CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 22

EP22

สัมผัสหยาบโลนกระหน่ำบนร่างกายสาวอยู่แบบนั้นจนกระทั่งผ่านไปครั้งแล้วครั้งเล่าเอวสอบก็ยังไม่หยุดจับร่างคนตัวเล็กพลิกไปมาให้ได้ตามความต้องการของตนเอง

"อ๊ะ …กรี๊ดดดดดด!" ของขวัญกรีดร้องออกมาเมื่อร่างกายปลดปล่อยอีกรอบพร้อมกับของเหลวอุ่นร้อนที่กระตุกในกายสาย

เนื้อตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อ กรอบหน้านวลมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้น ทรงผมไม่เป็นทรงร่างกายแทบจะฟุบลงบนเตียงแต่กลับถูกแขนแกร่งโอบหน้าท้องแบนราบเอาไว้ มือหนาบีบเคล้นมองเต้าอวบด้วยการกระทำหนักมือ

ริมฝีปากหยักลากเพลียตามลำคอระหงพร้อมกับลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดผิวกายละเอียดอ่อนที่เต็มไปด้วยรอยดูด เอวยังคงขยับเสียดสีเป็นจังหวะเนิบนาบก่อนจะหยุดแช่แก่นกายเอาไว้แบบนั้นแล้วคร่อมร่างบางทางด้านหลังแทน

"อึก…" ของขวัญฟุบหน้าลงบนเตียงนอนสภาพยับเยินข้อมือถูกปลดกุญแจออกแล้วหนึ่งข้าง เธอหายใจเหนื่อยหอบร่างกายกระตุกเร้าตามสัมผัสจากลิ้นร้อน

เมฆาใช้ลิ้นลากเลียตามใบหูขาวสะอาดแล้วไล่ลงมาตามแผ่นหลังบาง ปากพรหมจูบสลับกับดูดเม้มฝากรอย มือสองข้างบีบเคล้นตามเอวขอดอย่างคนคลั่งไคล้ แม้เหงื่อจะอาบตัวมากแค่ไหนก็ไม่อาจทำให้เกมสวาทของเขาจบลงได้

"…" ปากบางขบเม้มเข้าหากันแน่นเธอกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้อย่างสุดจะทน ร่องบอบบางที่ถูกกระแทกรุนแรงต่อเนื่องทำให้ปวดแสบขึ้นมา ถึงแม้จะมีความเสียวบ้างแต่มันก็สัมผัสถึงได้ความเจ็บปวดมากกว่า

"อื้ม…" น้ำเสียงแหบพร่าครางงึมงำในลำคอชายหนุ่มพอใจกับเรือนร่างของเธอ ได้ลิ้มลองมากขนาดไหนก็ติดสัมผัสของเธอมากขึ้น หากไปมีอะไรกับคนอื่นคงทำไม่ได้ ติดร่างกายและเสียงครางหวานๆนี้ไปแล้ว

"ในสายตาพี่ หนูเป็นอะไรหรอคะ" ของขวัญหมดความอดทนเธอถามออกไปด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เครื่องมือแก้แค้น หรือ ตุ๊กตายาง?

เป็นทั้งสองอย่างแบบนั้นหรอ เมฆาไม่ได้สนใจเลยว่าร่างกายของเธอจะรู้สึกแบบไหนแม้กรีดร้องออกมาว่าเจ็บปวดเขาก็ไม่สนใจ ตอบสนองแค่ตนเอง

"ไม่มีสถานะ" ชายหนุ่มตอบออกมาโดยที่ไม่ได้คิดอะไร เขาคิดว่าคำถามของเธอมันไร้สาระสิ้นดี ของขวัญก็อยู่แบบนี้รู้แค่ว่าเขาเป็นเจ้าของชีวิตเธอก็พอ

"ถึงหนูจะตาย…พี่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรใช่ไหม"

"อืม…" ใช่…เธอเหมือนรู้สึกจะตายอยู่แล้ว สิ่งที่ทำทุกอย่างเขาทำเพื่อนิดาทั้งนั้น

"…" ของขวัญนิ่งเงียบ เธออดทนและฝืนเอาไว้ไม่ให้ตอนเองแสดงความอ่อนแอออกมา มันรู้สึกเหมือนขาดใจแต่ทว่านํ้าตาไม่ได้ไหลออกมามันเป็นความรู้สึกที่ทุกอย่างมันพร่าเบลอไปหมด ไร้เรี่ยวแรงและพร้อมจะหลับตาลงได้ทุกเมื่อ

ถึงจะเจ็บก็ต้องทนหน่อยนะ เดี๋ยวทุกอย่างก็จบลงแล้ว…

ของขวัญได้แต่ปลอบใจตนเองแล้วหลับตาลง วินาทีต่อมาก็เหมือนร่างหนาจะลุกขึ้นจากร่างกายเธอ เมฆาเดินไปหยิบปลอกคอมาสวมเอาไว้พร้อมกับจุดเทียนสีขาวกลับมาที่เตียง เขาจับร่างบางนอนหงายแล้วไล่สายตามองร่างกายบอบช้ำ

"ในเมื่อไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันแล้ว งั้นมารู้จักกันให้มากกว่าเดิมดีมั้ย" แม้ปากจะเอ่ยถามแต่สายตากลับว่างเปล่าแล้วหย่อนตัวนั่งลงข้างกายของขวัญ เขากำลังรอให้น้ำตาเทียนไหลออกมา

"รู้จักแค่นี้ก็พอแล้วค่ะ แค่นี้ก็พอแล้ว…"

"แต่ฉันอยากให้เธอรู้จักฉันมากกว่านี้"

"จะ…เจ็บ" ของขวัญกัดฟันแน่นเมื่อปลอกคอถูกกระตุก

"มาฟังเรื่องของฉันดีกว่า"

"อื้อ!!" ร่างบางดิ้นพล่านเมื่อนํ้าตาเทียนหยดลงบนหน้าท้อง พร้อมกับนิ้วแกร่งที่กำลังกรีดเข้าระหว่างสองกลีบสัมผัสจากปลายนิ้วกำลังบดขยี้จุดเสียวของเธอและความร้อนจากน้ำตาเทียนก็ทำให้ของขวัญทรมานในขณะเดียวกัน

"ชีวิตของฉันที่มีนิดาเป็นลมหายใจ ความฝันที่วาดไว้ด้วยกัน มันพังหมดเพราะพี่ชายเธอ"

"…" ของขวัญได้แต่ดิ้นพล่านอดทนกับความร้อนที่กำลังหยดลงบนหน้าท้อง

"ตั้งแต่นิดาตาย ฉันก็ถามตัวเองมาตลอดว่าอยู่เพราะอะไร"

"…" หยาดน้ำตาสีใสไหลออกมาอาบพวงแก้มเป็นสายยาว ตอนนี้เหมือนเมฆากำลังตอกยํ้าว่าเขารักนิดามากขนาดไหน

"จนได้คำตอบ ว่าฉันอยู่เพื่อเห็นเธอกับพี่ตายทั้งเป็น"