EP27
วันต่อมา…
ของขวัญรู้สึกตัวขึ้นในเช้าของวันถัดมาเธอเปิดเปลือกตาแล้วมองออกไปผ่านรูช่องว่างประตูที่กำลังแง้ม ตอนนี้ทั้งสองกำลังนั่งกอดกันอยู่บนเตียงพร้อมกับพูดคุย คนตัวเล็กได้แต่นั่งฟังบทสนทนานั้นทั้งที่ไม่อยากจะได้ยินมันเลยสักนิด
"ดาตั้งกลับแล้วนะคะเมธ ป่านนี้คุณพ่อคงเป็นห่วงแย่ ไว้เจอกันที่มหาลัยนะคะ"
"ครับ"
"ดารักเมธนะคะ" พูดเพียงเท่านั้นนิดาก็ยื่นปากเข้าไปจุ๊บที่แก้มเมฆาก่อนจะผละกอดออกแล้วเดินลงมาจากเตียง โดยที่ร่างกายมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันเอาไว้ เธอเดินไปส่องหน้ากระจกแล้วสวมเสื้อผ้าก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาคล้องบ่าแล้วเดินออกจากห้องไป
ของขวัญรอให้เมฆาลุกออกจากเตียงแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วคนตัวเล็กก็ค่อยๆเดินออกมาจากห้องครัวด้วยร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง พลันปลายเท้าจะก้าวไปถึงหน้าประตูน้ำเสียงเรียบนิ่งก็เอ่ยขึ้น
"มาตอนไหน" ของขวัญหยุดแน่นิ่ง ดวงตาที่บวมชํ้าจากการร้องไห้มานานหันไปสบตากับเจ้าของเสียงนั้น
"หนูมาทำความสะอาดห้องให้พี่ค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะ…"
"จะเห็นไม่เห็นก็เรื่องของเธอ"
"หนูขอตัวก่อนนะคะ"
"เดี๋ยว"
"…" ร่างเล็กหยุดแน่นิ่ง เธอรอให้เมฆาพูดออกมาว่าต้องการอะไร
"เรื่องเรา อย่าให้นิดารู้"
"หนูไม่คิดจะพูดอยู่แล้ว"
"อืม" ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรงแน่นของขวัญข่มตาลงแล้วผลักประตูออก ขาเรียวก้าวออกมาด้วยสีหน้าเหม่อลอย ทำไมการรักเขาถึงได้เจ็บปวดมากขึ้นทุกวันแบบนี้กัน
สมองได้แต่คิดร่างกายก็เดินโดยปริยายจนกระทั่งกลับมาถึงที่ห้องพักตนเอง เธอจัดการทำธุระส่วนตัวให้เสร็จแล้วตรงดิ่งไปหาภูผาที่อู่ทันทีเพื่อทานข้าวเช้าด้วยกัน ทันใดที่มาถึงก็เห็นรถจักรยานยนต์หนึ่งคันจอดอยู่หน้าร้าน หญิงสาวได้แต่สงสัยก่อนจะเดินเข้าไปข้างในก็เห็นพี่ชายตนเองกำลังเช็ดทำความสะอาดอะไหล่รถยนต์อยู่
"รถใครมาจอดหน้าอู่หรอคะพี่ภู?"
"ลูกน้องพี่"
"ได้แล้วหรอคะ" ปากถามดวงตากลมโตก็กวาดมองทั่วบริเวณเพื่อมองหาลูกน้องของภูผา
"เฮีย ใช่กล่องนี้ไหม" และเสียงคุ้นหูก็เอ่ยขึ้น พร้อมกับร่างหนาที่สวมเพียงเสื้อกล้ามสีขาวเพียงตัวเดียวชายหนุ่มเดินมาพร้อมกับกล่องอุปกรณ์การซ่อมที่นำมาจากห้องเก็บของ
"ใช่อันนั่นแหละ"
"พี่เบ…"
"รู้จักหรอ?" ภูผาถามน้องสาวด้วยแววตาสงสัย
"รู้จักค่ะ รุ่นพี่สมัยมัธยมตอนนี้ก็เรียนมหาลัยเดียวกัน"
"ผมวางไว้ตรงนี้นะครับ" ว่าแล้วก็วางกล่องอุปกรณ์เอาไว้ข้างซากรถยนต์เก่า
"มานี้หน่อย สนิทกันถึงขั้นไหนแล้ว" ภูผากวักมือเรียกเบตอง เจ้าของความสูงราวร้อยแปดสิบห้าจึงเดินมาหยุดข้างกายภูผาแล้วแขนแกร่งก็ยกขึ้นคล้องคอเบตองด้วยความสนิทสนม
"รู้จักมานานแล้วแต่เราพึ่งเคยเจอกันเมื่อวันก่อนนี้เอง"
"พี่ภูรู้จักพี่เบหรอคะ" ของขวัญได้แต่กะพริบตามองด้วยความสงสัย
"ลองนึกดูให้ดีสิ ว่าตาคนนี้มันเป็นใคร"
"…" หญิงสาวนึกตามคำพูดของภูผาพลางนึกย้อนเหตุการณ์ไปเมื่อหลายปีก่อนตอนเธอยังอยู่มัธยมต้น คล้องคอกันด้วยท่าทางสนิทสนมแถมยังเรียกว่าเฮียมีอยู่คนเดียวที่เรียกภูผาว่าเฮียแบบนี้…
"พี่เบคือผู้ชายคนนั้นหรอคะ" เธอตกใจไม่น้อยมือบางยกขึ้นปิดปากตนเองแล้วเบิกตากว้าง เบตองคือลูกน้องภูผาตั้งแต่อยู่มัธยมต้นและเคยคุยกับของขวัญอยู่สองสามครั้งแต่เธอจำไม่ได้เพราะเบตองเปลี่ยนไปอย่างมาก เบตองไม่ยอมบอกแถมยังเก็บเงียบแสดงว่าที่ปลอมเป็นคุณหมีเพราะรู้จักของขวัญก่อนหน้านั้น ทุกอย่างไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างที่เขาเคยบอกจริงๆ
"ใช่ไง…พี่รู้แล้วว่าเราเรียนที่เดียวกันทั้งตอนมัธยมและตอนมหาลัยพี่แค่อยากรู้เท่านั้นว่าขวัญจะจำเบตองได้รึเปล่า"
"เจ้าเล่ห์ทั้งคู่เลยนะคะ"
"พี่กับเบแค่ทำงานกันเป็นทีม เบเล่าให้พี่ฟังหมดแล้วนะว่าขวัญเจออะไรมาบ้าง"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: CRAZY GUY คลั่งรักร้าย นายเย็นชา
มีบทใหม่ไหมค่ะ...