CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 11

EP11

[ของขวัญ]

ร่างกายของฉันถูกผู้ชายสองคนจับเอาไว้แน่นแล้วลากให้ห่างออกมาจากบริเวณนั้น บริเวณที่กลุ่มนักศึกษาผู้ชายสองคนกำลังจะลงมือต่อสู้กัน ฉันไม่รู้ว่าพวกเขามีปัญหาอะไรหรือแค่ใช้กำลังเพื่อความสนุกตามประสาพวกอันธพาล

"อึก!" พอถูกลากออกมาก็พยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ ตอนนั้นเองทั้งสองกลุ่มก็เริ่มการต่อสู้ ฉันได้แต่กลั้นหายใจหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่เคบเจออะไรแบบนี้มาก่อน

พี่เมฆาเหมือนจะมาพร้อมกับลูกน้องเก่าและนักศึกษามออื่น ตรงกันข้ามเป็นพวกนักศึกษามออื่นอีกเหมือนกัน เสียงของการต่อสู้ดังกึกก้องบ้างก็หยิบมีดออกมาฟันแทงกันจนเลือดกระเด็น ใครหมดเรี่ยวแรงก็ถอยออกมาทีละคน

ที่ฉันยอมมาเพราะเชื่อว่าเขาต้องมีอะไรบางอย่างมาแลกกับการลบคลิปวิดีโอนั้นเหมือนกับที่ฉันยอมไปหาแล้วพี่เมฆายอมลบรูป แต่พอยอมมาอย่างที่เขาบอกก็ไม่คิดว่าตนเองจะมาเจออะไรแบบนี้

"ปล่อยนะ!" ฉันบอกพวกเขาแม้จะรู้ว่าไร้ประโยชน์ มองไปทางไหนก็ไร้หนทางออก ไม่มีผู้คนผ่านมาดูเหมือนว่าแถวนี้จะมีแค่พวกอันธพาลที่รู้จักกัน

"หุบปากเถอะน่า ถ้าไม่อยากโดนมีดเฉือนทิ้ง" เขาขู่ทำให้ฉันต้องเม้มปากแน่น ร่างกายสั่นเทาไปหมด แล้วฉันเลือกอะไรได้บ้างล่ะ นอกจากปล่อยให้ตนเองเป็นเครื่องมือแก้แค้นของพี่เมฆาต่อไป

หลายนาทีต่อมาลูกน้องของแต่ละฝั่งก็เริ่มหมดเรี่ยวแรงนอนเกลื่อนกลาดบ้างก็มีรอยเลือดไหลออกมาเป็นทางยาว พี่เมฆาสภาพยับเยินแต่หนักกว่านั้นคือหัวหน้าแก็งของอีกฝ่าย

"ยอมแพ้ไหม หรือจะต่อ?" เป็นพี่เมดถามฝ่ายตรงข้าม

"ไม่"

"ยอมเถอะ ยัยนั้นอยากทำอะไรก็ทำ" แปลว่าเขายกฉันให้นักเลงคนนั้นทั้งที่ตนเองไม่ได้แพ้สินะ ทำแบบนี้มันเหมือนการปล่อยเหยื่อเข้าปากจระเข้เป็นฝูง ฉันคงถูกยํ้ายีจนไม่เหลือชิ้นดีหากไม่หาทางหนีออกมาได้ซะก่อน

"ทำไมล่ะ คนของมึงไม่ใช่?" นักเลงคนนั้นถามแล้วพยุงร่างกายลุกขึ้น ใบหน้าฟกชํ้าและเต็มไปด้วยบาดแผล

"ไม่ใช่"

"ก็ดี รอบหน้าก็ไม่แพ้มึงแน่"

"จำแค่กฎก็พอ" พี่เมฆาตอบเพียงเท่านั้นก็เก็บสนับมือเอาไว้ เขามองฉันแล้วยกยิ้มมุมปากเพียงเสี้ยววินาที ถึงแม้ใบหน้าจะมีแผลแต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทางออกมาเลยสักนิดว่าเจ็บปวด ใบหน้านั้นยังเฉยฉาและเดินขึ้นรถคันหรูของตนเอง

"พี่เมด อย่าทำแบบนี้ พี่เมด!" ฉันดิ้นสุดกำลังและพยายามเรียกเขาแต่ดูเหมือนว่าจะไร้ประโยชน์ รถคันหรูเคลื่อนตัวถอยออกไปจากบริเวณนี้ด้วยความเร็วสูง ทำให้ฉันต้องดิ้นพล่านอยู่คนเดียวด้วยความหวาดกลัว

"จับตัวมันขึ้นรถ"

"ได้เลยลูกพี่"

"ฉันไม่ไป ปล่อยนะ ไอ้พวกเฮงซวย!" หน้าของพี่ภูลอยมา หากพี่ภูไม่ได้อยู่ในคุกเขาคงไม่ปล่อยให้ฉันต้องโดนกระทำแบบนี้ แม้จะสู้มากแค่ไหนหากแต่แรงของผู้หญิงตัวเล็กๆก็สู้กับผู้ชายสองคนตัวใหญ่ที่กำลังลากไปขึ้นรถไม่ได้

"ปากดีจังเลยนะ" นักเลงคนนั้นพูดแล้วใช้ปลายนิ้วปาดคราบเลือดออกจากใบหน้า ก่อนที่ร่างกายของฉันจะถูกผลักไปให้เขา แล้วสองคนนั้นก็ไปนั่งด้านหน้าคนขับ

"พวกนายต้องการอะไร อยากได้กี่บาทฉันจะหามาให้แต่อย่าทำอะไรฉันเลยนะ"

"เงินหรอ แค่ได้จากไอ้เมดก็เหลือใช้แล้วแหละ" เขาตอบแล้วหยิบกุญแจมือออกมาล็อกเเขนฉันเอาไว้

"มะ หมายความว่าอะไร"

"อันธพาลไม่จำเป็นต้องมีเรื่องกันเสมอไปหรอกนะ แค่ได้ใช้กำลังเพื่อแลกกับสิ่งเดิมพันก็สามารถอยู่ได้แล้ว" พวกเขาต่อสู้กันเพราะชิงเดิมพันแบบนั้นหรอ แล้วเมื่อกี้พี่เมฆาบอกว่ายอมให้ผู้ชายคนนี้เป็นฝ่ายชนะนั้นก็แปลว่าฉันก็ต้องมาอยู่กับเขาและจะถูกพานำไปทำอะไรก็ได้

"แต่พวกนายก็ไม่จำเป็นต้องจับตัวฉันมา ได้แค่เงินก็มากพอแล้วไม่ใช่หรอ ปะ…ปล่อยฉันไปเถอะนะ"

"ปล่อยก็โง่แล้ว ฉันชนะมันได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ของสวยๆงามๆแบบนี้ก็ต้องเชยชมสักหน่อยสิ" ปากพูด สายตาก็ฉายแววหื่นกระหายออกมา ปลายนิ้วจับเข้าที่คางแล้วยื่นใบหน้าเข้ามาซูดดมที่ซอกคอ ทำให้ฉันแทบอยากจะร้องไห้ออกมาในสมองได้แต่คิดว่าจะเอาตัวรอดยังไงกับสถานการณ์ตรงนี้

"ลูกพี่ มีท่อนไม้มาขวางทางเรา"

"ก็ลงไปเอาออกดิวะ"

"…" สองคนนั้นจอดรถแล้วเดินลงไปเพื่อเอาท่อนไม้หลายท่อนที่ขวางทางออก ในตอนนั้นเองก็เหมือนจะมีการต่อสู้กันเกิดขึ้นที่ด้านนอก ฉันใช้สายตาเพ่งมองก็พบผู้ชายสวมชุดสีดำสวมแมสและสวมฮูด แสงจากหน้ารถทำให้เห็นแค่เงาไม่สามารถเห็นหน้าตาของเขาได้ รู้แค่ว่าผู้ชายปริศนากำลังใช้ท่อนไม้ฟาดสองคนนั้น

"ใครแม่งมารนหาที่อีกวะ" สบถออกมาก็เปิดประตูลงจากรถพร้อมกับมีดเล่มโปรด เขาเดินจะไปต่อสู้กับผู้ชายคนนั้นฉันจึงเปิดประตูลงจากรถด้วยความทุลักทุเล ขากำลังวิ่งหนีไม่สนใจว่าตรงนั้นจะเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ควรเอาชีวิตตนเองให้รอดจากสถานการณ์ตรงนี้ก่อน

พอวิ่งห่างออกมาก็เหมือนจะมีฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินตาม แล้วร่างกายของฉันก็ถูกคว้าข้อมือเอาไว้

"เดี๋ยว…" ฉันพยายามเพ่งสายตามองเขาแล้วสะบัดมืออก ผู้ชายคนนี้มาช่วยแล้วเขาก็กำลังถอดกุญแจมือออกให้

"คุณ…เป็นใครหรอคะ แล้วมาช่วยฉันทำไม"

"กลับอีกทางจะปลอดภัยกว่า" เขาไม่ได้ตอบคำถาม แต่หมุนตัวแล้วเดินหนีกลับไปที่เดิม ฉันสังเกตเห็นรอยสักบนหลังมือเขาแค่แวบเดียว…

"ดะ เดี๋ยวค่ะคุณ"

"…" ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา ผู้ชายคนนั้นเดินห่างออกไปแล้วหวังว่าสักวันเราจะเจอกันอีกนะ ขอบคุณที่เข้ามาช่วยนะคะ…

•••

#วันรับน้อง

"น้องๆทุกคนคะ เดี๋ยวลงจากรถกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนก่อนนะ พรุ่งนี้ตื่นมารวมตัวกันที่ลานตรงนั้นเวลาหกโมงตรง แล้วเจอกันนะคะ^^" เสียงของน้ำฟ้าผู้ดูแลการรับน้องครั้งนี้พูดขึ้น เธอชี้ไปยังลานกว้างที่อยู่ไม่ห่าง แล้วนักศึกษาทุกคนก็ต่างขานรับ

วันนี้ทุกคนต่างเดินทางจากมหาลัยมาถึงเชียงใหม่เป็นเวลาหลายชั่วโมงพอขึ้นมาบนดอยก็ต้องใช้เวลาเพิ่มอีกจึงกินเวลาจนมาถึงช่วงเย็น สองข้างเป็นป่าและลำธารใสสะอาด มีลานกว้างหลายบริเวณสำหรับกางเต็นท์นอน แยกกันระหว่างฝั่งของผู้ชาย ผู้หญิงและอาจารย์

"หายดีแน่นะขวัญ ไหนลองเช็กดูหน่อย" โยเกิร์ตถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วงแล้วยกมือขึ้นอังหน้าผากมน

"หายดีแล้ว เราไปกางเต็นท์กันดีกว่า"

"โอเค~" โยเกิร์ตตอบแล้วสองสาวก็ลากกระเป๋าพร้อมกับเต็นท์ของตนเองเพื่อเลือกสถานที่สำหรับการนอนตลอดระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่นี้