CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 17

EP17

ครืด~ ครืด~

ในขณะที่ของขวัญกำลังยืนมองตามท้ายรถเมล์คันนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือก็มีสายเรียกเข้า พอหยิบขึ้นมาดูรายชื่อก็พบว่าใครเป็นคนโทรมา

( ทำไมไม่ตอบแชทฉัน ) น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยผ่านปลายสาย ทำให้ของขวัญถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วก้าวเดินตามริมถนนต่อ

"พี่มีธุระอะไรคะ"

( ฉันโทรหาเธอจำเป็นต้องมีธุระด้วยหรอ ? )

"รีบพูดมาเถอะค่ะว่ามีเรื่องอะไร"

( ยังติดต่อกับมันอยู่สินะ )

"ถ้าจะพูดเรื่องนี้ หนูวางนะคะ"

( บอกแล้วใช่ไหม ว่าไม่ชอบเตือนอะไรรอบสอง )

ตี้ด…

ไม่ทันที่ของขวัญจะได้ถามอะไรกลับอีกเมฆาก็กดตัดสายทิ้งทำให้คนตัวเล็กได้แต่งุนงงแล้วหย่อนโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋าสะพาย ในขณะที่ท้าวเล็กกำลังก้าวลงถนนเพื่อจะข้ามไปรอรถอีกฝั่งก็มีรถตู้คันสีดำมาตัดหน้าเอาไว้ก่อนทำให้ร่างของเธอทรุดลงบนพื้นจนเข่าถลอกเป็นเเผล

เอี๊ยด...

"กรี๊ดดดดด" เธอกรี๊ดออกมาด้วยอาการตกใจแล้วยกมือขึ้นจับแผลที่หัวเข่า ตอนนั้นเองร่างกายก็ถูกคว้าขึ้นมาอย่างแรงจากผู้ชายตัวโตสวมชุดสูทสึดำและแมสปิดปาก ของขวัญได้แต่มองด้วยความตกใจและพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ

"ปล่อยนะ! พวกนายเป็นใคร"

"...." ไม่มีเสียงตอบกลับ ร่างของขวัญยังถูกลากขึ้นรถตู้คันสีดำคันหรูแล้วเหวี่ยงเข้าไปข้างในอย่างแรง

"จะพาหนูไปไหน ช่วยดะ....อื้อ!" เสียงถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อถูกยาสลบปิดเข้าที่จมูก คนตัวเล็กไร้สติและนอนแน่นิ่งลงตรงนั้น

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...

ผ่านมาราวครึ่งชั่วโมงรถตู้คันหรูก็เคลื่อนตัวมาจอดที่หน้าโกดังร้างแห่งหนึ่งที่ห่างออกมาจากตัวเมืองไกลพอสมควร ของขวัญถูกลากเข้ามาข้างในบนชั้นสองของห้องแห่งหนึ่ง ก่อนจะถูกมัดร่างกายเอาไว้พร้อมกับถูกน้ำที่สาดเข้าร่างกายอย่างแรงเพื่อปลุกให้เธอได้สติ

ซ่า! ซ่า!

"อึก..." แรงสาดนํ้าที่กระทบเข้าใบหน้าทำให้ทำของขวัญรู้สึกตัวขึ้น เธอเปิดเปลือกตาช้าๆแล้วกวาดมองทั่วบริเวณก่อนจะหลุบตามองสภาพตนเองที่ถูกเชือกมัดอยู่

"พาตัวมันมา" นํ้าเสียงเรียบนิ่งพูดผ่านความเงียบสงัดภายในตึก ทำให้ของขวัญเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตรงหน้าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเก่า ข้างกายเขาคือกลุ่มผู้ชายสมัยมัธยมยืนถืออุปกรณ์อะไรบางอย่างเต็มไม้เต็มมือ

"พี่เมฆา..."

"อืม ฉันเอง"

"คุณเมดครับ พาตัวมันมาแล้ว" นนท์บอกในขณะที่ลากร่างของจัสตินออกมาจากอีกห้องที่มีเเสงสลัวสีแดงและนํ้าเงินสาดส่องออกมา ตรงนี้คือที่มั่วยาของพวกเขาและไว้สำหรับจัดการกับศัตรูที่มีเรื่องกัน

"จัสติน..." ของขวัญเบือนสายตามองจัสตินด้วยแววตาสั่นระริก ร่างของเขาสะบักสะบอมไปด้วยรอยฝกชํ้าและเลือดคล้ายกับว่าถูกฟาดด้วยค้อนหรือต่อยด้วยหมัดหนักๆ ทำให้ของขวัญตกใจอยู่ไม่น้อย

"พี่ทำอะไรเขา ทำบ้าอะไรของพี่?"

"ก็บอกไปแล้วว่าทุกคนที่อยู่ใกล้เธอ ต้องตาย.."

"ให้ลงที่หนูคนเดียวดิ ทำไมต้องลงที่คนอื่น"

"ไม่ต้องขอหรอก กับเธอฉันลงแน่"

"ปล่อยจัสตินไป หนูขอร้อง" นํ้าเสียงเริ่มสั่นเครือกลัวว่าเมฆาจะฆ่าจัสตินคนที่ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องราวความแค้นของเขาและเธอ ของขวัญไม่อยากให้ใครต้องโดนทำร้ายเพราะตนเอง

"ไม่หรอก ฉันต้องทำใหัมันทรมานก่อนสิ"

"อย่านะ!" คนตัวเล็กพยายามดิ้น ดวงตากลมโตที่เคลือบด้วยหยาดนํ้าสีใสเหลือบมองจัสตินเป็นระยะ สภาพของเขาแทบจะหมดเรี่ยวแรงอยู่แล้วลมหายใจรวยริน...

"ฉันควรเริ่มจากตรงไหนดี" ชายหนุ่มบ่นพึมพำออกมาแล้วหยิบกรรไกรเหล็กจากนนทฺ์มาไว้ในมือ ขาแกร่งที่นั่งพาดกันอยู่บนเก้าอี้ตวัดลงแล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง

สายตาไร้ความรู้สึกปรายมองของขวัญที่กำลังเป็นห่วงจัสตินสุดขีดมันยิ่งทำใหัเขาโกรธมากขึ้นกว่าเดิม ในวินาทีต่อมาปลายเท้าหนาก็ตวัดเข้าที่ใบหน้าจัสตินเต็มแรงจนเลือดกระเด็นออกติดกับผนัง

ผลั๊วะ!

"หยุด! พี่เมฆาหยุดสักที" ของขวัญตกใจหลับตาแน่นพร้อมกับหยาดนํ้าสีใสที่ไหลอาบพวงแก้มเนียนใส เขาโหดเหี้ยมมากเกินไปจนหัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามคล้ายจะกระดอนออกมา เธอสงสารจัสตินจับใจที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะตนเอง

"หึ..." เขาเค้นหัวเราะในลำคออย่างนึกสมเพช วันนี้ทั้งวันเมฆาตามของขวัญอยู่ตลอด ตอนอยู่กับจัสตินเธอดูมีความสุขดี ทั้งที่เตือนไปแล้วมันไม่ควรเลยสักนิดที่ของขวัญจะยังยุ่งกับจัสตินอีก เธอไม่มีสิทธิ์มีความสุขไม่ว่าเหตุผลไหนก็ตาม

"พอเถอะนะ คะ...แค่นี้เขาก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว"