดภัยหน่อย อีกอย่างโรงแรมรอบๆคนพักเต็มหมดแล้วจึงเดินมาดูที่แถวๆนี้” หลี่หรูยิ้มทักทายแล้วเดินเข้าไปข้างในพร้อมกันกับหลินหยาง

“เปิดห้องสองห้อง” หลินหยางหยิบกระเป๋าเงินออกมาแล้วพูด

“ขอโทษนะคะตอนนี้เหลือแค่หนึ่งห้องค่ะ” พนักงานที่เคาเตอร์พูดแสดงความขอโทษ

พอทั้งสองคนได้ยินก็นิ่งไป หลินหยางมองไปที่หลี่หรู “ถ้างั้นเธอนอนที่นี่เถอะ ฉันจะลองไปหาที่อื่นดู”

“แถวนี้เหมือนว่าจะเต็มหมดแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นคนถึงเยอะขนาดนี้” หลี่หรูทำปากยื่นๆแล้วพูด

“ปลายเดือนกรกฎาคมต้นสิงหามันเป็นช่วงเวลาเที่ยวทะเล นักท่องเที่ยวจึงมาเที่ยวเมืองหลิงซื่อจำนวนมาก ดังนั้นห้องเลยเต็มค่ะ ถ้างั้นคุณสองคนพักด้วยห้องเดียวกันก็ได้ค่ะ” พนักงานที่โรงแรมยิ้มแล้วพูดแสดงออกชัดเจนโดยคิดว่าพวกเขาสองคนเป็นแฟนกัน

“ไม่น่าจะดีมั้งครับ ที่อื่นไม่มีแล้วจริงๆหรือ” หลินหยางมองหน้าหลี่หรูแล้วพูด

“อืม น่าจะไม่มีแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราสองคน....”ใบหน้าเล็กของหลี่หรูแดงขึ้น พูดเสียงต่ำ

เห็นใบหน้าท่าทางของหลี่หรู ในใจหลินหยางก็รู้ว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ก็ยอมรับโดยนัยอย่างแน่นอนจึงถอนหายใจตอนนี้ความคิดของผู้หญิงนั้นเป็นตามกระแสนิยมเกินไปจริงๆ หยิบเอาบัตรประชาชนออกมาเช็คอินพร้อมชำระเงิน ถือเอารีโมทแอร์กับคีย์การ์ดห้องเสร็จแล้วจึงเดินขึ้นไปชั้นสามพร้อมกับหลี่หรู

หลินหยางกับหลี่หรูถือได้ว่าสนิทกันอยู่ เวลาปกติที่เบื่อๆก็คุยกัน ปรึกษาหารือปัญหากัน แต่ถ้าเรื่องนัดเดทอะไรประมาณนั้นไม่เคยมีเกิดขึ้น

หลี่หรูยังไงก็เป็นเด็กผู้หญิง ในใจยังมีความรู้สึกกระดากอาย จึงเดินตามหลังหลินหยางเงียบๆ ชั่วขณะหนึ่งหลินหยางดูแล้วก็รู้สึกตลก

“เธอกินข้าวเย็นหรือยัง” หลังจากถึงห้องพักเอาคีย์การ์ดมาเปิดเข้าห้องเสร็จแล้วหลินหยางจึงถามออกมา

“กินกับแฟนมาแล้ว” หลี่หรูตอบ

หลังจากที่หลินหยางเอากระเป๋าเป้ไปวางบนโต๊ะ หยิบน้ำผลไม้สองขวดที่ด้านล่างเดินกลับมาเห็นหลี่หรูกำลังนั่งดูทีวี

“อ้อ ใช่แล้วหลินหยาง ฉันลืมถามไปเลยนายมาทำอะไรที่นี่” รับน้ำผลไม้จากหลินหยางแล้วหลี่หรูจึงถามขึ้นมา

ใกล้จะขึ้นปีสี่แล้ว จึงลองดูว่ามีทางไหนจะหาเงินได้เอามาเป็นค่าใช้จ่ายตอนขึ้นปีสี่

“แล้วหาวิธีหาเงินเจอหรือยัง” หลี่หรูถามหน้าตาทะเล้น

“เจอคนป่วยคนหนึ่งแล้ว พอดีกับที่อาการป่วยของเขาฉันพอจะรักษาได้จึงอยู่ต่ออีกหลายวัน” หลินหยางพูดออกมาทันที

“ตอนนี้นายรักษาคนไข้ได้แล้วหรือ แล้วนี่ยังอยู่ต่อเพื่อที่จะรักษาคนไข้ด้วย มันคือคือโรคอะไร” หลี่หรูกระพริบตาเอียงหัวถาม ท่าทางน่ารักนั้นทำให้หลินหยางเผลอยิ้มออกมา

“ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่ความเครียดจนกดดันตัวเอง” หลินหยางยิ้มพูด

“อ้อ แล้วแพทย์แผนจีนรักษาอาการป่วยนี้ได้ไหม” ทันใดนั้นหลี่หรูก็ทำจมูกสูดฟุดฟิดๆบนโต๊ะของหลินหยาง หัวเราะหยอกล้อมองไปที่หลินหยาง

“ทำไมเธอใช้สายตาแบบนี้มองฉัน” หลินหยางถูกหลี่หรูมองจนรู้สึกขนลุกในใจ

“นายไปรักษาอาการเครียดและกดดันให้คนอื่นเค้าหรือว่าถูกรับเลี้ยงดูกันแน่ ทั้งตัวมีแต่กลิ่นน้ำหอมมันไม่น่าจะใช่กลิ่นที่ผู้ชายควรมี ” หลี่หรูขยับเข้าไปชิดหน้าปภารแล้วยิ้ม

ลมหายใจรดลงที่ใบหน้าของหลินหยางทำให้หัวใจของหลินหยางวูบไหว

“ถูกรับเลี้ยงดูที่ไหนล่ะ มีแค่เธอนั่นแหละที่คิดแบบนี้ได้” ปากหลินหยางพูดอยู่แต่ในใจกลับบ่นว่าผู้หญิงนี่ประสาทสัมผัสไวจริงๆ