CLOSE FRIEND เพื่อนเล่นไม่เล่นเพื่อน นิยาย บท 2

CLOSE FRIEND

CHAPTER 2

03.00 น.

ถึงจะเมาจนอ้วกแตกไปสามรอบ แต่ฉันก็ยังประคองสติตัวเองได้อยู่ ไม่นับเรื่องเดินไม่ไหวไว้เรื่องนึง…

ตอนนี้ฉันกำลังถูกใครสักคนอุ้มอยู่ในอ้อมแขน เสียงคุ้นหูของผู้ชายหลายคนดังอยู่ในระยะใกล้ ๆ ปรือตามองพบว่าไอ้ยักษ์เป็นคนที่อุ้มฉันอยู่ อีกสองคนซึ่งก้าวนำที่ด้านหน้าคือเจินกับคราม ส่วนอีกคนเดินเคียงอยู่ข้างกัน รามชำเลืองมองมาที่ฉันแค่เล็กน้อยก่อนจะเบนสายตาไปอีกทาง

“นอนนี่แหละ ตีสามแล้ว”

“เออ”

แม้เสียงพวกมันคุยกันแทบจะไม่เข้าสู่โสตประสาท แต่พอเดาได้ว่าทุกคนคงเลือกนอนที่ห้องของฉันเหมือนอย่างเคย

ก็จริงตามที่คาดเมื่อร่างทั้งร่างถูกไอ้เพื่อนเวรโยนลงบนเตียงส่วนตัวทันทีเมื่อเดินเข้ามาถึงในห้อง ฉันไม่ได้สนใจพวกมันเพียงพลิกตัวกอดหมอนข้างโดยมีใครสักคนทำหน้าที่ดึงรองเท้าถอดให้ ก่อนใครอีกคนจะโยนผ้าห่มคลุมตัวให้พอเป็นพิธี

“เดี๋ยวกูอาบน้ำก่อน เลอะอ้วกไอ้พริกด้วยเนี่ยไอ้สัด” เสียงที่ฉันจำได้ว่าเป็นของไอ้ยักษ์ฟังดูหงุดหงิดหนัก และถึงแม้จะง่วงหนักมากแต่ฉันก็หัวเราะออกมาเบา ๆ

“เมาแล้วเรื้อน” อันนี้ก็จำได้อีกว่าเป็นเสียงของคราม เดาได้เลยว่ามันจะต้องทำหน้าเบื่อโลกอยู่แน่ ๆ

“เดี๋ยวกูโทรหาน้องอ้ายก่อน” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครที่กำลังเปิดประตูระเบียงเดินออกไปคุยโทรศัพท์กับเมีย

ฉันไม่ได้ยินเสียงของรามเลย มันคงจะอยู่แถว ๆ นี้แหละ เสียงคนเดินไปเดินมาในห้องเหมือนกำลังจัดแจงปูที่นอนกันอยู่ พวกเราสนิทกันมาก และฉันไม่เคยถูกใครล่วงเกิน หรือแม้กระทั่งแสดงออกว่าจะมายุ่มย่ามเลยค่อนข้างไว้ใจพวกมันมาก

และเวลาผ่านไปแค่ไม่กี่นาทีฉันก็หลับเป็นตายโดยไม่ได้สนใจอะไรอีกเลย

วันต่อมา

วันนี้เป็นวันหยุด อาจเพราะฉันหลับไปคนแรกก็เลยตื่นเช้ากว่าทุกคน ร่างเหยียดยาวสามร่างนอนห่อตัวอยู่ในผ้าห่มบนพื้น ทุกคนมีหมอนประจำตัวที่พากันซื้อมาทิ้งไว้ เวลาเมา ๆ จะได้แวะนอนที่นี่ได้เลยเพราะห้องฉันอยู่ใกล้กับผับที่เราชอบไปกันที่สุด

คนเดียวที่นอนข้างกันบนเตียงคือราม ใบหน้าหล่อจัดกำลังหลับสนิทห่างออกไปไม่กี่ฝ่ามือ เรือนร่างท่อนบนเปลือยเปล่า อวดมัดกล้ามแบบคนหุ่นดี แต่เพราะเห็นมามากเกินพอเลยไม่ทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นอะไร ก็แค่โยนผ้าห่มไปคลุมตัวให้มัน เพราะมันเป็นคนเดียวที่นอนแบบไม่ห่มผ้า ทั้งที่จะแบ่งของฉันไปห่มก็ได้แท้ ๆ ตอนนี้ก็เลยได้เห็นไอ้ท่อนลำตรงเป้านั่นกำลังเคารพธงชาติอยู่ มันก็ใหญ่สมกับที่สาวพากันมาติดกันตรึม

อีพริกก็ได้แค่เช็ดน้ำหมาก มองได้แต่ตา…

อืม… ใจฉันมันก็แรดแบบนี้นี่แหละ…

ฉันลุกไปเข้าห้องน้ำเงียบ ๆ ปล่อยให้เพื่อนนอนกันต่อไปโดยไม่กวน แค่ส่องกระจกก็ต้องยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองอย่างเซ็งจัด สภาพตอนไปอย่างกับนางฟ้า ขากลับเละเป็นหมาแบบนี้ตลอดเลย

ใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็เดินออกมาทั้งผ้าเช็ดตัวเพราะคิดว่ายังไม่มีใครตื่น ไอ้พวกนี้ถ้าตะวันไม่อยู่กลางกบาลก็ไม่ขยับตัวกันแน่ แต่ก็ต้องคิดผิดเมื่อคนที่นอนอยู่บนเตียงตื่นแล้ว รามที่กำลังนอนตะแคงตัวเลื่อนมือถือเล่นด้วยท่าทางงัวเงียชำเลืองมองมาที่ฉันเงียบ ๆ ก่อนจะเบนสายตากลับไป

ฉันเองก็ทำเป็นไม่สนใจรีบเดินไปหาเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้ง ๆ ที่ในใจกำลังเต้นตึกตักเพราะความเขินอาย เราสนิทกันแต่พวกมันก็ไม่เคยได้เห็นฉันอยู่ในสภาพล่อแหลมสักเท่าไรยกเว้นว่าจะเป็นเหตุสุดวิสัยจริง ๆ

หลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จก็เดินออกมาในชุดลำลองง่าย ๆ อย่างเสื้อสายเดี่ยวกับกางเกงขาสั้น ทั้งยังต้องเอาแว่นมาสวมอีกต่างหากเพราะถอดคอนแท็กต์เลนส์ออกไปแล้ว รามเปลี่ยนจากนอนลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงมันจ้องมาที่ฉันอีกครั้งแล้วถอนหายใจเบา ๆ

“เป็นไร?” ฉันเอ่ยถามทันที แล้วเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำกินดับกระหาย

“มึงไม่มีชุดธรรมดา ๆ บ้างเหรอ?”

“…” ฉันยกน้ำขึ้นกระดก หันหน้าไปมองมันอย่างไม่เข้าใจ “ปกติก็ใส่แบบนี้”

“เอาเหอะ” มันพยักหน้าส่ง ๆ เหมือนขี้เกียจจะพูด ฉันเลยต้องก้มลงมองตัวเอง

ที่จริงมันก็แอบโป๊ไปหน่อยเพราะเนื้อผ้าที่ค่อนข้างรัดรูป อีกทั้งหน้าอกฉันเองค่อนข้างใหญ่กว่ามาตรฐาน กางเกงก็อาจสั้นไปนิดเพราะว่าขาฉันค่อนข้างยาว แต่เกือบสี่ปีที่ผ่านมาฉันก็ใส่แบบนี้ตลอดไม่เห็นมีใครบ่นอะไร พวกมันมองฉันเป็นผู้หญิงตอนไหนกัน ถ้าจะมีใครบ่นก็คงไม่พ้นราม…

ร่างสูงเดินลงมาจากเตียงเพื่อเดินมาขอน้ำกินบ้าง ฉันเลื่อนสายตามองไอ้ท่อนลำยาว ๆ ที่เดินทีก็สะบัดทีของมันเงียบ ๆ ขนาดไอ้พวกบ้านี่ใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวนอน แล้วเห็นกันเป็นลำ ๆ ขนาดนี้ฉันยังไม่บ่นเลยสักคำ และก็ไม่เคยมีใครโด่มาชี้หน้ากันเลยด้วย

นี่ไง… วัดได้ไหมล่ะ ว่าไม่มีใครพิศวาสฉันแบบนั้นสักคน…

ฉันส่งน้ำต่อให้มันโดยใช้ขวดเดียวกัน ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงโดยนอนคว่ำตัวลง คว้ามือถือมาเลื่อนเล่นรอพวกมันตื่นแล้วค่อยไปหาอะไรกินกันเหมือนทุกที

เสียงแชตไลน์ของโทรศัพท์รามดังไม่หยุดจนต้องแอบมอง แค่เห็นว่าเป็นใครทักมาแต่เช้าฉันก็ต้องเซ็งจัดเลื่อนสายตากลับมา

จะเป็นใครได้ ก็น้องเหมยคนเมื่อคืนไง… แบบนี้มันคงจะสานต่อแน่ไม่ต้องสืบเลย…

“มึงนี่แม่ง…”

“ว่า?”

เพราะเสียงเพื่อนดังขึ้นจากข้างหลังฉันเลยเอ่ยถามแต่ก็ไม่ได้หันไปสนใจ มันไม่ตอบแค่พ่นลมหายใจเสียงดังอีกครั้ง อึดใจก็มีผ้าห่มโยนมาคลุมตัวให้ฉัน ก่อนที่คนตัวโตจะเดินมานั่งข้างกัน มันคว้าเอาโทรศัพท์ไปตอบแชตมือเป็นระวิง ฉันทำได้แค่เบ้ปากมองอย่างหมั่นไส้เท่านั้น

“สรุปยังไงน้องเหมยอะไรนั่น?”

“น้องเขาก็ดี” มันตอบโดยไม่หันมามองเรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันนิด ๆ “แต่กูก็ยังเบื่อ ๆ”

“นี่น้องเหมยเลยนะ” ฉันคว่ำมือถือ เงยหน้ามองด้วยความแปลกใจ

“ตอนนั้นมันก็ชอบ”

“แล้วตอนนี้?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน