ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2107

ย่าเหยียนรู้ว่าตอนนี้นางต้องปกป้องตัวเอง ก่อนอื่นนางต้องคิดหาวิธีในการทำให้เซียวหมิงชิวและชิงหลงล่าถอยออกไป

สิ่งที่นางทำได้ก็มีเพียงแค่ต้องลองดูเท่านั้น

เพื่อไม่ให้เซียวเฉวียนดูพลังภายในของนางไปมากกว่านี้ นางทำได้แค่ต้องตัดสินใจเท่านั้น

นางแอบไหลเวียนพลังภายใน จากนั้นอัดพลังเข้าไปในไม้เท้า ยกไม้เท้าขึ้นมากวาดไปทางเซียวหมิงชิวและชิงหลง ทำให้ทั้งสองร่นถอยไปหลายก้าว

ฉวยโอกาสดังกล่าว ย่าเหยียนรีบดึงพลังภายในของนางกลับคืนมา โดยหวังว่าจะดึงมือข้าที่พัวพันอยู่กับเซียวเฉวียนกลับมาได้

แต่อย่างไรก็ตาม พลังภายในบนร่างกายของนางกลับปฏิเสธที่จะเชื่อฟัง นางไม่สามารถดึงมันกลับมาได้

ด้วยสถานการณ์อันเลวร้ายซึ่งอยู่ตรงหน้า หากนางไม่อาจดึงมือข้างนี้ของนางกลับมาได้ รอให้เซียวหมิงชิวและชิงหลงเข้ามาเพื่อสังหารนางอีกครั้ง เมื่อถึงเวลานั้น ไม่ว่านางอยากหนีมากแค่ไหนก็คงเป็นไปได้ยาก

ภายใต้สถานการณ์อันร้อนรน ย่าเหยียนนึกแผนขึ้นมาได้ทันใด นางโยนไม้เท้าของนางไปทางร่างกายของเซียวเฉวียน แบบนี้อย่างน้อยก็น่าจะหยุดเซียวเฉวียนที่กำลังดูดกลืนพลังภายในของนางได้

เวลากระชั้นชิด ย่าเหยียนไม่มีเวลามาคิดมาก ผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไร ลองลงมือก่อนแล้วค่อยว่ากัน

นางไหลเวียนพลังภายในของนางอีกครั้ง ใช้ไม้เท้าโจมตีไปทางเซียวเฉวียน

การโจมตีครั้งนี้ หากเซียวเฉวียนไม่หลบ แม้ว่าเขาจะไม่ตาย แต่ก็คงบาดเจ็บไม่น้อย!

จะหลบหรือไม่หลบ ย่าเหยียนก็ไม่สนใจทั้งนั้น

หากหลบย่าเหยียนก็สามารถหนีออกไปได้

แต่หากไม่หลบ อาการบาดเจ็บของเซียวเฉวียนก็ยิ่งรุนแรงขึ้น ต่อให้เขาดูดกลืนพลังของย่าเหยียนไปมากแค่ไหน สุดท้ายก็ไร้ประโยชน์ รอให้นางได้โอกาสสังหารเขาได้เมื่อไหร่ นางก็สามารถดูดกลืนพลังภายในของนางกลับมาได้ ดูดได้แม้กระทั่งพลังภายในที่เป็นส่วนของเซียวเฉวียน

เมื่อสัมผัสได้ถึงลมปราณแห่งการสังหารอันรุนแรง เซียวเฉวียนชักดาบออกมาเพื่อป้องกันเอาไว้ตามสัญชาตญาณพร้อมกับเคลื่อนตัวไปด้านข้าง

ภายใต้สถานการณ์ดังกล่าว หากเซียวเฉวียนอยากลุกขึ้นมามันก็คงจะสายไปแล้ว เขาทำได้เพียงขยับก้นไปด้านข้างเท่านั้น

และการเคลื่อนไหวดังกล่าวของเขา ทำให้ทักษะการดูดกลืนพลังภายในของเขาได้ปลดพันธนาการไปจากย่าเหยียน

ด้วยเหตุนี้ มือข้างนั้นของย่าเหยียนจึงกลับมามีอิสระอีกครั้ง!

สิ่งที่แรกที่นางจะทำ แน่นอนว่าคือการสังหารเซียวเฉวียนต่อไป

แต่ในเวลานั้นเอง เซียวหมิงชิวและชิงหลงก็บุกเข้ามาแล้ว อาวุธหลุดออกมาจากมือของพวกเขาทั้งสอง พวกเข้าใช้จิตวิญญาณและลมปราณอันแข็งแกร่งในการโจมตีย่าเหยียน

เมื่อสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าอันรุนแรง ย่าเหยียนทำได้เพียงหยุดโจมตีเซียวเฉวียน และหันมาต่อสู้กับเซียวหมิงชิวและชิงหลง

ทั้งสองคนเข้ามาพัวพันกับนาง ทำให้เซียวเฉวียนได้มีโอกาสหายใจ

หลังจากเซียวเฉวียนดูดพลังภายในของย่าเหยียนเข้ามาแล้ว เขาก็รู้สึกได้ว่าบาดแผลบนร่างกายของเขาดีขึ้นมา ขยับแขนของเขาเบา ๆ ความรู้สึกเจ็บไม่ชัดเจนเหมือนที่ผ่านมา เป็นเพียงความรู้สึกที่คลุมเครือเท่านั้น

จากนั้นเซียวเฉวียนก็ลองลุกขึ้นยืน สิ่งที่เหนือความคาดหมายของเขาก็คือ เขาเองก็สามารถยืนขึ้นมาได้แล้ว

นี่เป็นพรที่ปลอมตัวมาจากหายนะ

เขารับรู้โดยคาดไม่ถึงว่า ที่แท้พลังภายในของชาวคุนหลุนนั้นช่วยรักษาบาดแผลบนร่างกายของชาวคุนหลุนได้อย่างรวดเร็ว

หากรู้เช่นนี้ตั้งแต่แรก เซียวเฉวียนคงเรียกชิงหลงให้มาทำการรักษาให้เขาไปแล้ว

ส่วนผนึกจูเสิน ไม่รู้เหมือนกันว่ามันไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ หรือแสร้งทำเป็นไม่รู้ ถึงปล่อยให้เซียวเฉวียนนอนอย่างว่างเปล่ามาสองสามวัน

เมื่อได้ยินว่าเซียวเฉวียนเอ่ยถึงตนเอง ผนึกจูเสินกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “เซียวเฉวียน แม้ว่าข้าจะรู้อะไรหลายๆ อย่าง แต่ข้าก็ไม่ได้รู้ไปเสียทุกเรื่อง”

บางครั้งเทพเจ้าก็ต้องการพักผ่อนเหมือนกัน

ยังไปกว่านั้น มันก็ไม่ใช่เทพสักหน่อย

เซียวเฉวียน เจ้าเด็กคนนี้คิดว่ามันเป็นตำราหนังสือหรืออย่างไร ถึงได้คิดว่ามันรู้ไปเสียทุกเรื่อง

มันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ

หากมันรู้ทุกอย่าง มันก็คงไม่มีทางปล่อยให้เด็กอย่างเซียวเฉวียนถูกจัดการเป็นแน่!

ตอนแรกเขาไม่รู้ว่า เจ้าเด็กอย่างเซียวเฉวียนที่มีความสามารถในเรื่องการหลอกลวง จะเชื่อคำหลอกลวงของเขา

นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ลงเรือเดียวกันกับเขา

แต่ย่าเหยียนก็ไม่ใช่คนที่จะยอมถูกโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว ในตอนที่กิเลนพุ่งชนนาง นางก็ระเบิดพลังภายในอันยิ่งใหญ่บนฝ่ามือของนางออกไป “บูม!” เสียงระเบิดดังกึกก้องขึ้น

ส่วนจะมีคนได้รับบาดเจ็บจากการระเบิดครั้งนี้หรือไม่ ย่าเหยียนที่ออกมาจากอารามป่าแล้ว แน่นอนว่านางมองไม่เห็น

แต่จากเสียงระเบิดที่ได้ยิน ย่าเหยียนก็พอจะรู้สึกมั่นใจอยู่บ้าง

การระเบิดครั้งนี้ แม้ว่าจะไม่ได้ทำให้ทุกคนได้รับบาดเจ็บ แต่อย่างน้อยก็มีหนึ่งถึงสองคนที่ได้รับบาดเจ็บเป็นแน่

ด้วยเหตุนี้ อย่างน้อยความพยายามของนางก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์

ย่าเหยียนที่อยากจะเห็นผลลัพธ์ของการต่อสู้ นางจึงรีบออกมาจากอารามป่าอย่างรวดเร็ว

แต่สิ่งที่นางคิดไม่ถึงก็คือ ในตอนที่นางออกมานั้น นอกจากควันและหลุมที่เกิดจากการระเบิด นางก็ไม่เห็นพวกของเซียวเฉวียนทั้งสามคนและกิเลน พวกเขาไม่เหลือไว้แม้แต่ร่องรอย

หรือพูดอีกอย่างก็คือ ย่าเหยียนไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ของพวกเขาเป็นอย่างไร

หลบหนีได้เร็วยิ่งนัก!

ตำราโบราณยังอยู่ในมือของพวกเขา!

นางคิดที่จะไล่ตามไป แต่นางไม่เห็นว่าพวกของเซียวเฉวียนนั้นหนีไปที่ไหน บนพื้นที่อันยิ่งใหญ่เช่นนี้ พื้นที่ที่เป็นทะเลทราย นางจะไปตามหาพวกเขาจากที่ไหน?

เห็นกันอยู่ว่าเป้าหมายสำคัญคือการสังหารเซียวเฉวียน แต่สุดท้ายกลับปล่อยให้เขาหนีไปได้

เห็นอยู่ว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสไปถึงสองครั้ง แต่ก็ยังสามารถหนีออกไปจากเนื้อมือของย่าเหยียนได้ แต่ยังออกมาปรากฏตัวต่อหน้านางราวกับมังกรที่ทรงพลัง ต้องบอกเลยว่าชะตาชีวิตของเซียวเฉวียนแข็งแกร่งยิ่งนัก!

การตามหาเซียวเฉวียนอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ใช่ทางเลือกที่ดี เนื่องจากเวลานี้นางยังไม่มีเบาะแส ย่าเหยียนจึงทำได้เพียงกลับไปฟื้นตัวที่ซินเจียง และรอการเผชิญหน้ากับเซียวเฉวียนอีกครั้ง

ส่วนพวกของเซียวเฉวียนทั้งสามคนได้ออกมาจากที่แห่งนั้นก่อนที่พลังภายในของย่าเหยียนจะระเบิดออกมาเพียงสองวินาทีเท่านั้น พวกเขาพากิเลนออกมาจากที่นั่นด้วยความเร็วราวกับสายฟ้า

ในเวลานี้ทั้งสามคนกับอีกหนึ่งตัวนั่งอยู่สถานที่ซึ่งห่างไกลจากอารามป่า พวกเขาไม่รู้ว่าเวลานี้ตนเองอยู่ที่ไหน แต่พวกเขารู้สึกว่า หากย่าเหยียนไล่ตามพวกเขามา นางก็คงไม่มีทางหาพวกเขาเจอในเร็วๆ นี้เป็นแน่

ตอนที่หนีออกมาพวกเขาตื่นตระหนกเล็กน้อย เวลานี้พวกของเซียวเฉวียนได้มาอยู่ในป่าที่มีต้นไม้กระจัดกระจาย