ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2105

เซียวเฉวียนรับมือยากที่สุด ตราบใดที่กำจัดเซียวเฉวียนได้แล้ว ย่าเหยียนก็จะยิ่งกำจัดคนอื่นได้ง่ายขึ้น

ไม่แน่ว่า เมื่อไม่มีเซียวเฉวียนคอยหนุนหลัง ชิงหลงและเซียวหมิงชิวอาจบอกว่าตำราโบราณอยู่ที่ไหนอย่างว่าง่าย หรืออาจยอมจำนนต่อนาง และคอยรับใช้นางก็ได้

เวลากลางวันแสกๆ แบบนี้ ย่าเหยียนที่มีชีวิตมานับพันปี กลับฝันกลางวันอย่างไร้เดียงสาเสียได้

เมื่อต้องขับเคลื่อนด้วยความฝันอันแสนหวาน ย่าเหยียนใช้โอกาสในตอนที่กิเลนยังไม่เริ่มโจมตีนาง เซียวหมิงชิวและชิงหลงก็กำลังอ้ำอึ้งกับการเปลี่ยนแปลงของกิเลน นางแกว่งไม้เท้าพุ่งตรงไปที่เซียวเฉวียน

แย่แล้ว!

การกระทำครั้งนี้ ทำให้พวกชิงหลงไม่ทันได้ตั้งตัว สองคนและสัตว์หนึ่งตัวไม่มัวคิดเรื่องอื่น ต่างรีบตามย่าเหยียนมาทันที และทั้งสองก็ร้องตกใจในเวลาเดียวกัน

“ใต้เท้าเซียว!”

“ท่านพ่อ!”

เมื่อได้ยินเสียงร้องตกใจ เซียวเฉวียนจึงรู้ว่าเกิดเรื่องไม่ดีแน่ เขารีบลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นไม้เท้าของย่าเหยียนกำลังพุ่งมาที่ตัวเอง นึกว่าจะช้าไป แต่กลับรวดเร็วกว่าที่คิด สัญชาตญาณแรกของเซียวเฉวียนคือการใช้มือสร้างม่านพลังรอบตัวเขาไว้

สกัดกั้นได้หนึ่งครั้งก็ต้องทำไปก่อน ตราบใดที่ชิงหลงและคนอื่นๆ ตั้งสติได้ทัน ย่าเหยียนก็ไม่มีทางบรรลุผล

เมื่อมีม่านพลัง ทันทีที่ย่าเหยียนแกว่งไม้เท้าออกไป ไม่เพียงไม่กระทบตัวเซียวเฉวียน ยังถูกแรงสั่นของม่านพลังจนปวดข้อมือ

ม่านพลังนี่แข็งแกร่งเกินไปมาก

เพื่อป้องกันการโจมตีของพวกชิงหลงและกิเลน ย่าเหยียนเปลี่ยนตำแหน่งอย่างรวดเร็วอีกครั้ง จากนั้นก็ใช้ไม้เท้าทำลายม่านพลัง

หากคิดจะฆ่าเซียวเฉวียน ก็ต้องทำลายม่านพลังก่อน

ต้องบอกเลยว่า เจ้าเด็กเซียวเฉวียนมีไหวพริบที่ดีมากทีเดียว สามารถสร้างม่านพลังปกป้องตัวเองในช่วงเวลาวิกฤติแบบนี้

ไม้เท้านี้ ย่าเหยียนไม่ได้เพิ่มกำลังภายใน

แต่เมื่อมีประสบการณ์แล้ว ย่าเหยียนไม่จำเป็นต้องใช้แรงมากมาย เพียงแค่ค่อยๆ ส่งกำลังภายในเข้าไปในไม้เท้า ใช้วิชาบุกทะลวงในการทำลายม่านพลัง

กระบวนท่านี้ได้ผลดีทีเดียว

พวกชิงหลงยังไม่ทันตามมา ย่าเหยียนก็ทำลายม่านพลังของเซียวเฉวียนได้สำเร็จ

เพื่อป้องกันไม่ให้เซียวเฉวียนสร้างม่านพลังขึ้นมาอีกครั้ง ย่าเหยียนเริ่มการโจมตีเซียวเฉวียนอย่างไม่หยุดยั้งแม้แต่นาทีเดียว

เซียวเฉวียนต้องการหลบตามสัญชาตญาณ แต่ความเร็วในการขยับร่างกายของเขาช้าเกินไป เมื่อตกอยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉิน เขาทำได้เพียงชูดาบเล่มนั้นขึ้นมา และใช้แรงสกัดไม้เท้าของย่าเหยียนไว้

เสียดายที่เขาไม่สามารถใช้แรงได้ เมื่อย่าเหยียนใช้กำลังภายในกดลงมา ทำให้เซียวเฉวียนแทบนั่งไม่ติดพื้น

ขณะนั้น ชิงหลงและเซียวหมิงชิวก็มองย่าเหยียนด้วยสายตาดุร้าย แต่ไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้าไป เพราะกลัวว่านางจะฆ่าเซียวเฉวียน โดยไม่มีแม้แต่โอกาสจะช่วยชีวิตไว้ได้

ภายใต้สถานการณ์ฉุกเฉิน ชิงหลงทำได้เพียงหาวิธียื้อย่าเหยียนไว้ เขาพูดเสียงแข็งว่า “เจ้าอยากได้ตำราโบราณไม่ใช่หรือ?”

“เจ้าปล่อยเซียวเฉวียนไป ข้าจะบอกว่าตำราโบราณอยู่ที่ไหน”

ในใจของชิงหลงเกลียดแค้นย่าเหยียนอย่างที่สุด เขาไม่แม้แต่จะเรียกนางว่าย่าเหยียน และยิ่งไม่ยอมเรียกว่าเจ้าสำนักเหยียน แต่กลับเรียกนางว่า “เจ้า” ถือว่าชิงหลงปฏิบัติตัวอย่างดีที่สุดแล้ว ไม่เรียกนางว่านังแม่มดแก่ก็ดีแค่ไหนแล้ว

แน่นอนว่า เขาไม่เรียกนางว่านังแม่มดแก่ ก็เพื่อเลี่ยงไม่ให้นางโกรธ

อย่างไรตอนนี้เซียวเฉวียนก็อยู่ในมือของนาง

แต่ใครจะคิดว่า ย่าเหยียนกลับพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “เพิ่งคิดจะยื่นข้อเสนอกับข้าตอนนี้งั้นหรือ?”

นางทำเสียงเยาะเย้ย และพูดเย้ยหยันว่า “สายไปแล้ว!”

หากรู้ว่าต้องเป็นแบบนี้ ก็คงไม่ทำตั้งแต่แรกสินะ?

พูดดีๆ ไม่ชอบ ต้องให้ใช้กำลัง!

เรื่องราวดำเนินมาถึงตอนนี้ เซียวเฉวียนอยู่ในมือของนางแล้ว พวกเขาคิดว่ายังมีหมากมาต่อรองด้วยหรือ?

ฆ่าเซียวเฉวียน แม้นางจะหาตำราโบราณไม่พบ แต่ทำให้ตำราโบราณหายไปจากโลกใบนี้ได้อย่างแน่นอน

ขอเพียงนางฆ่าเซียวเฉวียนและคนอื่นๆ รวมถึงกิเลนได้ นอกจากนาง ยังจะมีใครรู้ว่าบนโลกนี้มีตำราโบราณแห่งคุนหลุนอยู่อีกบ้าง?

“ฮ่าๆ ฮ่าๆๆ!”

ย่าเหยียนถึงกับหัวเราะออกมาอย่างภาคภูมิใจ