CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 18

EP18

สิ่งที่ของขวัญได้ยินทำให้เธอแน่นิ่งใบหน้าคล้ายกับถูกตบให้ชาไปหมด หากแต่ทุกอย่างมันบีบบังคับแลกกับการจบเรื่องนี้และอีกหนึ่งชีวิตของจัสติน ของขวัญเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าร่างหนาแล้วทรุดตัวนั่งลงหน้าเท้า

"ทำแทนพี่ชายได้ใช่ไหม"

"แค่กราบขอโทษใช่ไหมคะ" ของขวัญถามออกไปแล้วจิกเล็บลงที่กระโปรงแน่น เธอจ้องมองพื้นตรงหน้าด้วยความพร่าเบลอ

"อืม" ว่าแล้วก็ยื่นปลายเท้าออกมาของขวัญจึงยกมือขึ้นแล้วก้มลงกราบลงบนรองเท้าสำหรับในบ้าน เธอร้องไห้ออกมาพร้อมกับกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ศักดิ์ศรีของตนเองมันไม่เหลืออะไรแล้ว

"หนูขอโทษแทนพี่ภูด้วยนะคะ ขอโทษที่พี่ภูต้องทำให้แฟนพี่ต้องตาย"

เคล้ง!

ไม่ทันที่ของขวัญจะได้ยกมือออกเมฆาก็ทิ้งแก้วลงบนพื้นเสียงดังจนทำให้มันแตกกระจายไปทั่วห้อง คราบไวน์ไหลนองเต็มพื้น

"เก็บด้วย" น้ำเสียงเรียบนิ่งบอกออกมาเพียงเท่านั้นก็ถอยเท้ากลับมาแล้วเดินหนีของขวัญหายเข้าไปในห้องนอนของตนเอง

พอร่างเมฆาหายเข้าไปในห้องของขวัญก็พาตนเองลุกขึ้นแล้วปาดน้ำตาออก เธอจำใจหาอุปกรณ์มาทำความสะอาดบนพื้นจนเสร็จเรียบร้อยก็พาตนเองออกมาจากห้องเขาด้วยใบหน้าเหม่อลอย

ปัง!

เมฆาที่ได้ยินเสียงประตูปิดท้ายไม่ได้แม้แต่ปรายตามอง สายตาว่างเปล่าหลุบมองรูปคู่ของตนเองและนิดาที่ถ่ายด้วยกันในวันครบรอบสมัยมัธยมต้น

ย้อนกลับไปเมื่อสามปีที่แล้วจุดเริ่มต้นของนิดาและเมฆาคือการได้รู้จักกันสมัยยังเด็ก ทั้งคู่เริ่มจากการสนิทกันและกลายเป็นความรู้สึกดีๆพอได้เริ่มเรียนมัธยมก็เข้าที่เดียวกัน ก่อนจะขึ้นมอปลายก็เริ่มชัดเจนกับความรู้สึกตนเอง นิดาเป็นรักแรกและรักเดียวของเมฆามาตลอด

"สุขสันต์วันครบรอบนะเมด ถึงเราจะยังเด็กแต่ถ้าโตขึ้นเรามาเริ่มสร้างทุกอย่างไปด้วยกันนะ" นิดาบอกคนข้างกายแล้วยื่นรูปวาดที่ตั้งใจทำเพื่อเป็นของขวัญวันครบรอบให้เมฆาให้ ภายในรูปคือกัปตันและแอร์โฮสเตสที่เดินจับมือไปด้วยกัน

"อืม"

"ถึงมันจะเป็นของขวัญที่ไม่ได้แพงอะไรแต่ดาก็ทำจากใจ ดาอยากให้เราโตขึ้นมาแล้วจับมือด้วยกันไปแบบนี้นะ"

"ดาก็ต้องอยู่รอเมด อย่าจากไปไหนนะ"

"ดาไม่ไปไหนหรอก เราโตขึ้นจะสร้างครอบครัวด้วยกัน" รอยยิ้มสดใสที่เหมือนกับโลกทั้งใบของเมฆาปรากฏบนใบหน้าสวย ทำให้ชายหนุ่มอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ เขากอดรูปในอกแน่นแล้วยิ้มตอบเป็นรอยยิ้มครั้งสุดท้ายที่จำความได้

นิดาเป็นเซฟโซนที่ดีที่สุด เป็นกำลังใจและทุกอย่างในการใช้ชีวิต เขาไม่เคยได้รับความใส่ใจจากพ่อและถูกบังคับให้อยู่ในกฎเกณฑ์ทุกอย่างเพื่อรักษาภาพลักษณ์ของพ่อ การที่เธอจากไปก็เหมือนโลกทั้งใบพังทลายลง

"เมดไม่ควรเจ็บกับแววตาของเธอด้วยซํ้า" เมฆาบ่นพึมพำออกมาเมื่อหลุดจากห้วงความคิด เขากำลังสับสนอยู่กับตนเองจนต้องถามคำถามเดิมวนอยู่ซํ้าๆ

•••

@มหาลัยแอซตัน อินซีเรีย (ATR)

"หนู"

"…"

"หนู…ถึงแล้ว" ของขวัญถูกปลุกให้หลุดจากห้วงความคิดในขณะที่นั่งรถเมล์เพื่อมาเรียน

"ค่ะ" เธอดึงสติตนเองกลับมาแล้วหยัดกายลุกขึ้นก่อนจะก้าวลงมาจากรถบัสเพื่อไปยังคณะ

ติ้ง~

คุณหมี (1 )

: อาหารเช้าสำคัญนะ อย่าลืมทานด้วยล่ะ

: ส่งรูปภาพ

; คุณหมีเรียนอยู่นี้หรอคะ?

พิมพ์ข้อความถามออกไปเสร็จก็ไม่มีสัญญาณตอบกลับมา รูปภาพที่คุณหมีส่งเป็นปลาตั้งโก๋พร้อมน้ำเต้าหู้ที่อยู่ในล็อกเกอร์ของเธอ นั้นจึงทำให้ของขวัญมั่นใจว่าคุณหมีต้องเรียนอยู่ที่นี้ คิดได้แบบนั้นดวงตากลมโตก็กวาดมองทั่วบริเวณก่อนจะรีบวิ่งไปที่ตู้ล็อกเกอร์

พอมาถึงก็รีบเปิดออกก็พบกับข้าวเช้าของตนเองทันที อยู่บนถุงมีสติ๊กเกอร์รูปหมีติดอยู่ พร้อมกับข้อความที่เขียนบอกเหมือนกับที่ส่งมา

"ทำตัวลึกลับแต่ก็น่ารักไม่เบาเลยนะคุณหมี" ของขวัญยิ้มออกมาเพียงครู่แล้วพิมพ์ข้อความตอบกลับ

'ขอบคุณนะคะ?'

ตอบข้อความเสร็จก็เดินออกมาจากบริเวณริมโรงยิมเพื่อจะขึ้นตึกเรียนเพราะตอนนี้โยเกิร์ตก็คงจะมารอแล้ว แต่พอหมุนตัวหันกลับไปเท้าเรียวกลับหยุดชะงักเมื่อเจอกับใครบางคนเข้า…

"…" ของขวัญหลบสายตาเขาคนตัวเล็กกำลังจะเดินหนีพลันแขนเรียวก็ถูกคว้าเอาไว้

"คุยกับใคร?" เมฆาถามออกมาแล้วหลุบสายตามองโทรศัพท์มือถือของขวัญ แอบขัดใจไม่น้อยที่เธอยิ้มให้กับหน้าจอ ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าคนที่ของขวัญคุยด้วยเป็นใคร

"ไม่ได้คุยค่ะ"

"เอามาดู"

"ไม่มีค่ะ" ของขวัญส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน แต่กลับถูกมือหนาแย่งไปต่อหน้าต่อตา ชายหนุ่มกดเปิดหน้าจอก็ขึ้นให้ใส่รหัส