CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา นิยาย บท 20

EP20

? : พี่เมฆาหมายความว่ายังไงคะ?

? : อิโมจิรูปหัวใจ

? : คบกันแน่ๆ

? : พี่เขาแท็กเล่นรึเปล่า

? : พี่เมฆาคงไม่คบกับคนแบบนี้หรอก

? : หมายความว่ายังไง อธิบายหน่อย @IU__IU

? : ไม่จริงหรอก

? : เธอชอบพี่เมฆานิ แต่พี่เมฆาไม่ได้ชอบ

? : แล้วที่พี่เมฆาแท็กคืออะไร?

? : ใครรู้ช่วยอธิบายหน่อย

คอมเมนท์มากมายผุดขึ้นในไลฟ์สดทำให้ของขวัญต้องรีบถอยออกมาจากหน้ากล้อง เธอคิดว่าเมฆากำลังเล่นตลกอะไรอยู่กันแน่ อยากกลั่นแกล้งให้คนอื่นเกลียดเธอมากกว่าเดิมแบบนั้นหรอ?

"กรุณาไปแสดงความคิดเห็นกันที่อื่นด้วยนะคะ ไลฟ์นี้เป็นไลฟ์ขายของค่ะ ไม่ได้มีไว้ซุบซิบเรื่องของคนอื่น ถ้าไม่ได้จะมาซิ้อเสื้อผ้าก็กดออกด้วยนะคะ" โยเกิร์ตบอกผ่านไลฟ์สดแล้วกดปิด เธอเป็นห่วงความรู้สึกของเพื่อนตนเองเต็มทน

"ไลฟ์ต่อเถอะโย เราไม่ได้เป็นอะไร"

"ฉันไม่มีอารมณ์ไลฟ์ต่อแล้ว พี่เมฆาทำไมถึงมาป่วนแกด้วยวิธีนี้กันล่ะ"

"เราก็ไม่รู้เหมือนกัน" ของขวัญตอบเสียงแผ่ว โยเกิร์ตจึงเดินมาตบบ่าแล้วให้กำลังใจ

"แกคงตกเป็นเป้าของนักศึกษาพวกนั้นต่อ ยังไงมีอะไรก็บอกฉันนะ"

"อื้อ เรามาขายของต่อกันดีกว่า" ว่าแล้วทั้งสองก็เริ่มขายของต่อกับลูกค้ากลุ่มผู้ชายที่มายืนรุมจนกระทั่งเสื้อผ้าทั้งร้านหมดก็ทำเอาสองสาวแทบหมดแรง

"ไม่คิดว่าจะหมดเร็วขนาดนี้นะ" โยเกิร์ตบอกออกมาแล้วยกมือขึ้นปาดเหงื่อออกจากใบหน้า เธอยิ้มออกมาเมื่อเห็นเสื้อผ้าหมดเกลี้ยงทั้งแผง

"แล้วผู้ชายพวกนั้นจะซื้อไปทำไมอ่ะ มีแต่เสื้อผ้าผู้หญิงทั้งนั้นเลย" ของขวัญถามออกไปด้วยความสงสัย

"ไม่รู้สิ ไปใส่เองมั้ง"

"เป็นเกย์หรอ?"

"ฉันพูดเล่น มาซื้อเพราะแม่ค้าสวยไง จะซื้อไปทำไมล่ะ มีแต่นักศึกษามอเราทั้งนั้นเลย บางทีหน้าตาดีก็เป็นอาวุธเหมือนกันนะ" โยเกิร์ตพูดแล้วขยิบตาให้ ทำให้ของขวัญหลุดยิ้มออกมา

"เขาคงมาซื้อเพราะโยเกิร์ตแน่เลย เราไม่ได้สวยอะไรด้วยซ้ำ"

"คิดแบบนั้นหรอ?"

"อื้อ"

"เอาที่สบายใจแล้วกัน" เธอตอบปัดๆแล้วหยิบเงินส่วนแบ่งห้าสิบเปอร์เซ็นต์ให้ของขวัญ พอเก็บร้านเสร็จต่างฝ่ายก็ต่างแยกกันกลับที่พักของตนเอง

"…"

"นี้ส่วนแบ่งของแก ขอบคุณมากเลยนะ"

"มันเยอะมากกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์เลยนะโย"

"เราเพื่อนกันก็ต้องช่วยๆกัน ต่อไปนี้ฉันก็คงต้องหางานใหม่ ถ้าแกสนใจไว้มาทำด้วยกันอีก"

"โอเค~"

"มา เก็บของกลับกันดีกว่า" โยเกิร์ตเอ่ยบอก ทั้งสองก็เริ่มเก็บร้านด้วยกันอย่างมีความสุข เก็บร้านเสร็จก็แยกย้ายกันกลับที่พักของตนเอง

ของขวัญกลับมาที่ห้องพักแล้วเดินไปดูยังปฏิทินเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่วันแล้วที่ภูผาจะพ้นโทษออกมาจากคุก เธอต้องรีบหาความจริงและจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด คิดได้แบบนั้นหญิงสาวก็เดินไปหย่อนตัวนั่งลงปลายเตียงแล้วล้มตัวนอน เหนื่อยแต่ก็ต้องสู้ต่อไปเพราะมึคนคอยจ้องจะทำร้ายเธออยู่...

•••

[ของขวัญ]

วันนี้เป็นวันหยุดสัปดาห์ซึ่งฉันจะถือโอกาสไปเยี่ยมพี่ภูด้วย ก่อนจะไปก็ไม่ลืมแวะไปที่คอนโดของพี่เมฆาเพื่อเอาอาหารเช้าห้อยไว้ที่หน้าประตูให้เขา ทำเองที่ห้องจะได้เลี่ยงไม่เจอหน้าพี่เขาอีกด้วย เอาข้าวมาส่งเสร็จก็ทักบอกในไลน์ก่อนจะพาตนเองมาที่เรือนจำชายพร้อมกับข้าวของเต็มไม้เต็มมือ

"ซื้ออะไรมาอีกแล้วล่ะขวัญ" พี่ภูเอ่ยถามแล้วหลุบตามองถุงอาหารแห้ง

"ของกินไงคะ"

"แล้วมีเงินใช้หรอ ถึงได้ซื้อมาให้พี่เยอะแยะแบบนี้"

"ค่ะ หนูไลฟ์สดขายเสื้อผ้ากับเพื่อนมา"

"เรามีเพื่อนกับเขาแล้วสินะ แล้วเริ่มต้นชีวิตมหาลัยเป็นยังไงบ้าง"

"ก็ดีค่ะ เพื่อนใหม่หนูก็ดีมาก ว่าแต่พี่ภูไม่นานก็จะถูกปล่อยตัวแล้วจะกลับมาทำอู่ซ่อมรถเหมือนเดิมไหมคะ" พี่ภูเปิดอู่ซ่อมรถเล็กๆหลังมอแต่ซอยนั้นก็ค่อนข้างเงียบไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่านเท่าไหร่ อีกทั้งอู่ของเขายังอยู่ท้ายซอยตอนเปิดใหม่คนก็ไม่ค่อยมาอยู่แล้วพอปิดไปเป็นปีๆแล้วกลับมาทำต่อยังจะมีลูกค้าไหมนะ

"พี่คงต้องกลับไปทำสิ่งที่ตนเองรักต่อ ถึงมันจะไม่มีลูกค้าเลยก็เถอะ"

"ทำในสิ่งที่ตนเองรักก็พอแล้วค่ะ พี่ภูไม่ต้องห่วงหนูนะคะ หนูจะหาเงินทุกวิถีทางส่งตัวเองเรียนเพื่อไม่ให้ลำบากพี่" ฉันบอกออกไปแล้วส่งยิ้มให้พี่ภู เรามีอยู่กันแค่สองคนถ้าไม่รักกันให้มากๆในชีวิตนี้ก็คงไม่เหลือใครอีกแล้ว ฉันจะปกป้องพี่ภูทุกอย่างให้ได้ครึ่งของพี่ภูที่ดูแลฉันราวกับเป็นพ่ออีกคน

"ตัวแค่นี้ทำไมถึงอยากปกป้องพี่นักล่ะ"

"ก็พี่ภูเป็นพี่ชายหนู"

"ขวัญไม่ได้มีอะไรหกพี่ใช่ไหม?"

"ไม่มีค่ะ"

"…"

"พี่เมฆาเขาไม่ได้คิดจะแก้แค้นอะไรพี่แล้ว หนูไม่ได้เป็นอะไรเลย เราอยู่ใครอยู่มันเถอะนะคะ"