ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 4

ตอนที่4 สบาย

เซี่ยผิงรู้สึกถึงความเร่งรีบลึกเข้าไปอีก เสียงครางอยู่ในลำคอ แทบจะกลืนกินสิ่งที่เข้ามาในปาก และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา ของเหลวสีขาวก็ปรากฏตรงริมฝีปากของเธอ

“ลูกวัวอย่างเธอก็เก่งไม่เบาเหมือนกันนี่” เซี่ยผิงที่นั่งหายใจหอเอ้อหนิวู่บนเตียงเอ่ยขึ้น

และเมื่อส่งเซี่ยผิงกลับแล้วนั้น หลังจากที่หลินหยางอาบน้ำเสร็จ เขาก็มานั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียง

เวลานี้เขารู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อย คืนนี้เขาได้ทำลายความบริสุทธิ์ของตัวเอง และทำในสิ่งที่หญิงชายทั่วไปปฏิบัติกัน ในส่วนของพลังภายใน บทหลงเฟิ่งเจว๋ จะสามารถพัฒนาก้าวหน้าได้หรือไม่นั้น เขาเองก็คาดหวังเช่นกัน

เขาหลับตาลง พลังภายในของบทหลงเฟิ่งเจว๋ลอยเลื่อนเข้ามาในหัวเขาอย่างรวดเร็ว หลินหยางสูดลมหายใจเข้า แล้วเริ่มฝึกฝน

เวลาผ่านไปแต่ละนาที เมื่อจุดชีพจรมีการสั่น ก็มีกระแสอุ่นๆขึ้นมาจากจุดชีพจรนั่น ซึ่งทำให้หลินหยางรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาในทันที

แต่เมื่อนึกถึงคำกล่าวที่น่าหลงใหลนั้น เขาจึงรีบระงับความตื่นเต้นดีใจของเขาเอาไว้ พยายามทำให้ตัวเองสงบลง ระมัดระวังในการควบคุมจุดอ่อนของปราณนี้ แล้วปล่อยไปตามเส้นเลือดลม

ความรู้สึกอุ่นๆนี้ทำให้หลินหยางรู้สึกสบายเป็นอย่างมาก และในเพียงเวลาไม่นานเขาก็ได้รับการฝึกฝนอย่างสมบูรณ์

รอจนหลินหยางตื่นขึ้นมานั้น แววตาดูมีความสดใส รู้สึกถึงปราณในร่างกาย แม้จะรู้สึกอ่อนเพลีย แต่ถือว่าเป็นประตูแห่งการฝึกฝนของเขา ในใจก็รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อลงมาจากเตียง ร่างกายมีเสียงกระดูกลั่นขึ้นมา เขาหาวออกมาด้วยความรู้สึกสบายๆ และเมื่อล้างหน้าล้างตาเสร็จก็ลงมือทำบะหมี่

หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จแล้วนั้น หลินหยางก็ได้มาเริ่มพิจารณาสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้า

ตัวเขาเองอายุยังน้อย ตอนนี้ฝึกพลังภายในของตระกูล และด้วยทักษะทางการแพทย์ของตระกูล มีความเป็นไปได้หากเขาจะสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองขณะอยู่ในเมือง

แต่เมื่อนึกถึงว่าตอนนี้การแพทย์แผนจีนนั้นค่อนข้างล้าหลังไปมาก เป็นอาชีพที่ค่อยข้างมีความหยิ่งยโสในตัวเองพอสมควร เชื่อว่าแพทย์แผนจีนในปัจจุบันนั้นมีไม่มาก หากตัวเองมาทางเส้นทางนี้ ยังคงจะต้องลองทดลองต่อไปเรื่อยๆ

ตอนนี้เขามีเงินเพียงแค่หกพันกว่าๆ หากจ่ายค่าเทอมและค่าที่พักก็คงเหลือไม่มากนัก และปิดเทอมภาคฤดูร้อนยังอีกตั้งเดือนกว่าๆ เขาคงจะต้องเข้าเมืองเพื่อไปหารายได้เสียแล้ว

"เดียวดายในหอตะวันตก พระจันทร์เสี้ยวราวกับตะขอ ต้นหวู่ถงโดดเดี่ยวในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ตัดไม่ขาด วุ่นวายใจ เป็นความทุกข์ระทมจากการพรากจากกัน การจากลาเป็นอีกรสชาติหนึ่งของชีวิต"

"เจ้าเด็กลามก ใจกล้ากว่าเมื่อวานเสียอีกนะ ไม่กลัวคนอื่นเห็นเลยหรืออย่างไร" เธอมองไปยังหลินหยางแล้วเอ่ยด้วยอย่างโกรธๆ

"นี่ก็ไม่มีคนไม่ใช่หรือ ให้ผมลูบคลำอีกซักหน่อยนะ" พูดจบเขาก็ยื่นมือไปสัมผัสกับหน้าอกของเธอ

ความรู้สึกที่ไวต่อการถูกหลินหยางสัมผัสนั้นทำให้เธอหายใจหอบ ใบหน้าเริ่มมีสีแดงระเรื่อ มองดูวันนี้เขาใส่กางเกงตัวใหญ่ ลูบไล้ไปตามร่างกายกำยำของเขา จากเดิมที่เขามีโครงร่างที่ใหญ่อยู่แล้ว ณ ตอนนั้นยิ่งเพิ่มความชัดเจนยิ่งขึ้นไปอีก

“จะรีบร้อนอะไรกัน ถ้าเธอยังไม่ไป ยังมีโอกาสอีกตั้งมากมาย” เธอมองไปยังหลินหยาง แล้วหันกลับไปทางเขตเป่ยหูแล้วเดินออกไป

“หลินหยางจะไปไหนล่ะ?” ผู้คนที่พบกันระหว่างทาง ล้วนต่างก็เอ่ยทักทายเขา

หมู่บ้านวี่หลงเป็นหมู่บ้านชนบทเล็กๆ ซึ่งห่างจากในเมืองนับว่าเป็นระยะที่ไกลกันพอสมควร และยิ่งไม่ต้องพูดถึงในตัวเมืองเลย นักศึกษาในเมืองอย่างหลินหยางนับว่าเป็นปัญญาชนระดับสูงคนหนึ่งในหมู่บ้านเลยก็ว่าได้

“จะไปดูน้ำหมึกที่ร้านของจางชุ่ยฮัวเสียหน่อยน่ะครับ” เขาตอบกลับคนอื่นๆไปด้วยรอยยิ้มเช่นกัน