ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2107

ย่าเหยียนรู้ว่าตอนนี้นางต้องปกป้องตัวเอง ก่อนอื่นนางต้องคิดหาวิธีในการทำให้เซียวหมิงชิวและชิงหลงล่าถอยออกไป

สิ่งที่นางทำได้ก็มีเพียงแค่ต้องลองดูเท่านั้น

เพื่อไม่ให้เซียวเฉวียนดูพลังภายในของนางไปมากกว่านี้ นางทำได้แค่ต้องตัดสินใจเท่านั้น

นางแอบไหลเวียนพลังภายใน จากนั้นอัดพลังเข้าไปในไม้เท้า ยกไม้เท้าขึ้นมากวาดไปทางเซียวหมิงชิวและชิงหลง ทำให้ทั้งสองร่นถอยไปหลายก้าว

ฉวยโอกาสดังกล่าว ย่าเหยียนรีบดึงพลังภายในของนางกลับคืนมา โดยหวังว่าจะดึงมือข้าที่พัวพันอยู่กับเซียวเฉวียนกลับมาได้

แต่อย่างไรก็ตาม พลังภายในบนร่างกายของนางกลับปฏิเสธที่จะเชื่อฟัง นางไม่สามารถดึงมันกลับมาได้

ด้วยสถานการณ์อันเลวร้ายซึ่งอยู่ตรงหน้า หากนางไม่อาจดึงมือข้างนี้ของนางกลับมาได้ รอให้เซียวหมิงชิวและชิงหลงเข้ามาเพื่อสังหารนางอีกครั้ง เมื่อถึงเวลานั้น ไม่ว่านางอยากหนีมากแค่ไหนก็คงเป็นไปได้ยาก

ภายใต้สถานการณ์อันร้อนรน ย่าเหยียนนึกแผนขึ้นมาได้ทันใด นางโยนไม้เท้าของนางไปทางร่างกายของเซียวเฉวียน แบบนี้อย่างน้อยก็น่าจะหยุดเซียวเฉวียนที่กำลังดูดกลืนพลังภายในของนางได้

เวลากระชั้นชิด ย่าเหยียนไม่มีเวลามาคิดมาก ผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไร ลองลงมือก่อนแล้วค่อยว่ากัน

นางไหลเวียนพลังภายในของนางอีกครั้ง ใช้ไม้เท้าโจมตีไปทางเซียวเฉวียน

การโจมตีครั้งนี้ หากเซียวเฉวียนไม่หลบ แม้ว่าเขาจะไม่ตาย แต่ก็คงบาดเจ็บไม่น้อย!

จะหลบหรือไม่หลบ ย่าเหยียนก็ไม่สนใจทั้งนั้น

หากหลบย่าเหยียนก็สามารถหนีออกไปได้

แต่หากไม่หลบ อาการบาดเจ็บของเซียวเฉวียนก็ยิ่งรุนแรงขึ้น ต่อให้เขาดูดกลืนพลังของย่าเหยียนไปมากแค่ไหน สุดท้ายก็ไร้ประโยชน์ รอให้นางได้โอกาสสังหารเขาได้เมื่อไหร่ นางก็สามารถดูดกลืนพลังภายในของนางกลับมาได้ ดูดได้แม้กระทั่งพลังภายในที่เป็นส่วนของเซียวเฉวียน

เมื่อสัมผัสได้ถึงลมปราณแห่งการสังหารอันรุนแรง เซียวเฉวียนชักดาบออกมาเพื่อป้องกันเอาไว้ตามสัญชาตญาณพร้อมกับเคลื่อนตัวไปด้านข้าง

ภายใต้สถานการณ์ดังกล่าว หากเซียวเฉวียนอยากลุกขึ้นมามันก็คงจะสายไปแล้ว เขาทำได้เพียงขยับก้นไปด้านข้างเท่านั้น

และการเคลื่อนไหวดังกล่าวของเขา ทำให้ทักษะการดูดกลืนพลังภายในของเขาได้ปลดพันธนาการไปจากย่าเหยียน

ด้วยเหตุนี้ มือข้างนั้นของย่าเหยียนจึงกลับมามีอิสระอีกครั้ง!

สิ่งที่แรกที่นางจะทำ แน่นอนว่าคือการสังหารเซียวเฉวียนต่อไป

แต่ในเวลานั้นเอง เซียวหมิงชิวและชิงหลงก็บุกเข้ามาแล้ว อาวุธหลุดออกมาจากมือของพวกเขาทั้งสอง พวกเข้าใช้จิตวิญญาณและลมปราณอันแข็งแกร่งในการโจมตีย่าเหยียน

เมื่อสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าอันรุนแรง ย่าเหยียนทำได้เพียงหยุดโจมตีเซียวเฉวียน และหันมาต่อสู้กับเซียวหมิงชิวและชิงหลง

ทั้งสองคนเข้ามาพัวพันกับนาง ทำให้เซียวเฉวียนได้มีโอกาสหายใจ

หลังจากเซียวเฉวียนดูดพลังภายในของย่าเหยียนเข้ามาแล้ว เขาก็รู้สึกได้ว่าบาดแผลบนร่างกายของเขาดีขึ้นมา ขยับแขนของเขาเบา ๆ ความรู้สึกเจ็บไม่ชัดเจนเหมือนที่ผ่านมา เป็นเพียงความรู้สึกที่คลุมเครือเท่านั้น

จากนั้นเซียวเฉวียนก็ลองลุกขึ้นยืน สิ่งที่เหนือความคาดหมายของเขาก็คือ เขาเองก็สามารถยืนขึ้นมาได้แล้ว

นี่เป็นพรที่ปลอมตัวมาจากหายนะ

เขารับรู้โดยคาดไม่ถึงว่า ที่แท้พลังภายในของชาวคุนหลุนนั้นช่วยรักษาบาดแผลบนร่างกายของชาวคุนหลุนได้อย่างรวดเร็ว

หากรู้เช่นนี้ตั้งแต่แรก เซียวเฉวียนคงเรียกชิงหลงให้มาทำการรักษาให้เขาไปแล้ว

ส่วนผนึกจูเสิน ไม่รู้เหมือนกันว่ามันไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ หรือแสร้งทำเป็นไม่รู้ ถึงปล่อยให้เซียวเฉวียนนอนอย่างว่างเปล่ามาสองสามวัน

เมื่อได้ยินว่าเซียวเฉวียนเอ่ยถึงตนเอง ผนึกจูเสินกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “เซียวเฉวียน แม้ว่าข้าจะรู้อะไรหลายๆ อย่าง แต่ข้าก็ไม่ได้รู้ไปเสียทุกเรื่อง”

บางครั้งเทพเจ้าก็ต้องการพักผ่อนเหมือนกัน

ยังไปกว่านั้น มันก็ไม่ใช่เทพสักหน่อย

เซียวเฉวียน เจ้าเด็กคนนี้คิดว่ามันเป็นตำราหนังสือหรืออย่างไร ถึงได้คิดว่ามันรู้ไปเสียทุกเรื่อง

มันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ

หากมันรู้ทุกอย่าง มันก็คงไม่มีทางปล่อยให้เด็กอย่างเซียวเฉวียนถูกจัดการเป็นแน่!

ตอนแรกเขาไม่รู้ว่า เจ้าเด็กอย่างเซียวเฉวียนที่มีความสามารถในเรื่องการหลอกลวง จะเชื่อคำหลอกลวงของเขา

นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ลงเรือเดียวกันกับเขา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน